ՈՉ ԵՒՍ Է ՏԻՐԱՄԱՅՐ ԱՐԱՔՍԻ ԱՆՈՒՇԵԱՆ

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, թէ ե­րէկ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է Տի­րա­մայր Ա­րաք­սի Ա­նու­շեան, որ եր­կար ժա­մա­նա­կէ ի վեր կը տա­ռա­պէր ա­ռող­ջա­կան խնդիր­նե­րէ։ Հան­գու­ցեա­լը մայրն էր Կրօ­նա­կան Ժո­ղո­վի Ա­տե­նա­պետ Տ. Թա­թուլ Ծ. Վրդ. Ա­նու­շեա­նի։

Ա­րաք­սի Ա­նու­շեա­նը սե­րած էր ըն­տա­նի­քէ մը, ո­րու ար­մատ­նե­րը կը հաս­նէին Սե­բաս­տիա։ Շատ փոքր տա­րի­քի մէջ ըն­տա­նեօք հաս­տա­տուած էին Պո­լիս՝ ա­ռա­ջին շրջան­նե­րուն գտնուե­լով Սկիւ­տա­րի, Ե­տի­գու­լէի եւ Նար­լը­գա­բուի շրջան­նե­րը։ Ա­ւե­լի վերջ հաս­տա­տուած էին Ֆէ­րի­գիւղ։ Ա­րաք­սի Ա­նու­շեան ե­ղած էր տոհ­միկ ար­ժէք­նե­րու հե­տա­մուտ, մեր սրբու­թիւն­նե­րուն նկատ­մամբ նա­խան­ձախն­դիր, հա­ւա­տա­ցեալ կին մը, տի­պար մայր մը։ Իր ա­մուս­նոյն՝ Ա­րամ Ա­նու­շեա­նի հետ բախ­տա­ւո­րուած էին ե­րեք զա­ւա­կով, ո­րոնց դաս­տիա­րակ­ման ուղ­ղու­թեամբ ո­րե­ւէ զո­հո­ղու­թե­նէն չէր խու­սա­փած լու­սա­հո­գի Տի­րա­մայ­րը։

Վեր­ջին շրջան­նե­րուն դժբախ­տա­բար յա­ռա­ջա­ցած տա­րի­քին բե­րու­մով խան­գա­րուած էր ա­ռող­ջու­թիւ­նը։ Բժշկա­կան խնամ­քին եւ հա­րա­զատ­նե­րու զօ­րակ­ցու­թիւ­նը դի­մադ­րու­թեան ուժ կու տա­յին ի­րեն։ Այդ բո­լո­րէն վերջ, քա­նի մը շա­բաթ ա­ռաջ իր կա­ցու­թիւ­նը էա­պէս վատ­թա­րա­ցաւ։ Քսան­հինգ օր Չա­փա­յի հի­ւան­դա­նո­ցին մէջ խտա­ցեալ խնամ­քի տակ մնա­լէ վերջ ան դժբախ­տա­բար չկրցաւ տա­կա­ւին տո­կալ եր­կար ու աչ­քե­րը փա­կեց կեան­քին՝ խոր սու­գի մատ­նե­լով իր ըն­տա­նիքն ու ըն­կե­րա­յին շրջա­նա­կը։ Իր սե­րուն­դի խորհր­դան­շա­կան դէմ­քե­րէն մին էր Տի­րա­մայր Ա­րաք­սի Ա­նու­շեան, ո­րու բա­րի յի­շա­տա­կը պի­տի վեր­յի­շուի ընդ­միշտ։

Յու­ղար­կա­ւո­րու­թեան վայրն ու թուա­կա­նը ա­ռանձ­նա­պէս պի­տի հրա­պա­րա­կուի ըն­տա­նե­կան մա­հազ­դով։

Այս դառն կո­րուս­տին առ­թիւ երկ­նա­յին հան­գիստ կը հայ­ցենք նո­րօք հան­գու­ցեալ Տի­րա­մօր հոգ­ւոյն, կը վշտակ­ցինք իր սգա­ւոր ա­մուս­նոյն՝ Ա­րամ Ա­նու­շեա­նին, զա­ւակ­նե­րուն, ի մաս­նա­ւո­րի Տ. Թա­թուլ Ծ. Վրդ. Ա­նու­շեա­նի, եղ­բօր՝ Սկիւ­տա­րի Ս. Խաչ ե­կե­ղեց­ւոյ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի փոխ-ա­տե­նա­պետ Սե­պու­հի Ավ­րու­զի, հա­մայն ըն­տա­նի­քին եւ սի­րե­լի­նե­րուն։