ՆՈՐ ՏԱՐՈՒԱՆ ԱՌԹԻՒ

Հի­նին մի­ջեւ,
Նո­րին մի­ջեւ
Հոս ու­րա­խա­նալն
Բախտն է որ կու տայ․
Ը­սել է ան­ցեալ՝
Վըս­տա­հու­թեամբ յար
Նա­յիլ դէպ՚ ա­ռաջ,
Հար­կաւ դէպ՚ ետ ալ։

Հա­րուա­ծի պա­հեր,
Ափ­սոս, կը քե­ցեն
Վստա­հու­թիւ­նը ցա­ւէն,
Սէ­րը հա­ճոյ­քէն.
Ա­ւել լաւ օ­րեր
Նո­րէն մեզ խմբեն,
Զուար­ճա­լի եր­գեր
Կուրծ­քը մեր շի­նեն։

Տա­ռա­պանք, հրճուանք
Են ան­հե­տա­ցած
Եւ կա­պակ­ցուած
Ու­րախ յի­շա­տակ։
O՜, տա­րօ­րի­նակ, 
Ճա­կա­տագ­րի դարձ,
Հին սա կա­պակ­ցում
Եւ նոր նուի­րում։

Ե­ղէք շնոր­հա­կալ 
Կո­չուա­ծին սա բախտ՝
Փոր­ձա­ռու, ե­ռանդ։
Շնոր­հա­կալ՝ ճա­կա­տագ­րին,
Իւ­րա­քան­չիւր բա­րի­քի։
Ու­րա­խա­ցէք փո­խու­մով
Խինդ խլրտու­մով
Բա­ցա­յայտ սի­րով
Գաղտ­նի կրա­կով։

Ո­մանք տես­նեն
Ծած­կող ծալ­քեր
Հի­նին վը­րայ,
Ուր ցաւ, ահ կայ։
Բայց մե­զի կը ճա­ռա­գայ­թէ
Վստա­հու­թիւ­նը սի­րա­զեղ։ 
Նո­րը տե­սէք թէ ինչ­պէս
Մեզ նո­րո­վի կը գտնէ։

Ինչ­պէս մէջ պա­րին
Իս­կոյն կ՚ան­հե­տի,
Դար­ձեալ կ՚միա­նայ
Զոյ­գը սի­րա­հար.
Արդ ճիշդ այդ­պէս ալ
Կեան­քի խռով թեք­մամբ 
Խո­նար­հու­մը մեզ 
Դէպ՚ տա­րի կ՚ուղ­ղէ:

ԵՈ­ՀԱՆ ՎՈԼՖ­ԿԱՆԿ ՖՕՆ ԿԷՕ­ԹԷ 
գերմ․ թրգմ․ Իշ­խան Չիֆթ­ճեան