ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երրորդ հարցը, որ ամբողջ սփիւռքը կը հետաքրքրէ, հետեւեալն է. «Ինչպէ՞ս կարելի է սփիւռքի կառոյցները իրենց օրակարգերով, կանոնագրութիւններով, գործելակերպերով ու մտածելակերպերով դարձնել աւելի ուժական, այժմէական ու հաղորդական»։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կուրութեան մասին խօսիլ՝ աւելորդ կրնայ նկատուիլ, քանի որ պահ մը մթութեան մէջ մնացած մարդուն զգացումը նոյնութեամբ զգալ կարելի չէ տեւապէս լոյսի մէջ ապրող մէկու մը համար։ Բայց կարելի չէ երեւակայել մութի մէջ տեւական մնալու պարտաւորուած մարդու մը զգացումները։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Նախորդ բոլոր հարցերուն վերջնական անուն մը, լուծում մը չտուած, կու գանք 2025 թուականին գտնելու հետեւեալ հարցերուն պատասխանները.
Ա.- Ո՞ւր է այսօր սփիւռքը:
Բ.- Ի՞նչ կը նշանակէ հայ ըլլալ սփիւռքի մէջ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ֆիզիքական կեանքի պարտքը կը համապատասխանէ հոգեկան կեանքի մեղքին։ Այս իմաստով՝ մարդ ամէն անգամ որ պարտազանց կ՚ըլլայ, մեղքի մէջ կը թաղուի եւ, ընդհանուր առումով, այն ինչ որ պարտազանցութեան հետեւանք է, «չար» եւ չարիքի գաղափարի ամենապարզ բացատրութիւնը ա՛յս է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ինչո՞ւ մարդուժի պակաս կայ. առաջին հերթին կ՚ուզենք ուսումնասիրել, թէ ինչքանո՞վ իրաւացի է այս արտայայտութիւնը, որովհետեւ մարդուժի պակաս կայ, կը նշանակէ, թէ չունինք մարդուժ եւ կամ ունինք՝ սակայն քիչ են, սակայն մենք կը հաւատանք, որ այնքան ալ քիչ չեն եւ հետեւաբար մարդուժի պակասէն աւելի մենք ունինք մարդուժը պահելու պակասը, որ իրարմէ տարբեր իրողութիւններ են: Այդ պահելու պակասին պատճառը մէկէ աւելի է.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Տէրունական աղօթքը՝ «Հայր մեր»ի «Մի՛ տանիր մեզ փորձութեան» խնդրանքը կապուած է նախորդ «Ներէ՛ մեզի մեր պարտքերը ինչպէս մենք կը ներենք մեր պարտապաններուն» խնդրանքին արմատին, քանի որ մեր մեղքերը արդիւնք են փորձութեան մեր տուած որոշումներուն եւ հաւանութեան։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդուժի պատրաստութեան մասին գրեցինք առաջին անգամ, երբ կոնդակով յայտարարուեցաւ. անոր մասին գրեցինք տարուան կէսերուն, յայտնելով, որ «հռչակումէն անցած է 276 եւ ընդամէնը մնացած 88 օրեր», ունենալով պարզ այն յոյսը, որ 276 օրերուն չփոխածը յաջողի փոխել այդ մնացած 88 օրերը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եկեղեցւոյ աստուածային Հիմնադրէն եւ Անոր առաքեալներէն յետոյ, միայն տիեզերական կամ ընդհանրական ժողովը կարող է սահմանել այնպիսի օրէնքներ՝ որոնք «պարտաւորական զօրութիւն» ունենան համօրէն քրիստոնէական Եկեղեցիին համար։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 96 տարիներ առաջ՝ 1929 թուականին գրող եւ սփիւռքահայ գրականութեան հիմնադիրներէն մին նկատուող Շահան Շահնուր իր «Նահանջը առանց երգի» աշխատութեան մէջ կը բարձրաձայնէր մայրենի լեզուի նահանջը եւ այդ նահանջին դիմաց իր մեղա՜ն կը կարդար Արարատին։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Աւանդ» իր ամենայն եւ ընդարձակ իմաստով կը նշանակէ՝ «պահ տրուած բան»։ Ուստի, «աւանդ»ը արժէք մըն է՝ որ պէտք է պահեն եւ պահպանեն իրերայաջորդ սերունդներ։
