ԿԱ­ՂԱՆԴ ՄԱ­ՂԱՆԴ

ա­մը նոր է այ­սօր
ա­ման ամ ա­ման
բա­րի ե­կար մա­քուր ե­կար
գի­տեմ որ նո­րու­թեանդ
դուն իսկ չես հա­ւա­տար 
կրկնուող անսր­բա­գիր
նոյն ժա­մե­րը նոյն խա­ղե­րը նոյն պա­րե­րը
ի՞նչ կ՚ըլ­լաս
սի­րե­լի ամ
ե­թէ ան­գամ մըն ալ
հա­յե­րուս խղճաս
խելք շնորհք բե­րես
հայ­րե­նի­քին՝ շունչ դիա­կին՝ դա­գաղ
մա­մու­լին՝ ման­գաղ աղ­բին՝ տոպ­րակ
աղ­բի՛ տոպ­րակ հա
նուէր­նե­րու­նը մենք ու­նինք
կամ կը ճա­րենք հոս­կէ հոն­կէ
խել­քը ծակ գրպա­նը լե­ցուն
շատ ու շատ մեր տուն
որ­քան որ կ՚ու­զես
մենք քե­զի կու տանք
նուէր կը փաթ­թենք
դուն ալ ի վեր­ջոյ 
նուէր մը կ՚առ­նես
ի վեր­ջոյ զարդ ես
ան­մեղ նոր տա­րի
գա­լուստդ բա­րի
տոպ­րակդ լե­ցուն
վե­րա­դառ­նաս հոն
ուր­կէ որ ե­կար
որ յա­ջորդ տա­րի
նո­րէն տնկուիս
ժպիտ ե­րե­սիդ
կար­միր հա­գուստ
կար­միր բախտ
կար­միր մա­տիտ
ճեր­մակ մօ­րուք 
ճեր­մակ սիրտ
բայց տոպ­րակդ ախ տոպ­րակդ
կռնա­կի՞դ գլխո՞ւդ սրտի՞դ վրայ
ուր ալ դնես պիտ չե­րե­ւայ

ՍՏԵ­ՓԱՆ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ