ԶՈՀԱԲԵՐՈՒՄ

Կի­րա­կին հան­գիս­տի միակ օրս է: Կը մնամ փա­կուած տան մէջ. ե­թէ հար­կա­ւոր չեմ... բայց այս Կի­րա­կին ե­րի­տա­սար­դու­հիի մը տա­րե­լի­ցին պար­տա­կա­նու­թիւն կա­տա­րած ըլ­լա­լու գո­հու­նա­կու­թեան հետ, ե­կե­ղե­ցիի խուն­կի բոյ­րը, մեղ­մօ­րէն մա­շող մո­մե­րու խորհր­դա­ւո­րու­թիւ­նը, սե­ւազ­գեստ մայ­րե­րու եւ քոյ­րե­րու ներ­կա­յու­թիւ­նը, հո­գե­հանգս­տեան շա­րա­կա­նով ալ զիս պի­տի վե­րաց­նէր կոչ­նա­կի զան­գէն ետք...։­

Ու դուրս կու գամ:
Կը բա­նամ թեր­թը՝ «ԱՆ­ԿԱ­ԽՈՒ­ԹԵԱՆ ԶՈՀ ՄԸ»...։­
Ա­հա քե­զի ան­կա­խու­թիւն...։ 
«Մա­հը մերն է, մենք մա­հի­նը
Մար­դու գործն է միշտ ան­մահ»:

(Յով­հան­նէս Թու­մա­նեան)

Կայ դրուածք մը, ի­րա­կա­նու­թիւն մը, որ­մէ խու­սա­փիլ անհ­նա­րին է. վա՜յ խ­­ու­սափ­ող­ին, պիտ­ի տուժ­է բազ­մա­պատ­իկ:

«Մեր ընդ­հան­ուր սիստ­եմ­ը, ինչպ­էս նա­եւ բոլ­որ սիստ­եմն­եր­ը, հաս­տա­տուած է զ­­ոհ­ող­ութ­եան Օր­էն­քին վրայ, որ­ով կառ­ուց­ուած է բոլ­որ Տիեզ­երք­ը: Ա­նի­կա հիմն ու ար­մատն է բնաշրջ­ման:

«Ու կեան­քը կը քալ­է իր ըն­թաց­քին կոխ­ոտ­ել­ով պատն­էշն­եր­ը, թէկ­ուզ ա­նոնք ըլ­լան կ­­եան­քի մէկ ա՛յլ ն­­եր­կա­յա­ց­ուց­իչ­ներ­ը. ինչպ­էս պատ­ե­րազմ կար­ել­ի է յու­սալ ա­ռանց զ­­ոհ­եր­ու, շահ­ի կամ պար­տութ­եան պա­րա­գա­ներ­ուն: Այս­պէս կեան­քը կախ­ում ուն­ի շա­րու­նա­կա­կան զ­­ոհ­ող­ութ­են­էն ու ցաւ­ի տոկ­ուն­ու­թե­նէն: Հան­քա­յին­ը կը զ­­ոհ­ու­ի բու­սա­կան­ին, բու­սա­կան­ը՝ ա­նասն­ոց, երկ­ուքն ալ կ­­ը զ­­ոհ­ու­ին մար­դոց, ու ՄԱՐԴԻԿ՝ ՄԱՐ­ԴՈՑ»:

Ե­թէ ա­մէն ծնունդ յաղ­թա­նակ է մա­հու­ան, հուսկ ա­մէն զոհ­՝ ե­րաշ­խիքն է զայն պահ­պա­նել­ու այս պա­տե­րազմ-աշ­խար­հի մէջ ուր կ՚ապ­րինք:

«ՄԵ՜ԾԴ ԱՍ­ՏՈ­ՒԱԾ
Ա­հա՛ մար­դերդ: Ա­հա՛ մար­դերդ ալ, Աս­տուա՜ծ,
Տխուր հիւ­րերն ա­յս հ­րա­շա­գեղ աշ­խարհ­քին.
Թա­փա­ռա­կա՜ն, վա­ղոր­դայն­է՜ն ըն­կճուած,
Ճղճի՛մ, թշուառ, հո՛­ղին կառչ­ած, ախ­տա­գի՛ն»:

(Ռ­­ու­բէն Ս­­ե­ւակ)

Ա­հա մար­տերդ, ահ­ա մար­տերդ ալ, մա՛րդ ա­րա­րած, որ ար­դա­րու­թիւն կը խա­ղաս զէն ի ձե­ռին:

Չա­րեն­ցի «Տ­­ԱՆ­ԴԷԱ­ԿԱՆ Ա­ՌԱՍ­ՊԵԼ»ը կար­դաց­ո­ղը նախ կը խոր­հի, թէ գա­րնա­նա­յին հա­ճել­ի պտո­յտի կը սկսի...։

­Մինչ­դեռ ս­­արս­ռա­յոյզ պա­տկեր­նե­րու շար­ան­նե՜ր, ո­րոնց­մէ մին­, ո­ր մէջս դրոշմուած է, հ­­ե­տեւ­եալն է.-

«ԸՆ­ԿԵՐ­ՆԵ­ՐԻՍ ԴԻՆ ԴԻՐՔ ԷԻՆՔ Ա­ՆՈՒՄ».­..։

­Կեան­քը ամ­բող­ջու­թեամ­բ պա­տե­րազմ է եւ միշտ ալ «մեծ ձու­կը պի­տի կուլ տայ պզտիկ ձու­կը»:

­Ա­ռանձն­ա­տու­ներ կը կա­ռու­ցուին լու­մա­յով, ի­րա­ւուն­քը կը խեղ­դու­ի սպ­­ա­նու­թեամբ, Հայ­րե­նի­քը կը պա­շտպ­­ա­նուի հայ­րե­նա­զոհ զի­նու­որ­նե­րո­վ, ո­րոն­ց փառք ու պա­տիւ յ­­ա­ւի­տեա­ն: Ա­նոնք թա­ղե­ցին ա­մէն ե­րազ կա­պու­տա­չեայ՝ կա­ռու­ցե­լով հա­մակր­ան­քի ա­ռանձ­նա­տուն պատ­մու­թեան էջ­ե­րուն, ե­ւ մե­ր սրտե­րու­ն:

Կեանք­ի դա­ժան ի­րո­ղու­թիւն­նե­րուն են­թա­կայ, կեան­քը կ՚ըն­թա­նայ ոչ միայն սպա­սե­լով եւ յու­սա­լով, այլ մնա­լով ու պայ­քա­րե­լով պատ­նէ­շի վրայ ա­րիւ­նոտ սահ­մա­նագ­ի­ծին:

«Աս­տուա­ծ ար­դար եւ յի­րա­ւի».­..։

(Ֆրիկ)

Ո՞ւր է մար­դո՛ւ ար­դա­րու­թիւ­նը...։­­

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

«Զար­թօնք», Լի­բա­նան