Մրցաշարք եւ գայթակղութիւն - ա

«Ռու­բէն Սէ­մէր­ճեան» միջ­միու­թե­նա­կան պասք­եթ­պո­լի մրցա­շար­քին շրջագ­ծով ստեղ­ծուած տհաճ ե­րե­ւոյթ­նե­րը այս օ­րե­րուն ա­ռաջ­նա­հեր­թօ­րէն կը զբա­ղեց­նեն մեր հա­մայն­քին օ­րա­կար­գը, զան­գուա­ծա­յին լրա­տուու­թեան մի­ջոց­նե­րուն մօտ ստեղ­ծուած ա­մօ­թա­լի ար­ձա­գան­գով հան­դերձ։ Այս դէպ­քը կու գայ ան­մի­ջա­պէս մեր մտքին մէջ թար­մաց­նել Պատ­րիար­քա­րա­նի եր­դի­քին տակ բո­լո­րո­վին վեր­ջերս կազ­մա­կեր­պուած ժո­ղո­վը՝ մեր միու­թիւն­նե­րուն եւ ա­կումբ­նե­րուն գոր­ծու­նէու­թիւ­նը հա­մա­կար­գե­լու, կազ­մա­կեր­պե­լու ո­րո­նու­մով։ Պաս­քեթ­պո­լի մրցա­շար­քին շրջագ­ծով ստեղ­ծուած գայ­թակ­ղու­թիւ­նը կու գայ ա­պա­ցու­ցա­նել, թէ որ­քա՛ն կա­րե­ւոր էր այդ նա­խա­ձեռ­նու­թիւ­նը եւ միեւ­նոյն ժա­մա­նակ կու գայ ար­ձա­նագ­րել, որ ա­ռանց ժա­մա­նակ կորսնց­նե­լու պէտք է շարժ­ման ան­ցնիլ՝ գործ­նա­կան մի­ջոց­նե­րու դի­մե­լու հա­մար։

Դժբախ­տա­բար, մեր ե­րի­տա­սար­դա­կան բնա­գա­ւա­ռը ան­տար­բե­րու­թեան ճի­րան­նե­րուն մէջ է այ­սօր։ Սա միայն նիւ­թա­կան մի­ջոց­նե­րու պա­կա­սի, ներդ­րում­նե­րու ան­բա­ւա­րա­րու­թեան մա­սին խնդիր մը չէ։ Նիւ­թա­կան հար­ցե­րը, ա­յո՛, ի­րենց հեր­թին, ու­նին ա­ռանց­քա­յին նշա­նա­կու­թիւն, սա­կայն ա­մէն ինչ նիւ­թա­կա­նով սահ­մա­նա­փակ չէ։ Հա­մա­կար­գուած աշ­խա­տան­քի, կազ­մա­կեր­պուած գոր­ծու­նէու­թեան ա­ռու­մով այ­սօր կա­թուա­ծա­հար վի­ճա­կի մէջ է թրքա­հա­յու­թիւ­նը։ Ար­դա­րեւ, հա­մեստ մի­ջոց­ներ ու­նե­նալ չի նշա­նա­կեր ան­պայ­ման ըլ­լալ ան­կազ­մա­կերպ։ Մեր միու­թիւն­նե­րու եւ ա­կումբ­նե­րու պա­րա­գա­յին այ­լան­դա­կու­թիւ­նը այն­պի­սի մա­կար­դա­կի մը հա­սած է, որ պա­տաս­խա­նա­տու­ներն ալ յա­ճախ ի­րենց մատ­նուած ան­գոր­ծու­թեան հա­մար որ­պէս պատ­րուակ կ­­՚օգ­տա­գոր­ծեն մի­ջոց­նե­րու սա­կա­ւու­թիւ­նը։ Այդ ան­դա­մա­լու­ծու­թիւ­նը այ­սօր կ՚ար­գի­լէ մեր ե­րի­տա­սար­դու­թեան ա­զա­տու­թիւն­նե­րը, կ­­՚ամ­լաց­նէ ա­նոր մտա­հո­րի­զոն­նե­րը ու կը սահ­մա­նա­փա­կէ ա­նոր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւ­նը։

Այս վեր­ջին պաս­քեթ­պո­լի մրցա­շար­քին շուրջ պա­տա­հած­նե­րը, իս­կա­պէս, մէկ կող­մէ զա­ւեշ­տա­կան են ու միւս կող­մէ ող­բեր­գա­կան։ Առ­կայ ծայ­րա­յեղ սի­րո­ղա­կա­նու­թիւ­նը ո՞ւր պի­տի ա­ռաջ­նոր­դէ այս հա­մայն­քը, սնանկ մտայ­նու­թիւն­նե­րով լճա­ցած ա­կումբ­ներն ու միու­թիւն­նե­րը ի՞նչ կրնան խոս­տա­նալ մեր ե­րի­տա­սար­դու­թեան։ Հար­ցադ­րում­նե­րու շա­րա­նը կա­րե­լի է եր­կա­րել ու մեղք, որ սա կրնայ ծա­ռա­յել միայն յո­ռե­տե­սու­թեան ամ­րապնդ­մա­ն։

­Մա­մու­լի մի­ջո­ցաւ եւ մեր միւս լսում­նե­րուն հի­ման վրայ հա­մադ­րուած տե­ղե­կու­թիւն­նե­րով, պա­րա­գան հե­տե­ւեալն է։ Ան­ցեալ Կի­րա­կի մրցա­շար­քի սկսե­լէն կարճ ժա­մա­նակ ա­ռաջ կար­գա­դիր յանձ­նա­խում­բը հա­ւա­նու­թիւն չէ տուած, որ Ճէմ Քը­րըլ­մազ եւ Ճէմ Թի­միր­ճի մաս­նակ­ցին խա­ղե­րուն՝ այն պատ­ճա­ռա­բա­նու­թիւ­նով, որ ի­րենք կը պատ­կա­նին ա­սո­րի հա­մայն­քին։ Եր­կուքն ալ մաս կը կազ­մէին Ե­շիլ­գիւ­ղի սա­նուց միու­թեան խում­բին։ Երբ ա­նոնք դուրս թո­ղուած են մրցա­շար­քէն, Ե­շիլ­գիւ­ղի սա­նուց միու­թեան խումբն ալ հե­տե­ւած է ի­րենց։ Եր­կու մար­զիկ­նե­րու ընդվզ­ման հիմ­նա­կան պատ­ճա­ռը ե­ղած է այն, որ ան­ցեալ տա­րի­նե­րուն ալ ա­նոնք մաս­նակ­ցած են այս մրցա­շար­քին, նոյ­նիսկ Հա­յաս­տա­նի մէջ մաս­նակ­ցու­թիւն բե­րած՝ Հա­մա­հայ­կա­կան խա­ղե­րուն։ Այս կէ­տէն սկսեալ ճիւ­ղա­ւո­րուած է խնդի­րը։

Վա­ղը պի­տի շա­րու­նա­կենք խորհր­դա­ծել այս նիւ­թին շուրջ։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ