ԱՏՈՆԻՍԷՆ ՔԵՐԹՈՒԱԾՆԵՐ

ՏՈՒՆ

Մեր տան մէջ ուրուականներու պատմութիւն,
Որոնցմէ մեր շրթները կը յիշեն,
Կը պահեն զանոնք գութանն ու մառանը:
Հոն մեր հեռաւորութիւնները լուսաւորուեցան,
Հոն երազեցինք անորոշութիւնները:
Կ՚ոստոստէինք մոլորակէ մոլորակ,
Կը թռչէինք սերունդէ սերունդ:

Կ՚ԱՊՐԻՄ ԼՈՅՍԻՆ ՀԵՏ

Անցողիկ կեանքով կ՚ապրիմ լոյսին հետ,
Կ՚անցնի երկվայրկեանս տարիներու պէս:
Կը սիրահարիմ հայրենի շարականի մը,
Զոր առաւօտուն հովիւները կը տարածեն
Եւ կը նետեն զայն արեւին, 
Որպէս արշալոյսի զուլալ կտոր մը:
... Եւ աղօթեցին անով ու մահացան...

Եթէ մահը խնդաց շրթներուդ,
Լացաւ, քու կարօտէդ, կեանքը:

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹԵԱՆ ՍԿԻԶԲԸ

Ամենագեղեցիկը եզրերուն խախտումն է:
Եւ ուրիշները- ոմանք քեզ կանչ կը սեպեն,
Ոմանք՝ արձագանգ:

Ամենագեղեցիկը պատճառ մը ըլլալն է
Լոյսին եւ խաւարին:
Մէջդ վերջին խօսքը կ՚ըլլայ առաջին:
Եւ ուրիշները- ոմանք կը փրփրին, 
Ոմանք ստեղծագործ կը սեպեն:

Ամենագեղեցիկը թիրախ մը ըլլալն է,
Անջատուած՝
Լռութեան եւ խօսքի:

ԱՐԵՒԸ

Աչքերս փակեցի միայն 
Երազով, երբ մահ մը կը քալէր իր ուղին,
Խորապէս կը քնանար մութին մէջ
Եւ արեւը կը ծագեցնէր ուրիշի մը վրայ:

ՈՒՂԻՆԵՐ

Երէկս վաղ մըն է եւ տիեզերքը 
Մեղեդի մը դէմքիս վրայ, 
Եւ սէրս կը հիւծի-կը հալի՜:
Աչքերուս մէջ կը ծնի արշալոյսին իմաստը:
Ոգիիս մէջ կը սկսին բոլոր ուղիները:

ՔԱՐ ՄԸ

Կը սիրեմ այս քարը անշարժ,
Դէմքս տեսայ անոր ծերպերուն մէջ,
Մէջը տեսայ բանաստեղծութիւնս՝ կորած:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւան