Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Կ՚ը­սեմ ձե­զի, որ ա­ռա­ջին հրա­ւի­րեալ­նե­րէն ո՛չ մէ­կը իմ ընթ­րի­քէս պի­տի ճա­շա­կէ» (ՂՈՒԿ. ԺԴ 24)։ Այս­պէս կ՚ը­սէ ա­ռա­կը, ուր Յի­սուս կը պատ­մէ հրա­ւի­րեալ­նե­րու եւ ընտ­րեալ­նե­րու մա­սին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Նե­րո­ղու­թիւն»ը, ընդ­հա­նուր ա­ռու­մով՝ թո­ղու­թիւնն է պա­տի­ժին կամ հա­տուց­ման՝ այն յան­ցանք­նե­րուն կամ վնաս­նե­րուն հա­մար, ո­րոնց հե­տե­ւան­քը ար­դէն ջնջուած, չե­ղեալ նկա­տուած է։ Նե­րու­մի ի­րո­ղու­թեան լաւ տրա­մադ­րուած ան­ձը այս թո­ղու­թիւ­նը կ՚ըն­դու­նի ո­րո­շուած պայ­ման­նե­րով եւ ներ­գոր­ծու­թեամբ ան­կեղծ զղջու­մի, որ ի վեր­ջոյ ան­տես կ՚առ­նէ կա­տա­րուած յան­ցան­քը կամ վնա­սը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ էա­կը միշտ դրա­կա­նին հա­կազ­դե­լու, հա­կա­ռա­կե­լու, ընդ­դի­մա­նա­լու, չըն­դու­նե­լո՛ւ բնա­կան «ներ­քին մղում» մը ու­նի։ Մէկ խօս­քով, մարդ տուեալ դրու­թեան հնա­զան­դե­լու կը դժուա­րա­նայ, կը տա­տամ­սի…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Լե­զուն զսպել, խօս­քի չա­փը գիտ­նալ ա­ռա­քի­նու­թիւն է, որ մարդս կ՚ազ­նուաց­նէ, լուրջ եւ վստա­հե­լի կը դարձ­նէ։ Լե­զուն պահ­պա­նել, լե­զուին տէ­րը ըլ­լալ կը նշա­նա­կէ, այն ի՛նչ որ ծան­րա­խոհ, խո­հեմ եւ ող­ջա­միտ մարդ ըլ­լա­լու նշան մըն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սուտ»ը՝ որ ճշմար­տու­թեան հա­կադ­րումն է՝ խա­ւա­րի եւ լոյ­սի, չա­րի եւ բա­րիի, վնա­սա­կա­րի եւ օգ­տա­կա­րի, շա­հա­մո­լու­թեան եւ ա­ռա­տա­ձեռ­նու­թեան նման, միշտ կ՚ապ­րի պա­հուը­տա՛ծ, որ­պէս­զի չյայտ­նուի իր իս­կա­կան ե­րե­սը։ Ծա­ծուկ կը շար­ժի, գաղտ­նօ­րէն կը վա­րէ իր կեան­քը, քա­նի որ մի՛շտ վա­խը ու­նի յայտ­նուե­լու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՛չ մէկ տա­րա­կոյս, ո՛չ մէկ կաս­կած՝ Աստուած Ի՛նքն է զօ­րու­թեան ա­կը՝ Ան ա­մե­նա­կա­րող է, քա­նի որ Ան ա­մե­նա­զօր է եւ ա­մէն զօ­րու­թիւն Իր­մէ կը բխի։ Բայց այդ զօ­րու­թեան ներ­գոր­ծու­թեան ար­դիւն­քը պէտք է ապ­րուած կեն­դա­նի կեան­քով ցոյց տրուի մարդ էա­կին, ո­րո­հե­տեւ ան տես­նե­լով եւ շօ­շա­փե­լով է որ կրնայ ըմբռ­նել կարգ մը վե­րա­ցա­կան  ար­ժէք­ներ՝ ո­րոնք «խոր­հուրդ» են եւ կը ծած­կուին մարդ­կա­յին տե­սո­ղու­թե­նէն եւ զգա­յու­թե­նէն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այն պա­հուն երբ մարդ կը տես­նէ եւ կը հասկ­նայ բա­րիին ար­դա­րու­թեան եւ ի­մաս­տու­թեան կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, բա­րո­յա­կան կա­տա­րե­լու­թեան հաս­նե­լու հա­մար ար­դէն ա­ռա­ջին քայ­լը նե­տած կ՚ըլ­լայ։ Այդ լու­սա­ւոր եւ եր­ջա­նիկ պա՛հն է՝ որ մար­դուս մտքին կը տի­րա­պե­տէ «բա­րո­յա­կան կա­տա­րե­լու­թեան» գա­ղա­փա­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ճշմա­րիտ պա­հե­ցո­ղու­թեան մա­սին Յի­սուս կ՚ը­սէ.
«Երբ ծոմ կը պա­հէք, տրտու­մե­րես մի՛ ըլ­լաք կեղ­ծա­ւոր­նե­րուն նման, ո­րոնք ի­րենց ե­րե­սը կը կա­խեն, որ­պէս­զի մար­դոց ցոյց տան թէ ծոմ կը պա­հեն։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քը զղջու­մի եւ խոս­տո­վա­նու­թեան շրջան մըն է՝ լա­ւա­գոյն ա­ռիթ մը հո­գե­պէս նո­րո­գուե­լու եւ կազ­դու­րուե­լու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս կա­րե­լի է հան­դի­պիլ մար­դոց՝ ո­րոնք ա­մէն հար­ցի մէջ մի­ջա­մուխ ըլ­լա­լու սո­վո­րու­թիւն մը ու­նին։ Ա­մէն ա­տեն, ա­մէ­նու­րեք կա­րե­լի է տես­նել ա­նոնք, որ տե­ւա­կան «գա­ղա­փար» կը յայտ­նեն, շա­րու­նակ կը խօ­սին, կը քննա­դա­տեն, բայց երբ կար­գը գոր­ծե­լու կու գայ՝ ո՛­չինչ կ՚ը­նեն։