ԿԱՂԱՆԴ ՀԱՅՐԻԿ

Կա­ղանդ Պա­պան
ան­հասկ­նա­լի 
պա­տե­րուն զար­նե­լով կու գար
ներ­սէն
զար­մի­կիս հետ սե­ղա­նին տա­կը պա­հուը­տած
ա­նոր կար­միր տա­բա­տը կը տես­նէինք հի­մա:
Տա­րիքս՝ ե­րեք, զար­միկս՝ հինգ։
Ճեր­մակ մօ­րու­քով Կա­ղանդ Պա­պան
«Բա­րի կե­ցա՞ք այս տա­րի», հար­ցուց։
Խա­ղա­լի­քի ե­րա­զով՝ «Ա­յո՛» բա­ցա­գան­չե­ցինք:
«Ար­տա­սա­նէ մի ա­մա­նո­րի քեր­թուած», ը­սաւ:
Դի­մա­ցը ան­ցայ
Զի­նուո­րի մը կար­գա­պա­հու­թեամբ...
«Կա­ղանդ Պա­պան ե­կեր է
Ոս­կի դա­նակ բե­րեր է
Փի­սի­կը ա­րեր տա­րե...»
Փի­սի­կը չէ կրցեր տա­նիլ դա­նա­կը...
Մէ­կէն հայ­րի­կիս շա­պի­կը տե­սայ
Կա­ղանդ Պա­պա­յի կարմ­րուկ զգես­տին թե­ւին
մա­սէն․
«Կա­ղանդ Պա­պան չէ, հայ­րիկս է», գո­չե­ցի:
«Չէ՜», ը­սին, 
«Կա­ղանդ Պա­պան է»։
­Տա­րիքս՝ ե­րեք․
«Հայ­րիկս ո՞ւր է այն ա­տեն», ը­սի:
«Ճե­միշն է», պա­տաս­խա­նը
չհա­մո­զեց զիս:

ՍԵ­ՒԱՆ ԼԱ­ԼԻ­ՔՕՂ­ԼՈՒ