Այս նորը…

Ան­ցեալ տա­րե­մու­տին օ­րա­կար­գի կի­զա­կէ­տին էին հայ-թրքա­կան յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը։ Ցե­ղաս­պա­նու­թեան հար­ցը մնա­ցեալ ա­մէն ին­չը երկ­րոր­դա­կան հար­թու­թեան վրայ մղեց. Թուր­քիա եւ Հա­յաս­տան ան­ցան մեծ մրցակ­ցու­թեան մը բո­վով։ Եր­կու կող­մե­րը, ընդ­հան­րա­պէս, չձա­խո­ղե­ցան ի­րենց սպա­սում­նե­րուն եւ հա­շուարկ­նե­րուն մէջ։ Ա­նակն­կալ­ներ գրե­թէ չապ­րուե­ցան։

Յատ­կան­շա­կան միակ նո­րու­թիւնն էր Եւ­րո­պա­յի մար­դու ի­րա­ւանց ա­տեա­նին կող­մէ Փե­րին­չէ­քի հար­ցին շուրջ ար­ձակուած վճի­ռը։ Սա միակ ար­տա­սահ­մա­նեան ի­րա­դար­ձու­թիւնն էր, ո­րու պա­րա­գա­յին թրքա­կան կող­մին ար­ձա­գան­գը ե­ղաւ դրա­կան։ Յա­մե­նայն­դէպս, այս լա­րուած ու քիչ մըն ալ չա­փա­զան­ցուած տա­րին եզ­րա­փա­կուե­ցաւ ա­ռանց ո­րե­ւէ ձեռք­բե­րու­մի։

Ըստ ե­րե­ւոյ­թին, 2016 թուա­կա­նը պի­տի ըլ­լայ ա­ւե­լի բարդ։ Թուր­քիա-Ռու­սաս­տան լա­րուա­ծու­թիւ­նը յե­ղաշր­ջած է տա­րած­քաշր­ջա­նի հա­ւա­սա­րակշ­ռու­թիւն­նե­րը, ինչ որ լուրջ սպառ­նա­լիք մըն է Ան­գա­րա-Ե­րե­ւան ա­ռանց­քին վրայ։ Յա­ւե­լեալ մտա­հո­գու­թեան պատ­ճառ մըն ալ կայ, թէ ի­րա­դար­ձու­թիւն­ներն ու հա­ւա­նա­կան հե­տե­ւանք­նե­րը ան­կան­խա­տե­սե­լի են։ Կով­կա­սի մէջ խա­ղա­քար­տե­րը բաժ­նուած են վերս­տին։ Կողմերը կրնան ազդուիլ իրենց կամքէն անկախ ընթանալիք ծանր գործընթացներէ։

Մաղ­թենք հայ-թրքա­կան ուղ­ղու­թիւ­նը մնայ չա­րէ, փոր­ձան­քէ հե­ռու։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ