ՕՐՈՒԱՅ ԼՐԱՀՈՍԸ ԽԱՆՈՒԹԷՆ
Ձմեռ է:
Եղանակը ցուրտ է: Այլեւս կարճաթեւ կամ թեթեւ հագուած չենք կրնար դուրսը պտտիլ: Դուրսը ցուրտ է, ներսը՝ սառնամանիք: Մինչդեռ անցեալ տարիներուն, իմ ապրած բոլոր ձմեռներուն ներսը միշտ տաք էր. փողոցէն տուն կը շտապէինք տաքնալու համար: Սակայն այս տարի, ամիս մը առաջ, թիկունքէն ծանր ու անսպասելի հարուած ստանալէ վերջ այլեւս երբեք չկրցանք տաքնալ: Շշմած ենք ու անզգայացած:
Մեր աչքերը յառած ապագային, գալիքին՝ բարի լուրի մը կը սպասենք: Ներկան հեղձուցիչ է, կը խուսափինք ներկայէն: Բաց ծովու մէջ խեղդուողի մը նմանած ենք: Հազիւ մեր գլուխը վեր կը պահենք չխեղդուելու համար: Ամէն կերպ կը փորձենք մօտենալ ցամաքին, սակայն մեր տեսադաշտին մէջ տակաւին չենք նշմարեր:
Երանի՜ անոնց, որոնք կրնան ժպտիլ, երանի՜ անոնց, որոնք տօնական պատրաստութիւններ կը տեսնեն, երանի՜ անոնց, որոնք անտարբեր են տեղի ունեցածի հանդէպ:
Մեր երկիրը կործանման եզրին հասցուցածը ոսկորի մը պէս խրուած է մեր կոկորդին: Ծանր կշռաքարի մը պէս կախուած է մեր հոգիէն, կը խանգարէ մեզ շնչած ու արտաշնչած ատեն: Իր ներկայութեանբ անդադար կը մրմռացնէ մեր վէրքերը:
Այլեւս հեռատեսիլէն չեմ հետեւիր լուրերուն. յայտնի է հեռուստաընկերութիւններու բռնած ստիպողական դիրքորոշումը: Այդ քօղարկուած, շինծու լուրերը, ցաւ մըն է, որ կը պատճառեն մարդուս: Օրուայ անցուդարձին հետեւելու իմ հիմնական աղբիւրը դիմատետրն է:
Դիմատետրը աղբաման մըն է, լի տարատեսակ լուրերով ու կարծիքներով: Սակայն ի տարբերութիւն հեռատեսիլի, մենք հնարաւորութիւն ունինք զայն մաքրելու: Վերջին մէկ ամսուայ հոլովոյթին իմ էջը մաքրած եմ մարդկային աղբերէ ու իմ օրինակին հետեւած են շատեր:
Վերջերս ալ դիմատետրս թերթած ատեն հանդիպեցայ շատ հետաքրքրական դէպքի մը: Իմաստուն մէկը, առաւել արդիւնաւէտ ուղի մը ընտրած է օրուայ լրահոսին հետեւելու համար:
Եւ այսպէս՝ մարդ մը առաւօտեան կանգառ իջած ատեն հանդիպած է իր դրացի Վաղարշակին, որ ինչ-որ տեղ կը շտապէր.
-Վաղօ, ո՞ւր կ՚երթաս:
-Պիտի մտնեմ այն խանութը՝ այսօրուայ լուրերը կարդալու:
-Խանութի մէջ ի՞նչ լուր պիտի կարդաս:
-Եկո՛ւր, կը տեսնես:
Պահ մը խորհեցայ՝ անվերջանալի կորուստներէն խենթեցեր է: Սակայն, այնուամենայնիւ, ետեւէն մտայ խանութ: Մօտեցաւ պտուղներու եւ բանջարեղէններու բաժնին, ուշադիր նայեցաւ եւ գոչեց.
-Փա՛ռք Աստուծոյ, Մեղրին տակաւին մերն է:
-Ի՞նչ իմացար:
-Տես՝ կը գրէ «Մեղրիի արքայանարինջ»: Տեսքէն կ՚երեւի, որ այսօր բերած են:
-Առ քեզի լրատուութիւն...
-Հազա՛ր փառք ու պատիւ:
-Ի՞նչ տեսար:
-Գորիսը նոյնպէս մերն է:
-Այդ ինչպէ՞ս:
-Խնդրեմ, գրուած է «Գորիսի լոպի»: Երէկ չկար, վստահաբար այսօր բերին:
-Վաղօ, վայրկեան մը սպասէ:
-Ի՞նչ կայ:
-Կարծես թէ Պաղտատը նոյնպէս մերն է:
-Ի՞նչ Պաղտատ:
-Նայէ, այն անկիւնին կը գրէ «Պաղտատի խուրմայ»:
-Այդ անկիւնի հետ գործ չունիս:
-Ինչո՞ւ:
-Այդտեղ միջազգային լուրերն են, դուն տեղական լուրերը կարդայ:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ