Տարուան մը հաշուեկշիռը - Ա

Այս սիւ­նա­կին մէջ ե­րէկ անդ­րա­դար­ձած էինք Ֆէ­րի­գիւ­ղի «Շի­րի­նօղ­լու» սրա­հի եր­դի­քին տակ նա­խըն­թաց ե­րե­կո­յեան կազ­մա­կեր­պուած «Քամփ Ար­մէն»ի վե­րա­բե­րեալ քննարկ­ման։ Շուրջ մէկ տա­րուան ո­դի­սա­կա­նի մը շրջա­դար­ձա­յին կէ­տե­րէն մին էր այդ հա­ւա­քոյ­թը։ Ար­դա­րեւ, «Քամփ Ար­մէն»ի հար­ցը ա­ռա­ջին ան­գամ հա­մայն­քա­յին եր­դի­քի մը տակ ար­ծար­ծուե­ցաւ, բնա­կա­նա­բար, վեր­ջա­պէս... Ըն­թաց­քին նա­խընտ­րած էինք լուռ մնալ՝ ի նշան մեր ան­հանգս­տու­թեան ու քիչ մըն ալ բո­ղո­քին։ Այս հա­մայն­քի նման կեն­սա­կան հար­ցե­րէն մէ­կուն հե­տե­ւե­լու հա­մար դա­տա­պար­տուա՞ծ էինք ու­րիշ աղ­բիւր­նե­րու հե­տե­ւիլ։ Մին­չեւ այ­սօր քամ­փին պաշ­տօ­նա­կան պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը չեն զի­ջա­նած հա­մայն­քա­յին մա­մու­լը ուղ­ղա­կի լու­սա­բա­նել։

Շուրջ տա­րի մը ա­ռաջ «Քամփ Ար­մէն»ի չսպիա­ցած վէր­քին գծով ապ-րըւե­ցաւ զգա­յա­ցունց ի­րա­դար­ձու­թիւն մը։ Սե­փա­կա­նու­թեան ի­րա­ւուն­քը բո՛ւն տի­րոջ­մէն՝ Կէ­տիկ­փա­շա­յի Հայ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղե­ցիէն վա­ղուց առ­նուած այս ճամ­բա­րին շէն­քը պի­տի քան­դուէր։ Նման ո­րո­շում մը առնուած էր ճամ­բա­րի նոր տի­րոջ կող­մէ։ Այդ կէ­տին վրայ ապ­րուե­ցաւ բե­կում­նա­յին պահ մը։ Մեր հա­մայն­քէն ներս բարձ­րա­ցաւ պոռթ­կու­մի ա­լիք մը, ո­րուն միա­ցան նաեւ լայն հա­սա­րա­կու­թե­նէն զա­նա­զան շրջանակ­ներ։ Ե­թէ փոր­ձենք ան­ցեալ շուրջ մէկ տա­րուան հա­շուեկ­շի­ռը ը­նել, ա­պա պէտք է որ­պէս մեկ­նա­կէտ ըն­դու­նիլ այդ պոռթ­կու­մը։ Ու­շագ­րաւ էր, որ ա­ռա­ջին իսկ պա­հէն բե­մա­հար­թա­կի վրայ կա­յին մեր հա­մայն­քէն զա­նա­զան հա­սա­րա­կա­կան խմբա­ւո­րում­ներ. օ­րի­նակ՝ «Միտք» հար­թակ, «Նոր Զար­թօնք», ե­ւայլն։ Ան­շուշտ ի­րենց ստեղ­ծած շար­ժու­մը զգայ­նու­թեան մը ցո­լա­ցումն էր, սա­կայն ու­շագ­րաւ էր նաեւ Կէ­տիկ­փա­շա­յի Հայ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ բա­ցա­կա­յու­թիւ­նը։ Այդ ե­կե­ղե­ցին այ­սօր կը խորհր­դան­շուի Վե­րա­պա­տուե­լի Գրի­գոր Ա­ղա­պա­լօղ­լուի ան­ձին մէջ։ Այս վեր­ջի­նը գոր­ծըն­թա­ցին մէջ մինչեւ հիմա գրե­թէ եր­բեք հան­դէս չե­կաւ։

Ըն­թաց­քին շրջա­նա­ռու­թեան մէջ մտան զա­նա­զան հար­ցա­կան­ներ։ Հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րը կը հե­տաքրք­րուէին, թէ Կէ­տիկ­փա­շա­յի Հայ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղե­ցին վեր­ջին տա­րի­նե­րու բա­րե­փո­խում­նե­րու մթնո­լոր­տին մէջ ին­չո՞ւ պաշ­տօ­նա­կան նա­խա­ձեռ­նու­թիւն մը չէր կա­տա­րած՝ ճամ­բա­րին սե­փա­կա­նու­թեան ի­րա­ւուն­քը վե­րա­ձեռք­բե­րե­լու հա­մար։ Հնա­րա­ւոր չէ՞ր… Ո­մանք կ՚ը­սէին, թէ ե­կե­ղե­ցին անհ­րա­ժեշտ մի­ջոց­նե­րը չու­նէր։ Այդ վար­կածն ալ կը ծնէր ու­րիշ հար­ցա­կան մը։ Ին­չո՞ւ ե­կե­ղե­ցին նման ա­ռանց­քա­յին հար­ցի մը շուրջ գո­նէ չէր փոր­ձած դի­մել հա­մայն­քա­յին շրջա­նակ­նե­րու զօ­րակ­ցու­թեան։ Այս հար­ցա­կան­նե­րը կը մնան ան­պա­տաս­խան։

Վե­րա­դառ­նա­լով գոր­ծըն­թա­ցին, «Քամփ Ար­մէն»ի վե­րա­բե­րեալ պոռթ­կու­մը ծա­գե­ցաւ, երբ ար­դէն շու­տով վրայ պի­տի հաս­նէին 7 Յու­նիս 2015-ի ընտ­րու­թիւն­նե­րը։ Նա­խընտ­րա­կան պայ­ման­նե­րով, քամ­փը թա­տե­րա­բե­մը հան­դի­սա­ցաւ ա­ժան քա­րոզ­չու­թեան։ Ըն­թաց­քին, պա­տա­հե­ցան նաեւ կարգ մը բռնու­թիւն­ներ կամ ընդ­հա­րում­ներ։ Ար­դա­րեւ, ճամ­բա­րին հա­մար ձեռ­նարկուած դի­մադ­րու­թեան շրջագ­ծով այն­տեղ սկսած էր հեր­թա­պա­հու­թիւն, նե­րա­ռեալ գի­շեր­նե­րը։ Ճամ­բա­րի մէջ գի­շե­րող­նե­րը են­թար­կուե­ցան յար­ձակ­ման։ Հան­րա­յին կար­ծի­քին մօտ ընդ­հա­րու­մի մը տպա­ւո­րու­թիւ­նը ստեղծուե­ցաւ, ինչ որ բնա­կա­նա­բար բաղ­ձա­լի ե­րե­ւոյթ մը չէր։

Բա­ւա­կան ամ­բո­խա­վա­րա­կան այս մթնո­լոր­տին մէջ ա­ռանց­քա­յին դրա­կան գոր­ծօնն էր աք­թի­ւիստ­նե­րու զգայ­նու­թիւ­նը, ո­րու խթա­նով իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը նոյն­պէս դրա­կան լու­ծում մը ա­պա­հո­վե­ցին հարց­ման։ «Քամփ Ար­մէն»ի սե­փա­կա­նու­թեան ի­րա­ւուն­քը վե­րա­դար­ձուե­ցաւ Կէ­տիկ­փա­շա­յի Հայ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ՝ բո՛ւն տի­րո­ջը։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ