ՄԵԶԻ ՀԱՆԴԷՊ

ԵԱԼԼԱ

-Եալլա գնա՞նք:

Կը լսեմ ներսէն յանկարծ տղուս երեւանցի ընկերոջ ձայնը, «եալլա»ն սորված ու լեզուական կիրառական բառերուն սիւնակին մէջ տեղաւորած է արդէն:

-Արաբերէնը կը սիրե՞ս, Մինա՛ս:

Կը հարցնեմ նեսէն եկած պահուս ու ան դրական գլուխը շարժելով կը սկսի արտասանել իր սորված արաբերէն բառերուն շարքը, ու՝

-Սիրում եմ, էն էլ ո՞նց եմ սիրում, ու միայն էս բառերը չէ որ իմանում եմ, ուրիշնե՜ր էլ գիտեմ, Շանթին եմ պարտական:

Հեգնական նայուածքով կը նայի տղուս, բայց չ՚ըսեր սորված միւս բառերը. մինչ նոյն Մինասը, տարիներ առաջ, կը տխրէր երբ սուրիահայ ընկերները արաբերէն չէ, այլ արեւմտահայերէն խօսէին:

ՆՌՆԱՎԱՃԱՌԸ

Վերջերս, թաղին եզրին, նռնավաճառ մը մեքենային բերանը բաց սնտուկէն շատ համեղ եւ ջրալի նուռերը կը ցուցադրէ, կը քովէ իր պարտէզի բերքը եւ մատչելի գինը կը բարձրաձայնէ յաճախորդներուն ունկերուն լսելի ձայնով: Ձայնին անսալով օր մը փորձեցի նուռերը ու համին զգլխումով կրկնեցի գնումս յաջորս օրերուն եւս.

-Սիրիահա՞յ էք,- հարցուց նռնավաճառը օրերէն մէկը:

-Այո, հայրի՛կ,- դիմեցի տարեց նռնավաճառին:

-Ես ձեզ նման սիրիահայ յաճախորդներ շատ ունեմ, էս թաղերում են բնակւում: Հալէպից էք, չէ՞:

-Այո:

-Մի քանի անգամ եղել եմ Հալէպում, շատ եմ թափառել էն թաղերում՝ Ներսի շուկայում, Թիլէլում, Հոգետունում, Սիւլէմանիէում...: Կիլիկիա պանդոկում էի իջեւանել 2012-ին, երբ սկսվեցին պատերազմական գործողութիւնները: Յարմարվե՞լ էք. էնտեղ կեանքը առաւել հեշտ էր...

-Շատ լաւ ենք, հայրի՛կ, փառք Տիրոջ,- սրտցաւ աչքերուն նայելով ու նուռերու կարմիր գունդերով լի տոպրակը շալկած պատասխանեցի:

ԿԱԹՆԱՎԱՃԱՌԸ

Կաթնավաճառի նոր կրպակ մը բացուեցաւ ու կրճատեց ձմրան ցուրտին առնուելիք մի քանի քայլը, որ պիտի տանէր դէպի քիչ մը հեռուն գտնուող մթերավաճառին, ուր նաեւ կաթնեղէն կը ծախուի:

Կրպակին կաթնեղէնը աչք կը քթթէ՝ թարմ պանիրի տեսականին, մածունը, կաթը, քամած մածունը նաեւ ձիթապտուղը, թթուները...:

-Այս թել պանիրէն քիչ մը կարելի՞ է,- խնդրեցի երիտասարդ վաճառողուհիէն:

-Ի հարկէ կարելի է, քուր ճան,- ըսաւ լեցնելով խնդրած պանիրս եւ,- ուրիշ բան էլ կը ցանկանա՞ք,- աւելցուց:

Տեսողութեանս որոնումով բաներ մը որսացի ու խնդրեցի, ազնուութեամբ փոխանցեց տոպրակները ու՝

-Ես ձեր՝ սփիւռքահայերի ոճը, խօսքի հնչիւնը շատ եմ սիրում, շատ եմ ուրախանում երբ լսում եմ ձեր հայերէնը,- ըսաւ ժպտելով եւ,- անուշ լինի-ով քաղցր հրաժեշտ մը տուաւ:

Է՜հ, ժամանակը ինչեր կը փոխէ, խորհեցայ ու յիշեցի տարիներ առաջուան յաճախ կրկնուող՝ «հայերէն խօսա, էլի՛», կամ՝ «դուք հայերէն իմանո՞ւմ էք» արտայայտութիւնները:

ԴՈՒ «ԵԿՈ՛ՒՐ» ԱՍԱ՝ ԿԸ ԳԱՄ...

-Ան ճան, տա՞նն ես. ի՞նչ ես անում: Ձեր կողմերում եմ. գամ, մի բաժակ սուրճ խմենք,- հեռաձանով ինքզինք հրաւիրեց տանտիրուհիս, որ երբ միայն քովս գայ «սուրճ» կը խմէ, իսկ իր բարեկամներուն քով՝ «քոֆէ»:

-Արի՛, տունն եմ,- պատասխանեցի ակամաօրէն արեւելահայերէն բառ մը կցելով շեշտիս:

-Դու «եկո՛ւր» ասա՝ կը գամ. «արի»ն թող ուրիշներին: Քո «եկո՛ւր»ը շատ է հաճելի:

Ատենին մի քանի անգամ կը կրկնէի նախադասութիւններս, որ հասկնար:

Այ քեզ փոփոխութի՜ւն...

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Երեւան