ԱՐՏՕՆԱԳԻՐ

Պաշ­տօ­նա­կան ա­մէն գոր­ծառ­նու­թիւն ար­տօ­նա­գիր պէտք է ու­նե­նայ. ա­մէն հա­ւա­քա­կա­նու­թիւն, միու­թիւն, եւ այլն, ար­տօ­նա­գի­րի դրու­թիւն ու­նին, ծնունդ, պսակ, թա­ղում՝ ար­տօ­նա­գիր: Երկ­րէ եր­կիր ճամ­բոր­դու­թիւն՝, օ՜, ին­չեր եւ ար­տօ­նա­գիր: Աջ դար­ձիր՝ ար­տօ­նա­գիր, ձախ դար­ձիր՝ նոյն­պէս. վեր­ջա­պէս քիչ մը շար­ժէ՝ ար­տօ­նա­գիր: Հսկո­ղու­թեան են­թա­կայ է ա­մէն ոք: Ա­նօ­րի­նա­կան­նե­րը ա­զատ են, կը խի­զա­խին, լաւ գիտ­նա­լով թէ ո՛ւր կը տա­նի ի­րենց ճամ­բան, կամ ո՛ւր կրնայ տա­նիլ տրա­մա­բա­նօ­րէն: Դատ դա­տա­վա­րու­թի՞ւն. ի­րա­ւո՞ւնք, ան­շուշտ գո­յու­թիւն ու­նին. բայց վեր­ջին հա­շուով՝ ի­րա­ւուն­քը զօ­րա­ւո­րինն է: Տե­սէք կեն­դա­նա­կան աշ­խար­հը. մեծ ու­սու­ցիչ է բնու­թիւ­նը. մարդ­կա­յին հրթի­ռա­կո­ծում­նե­րու, ա­ւեր­նե­րու դէմ ու­նի հրա­բուխ, երկ­րա­շարժ, ցու­նա­մի. ա­ռանց ար­տօ­նա­գի­րի ի՛նքն է ո­րո­շո­ղը…

Իսկ… սա ֆէյս­պու­քի (facebook) ար­ձա­նագ­րու­թիւն­ներն ալ ու­նենային, ին­չե՜ր, ին­չե՜ր պի­տի խնա­յուէին: Պի­տի չկար­դա­յինք Մես­րո­պի տա­ռե­րով թրքե­րէն հայ­հո­յանք. է­գի մը հայ­հո­յան­քը՝ անգ­լե­րէ­նով. հայ­հո­յանք մը՝ որ ինք գոր­ծադ­րե­լու հա­մար կա՛մ ա­րուես­տա­կան մի­ջո­ցի պէտք պի­տի ու­նե­նայ, կամ պի­տի մնայ բա­ռա­յին սահ­ման­նե­րու մէջ, եր­կու պա­րա­գա­յին ալ վար­կա­բե­կիչ: Գծան­կար­ներ, եր­գի­ծան­կար­ներ… ուֆֆ լա­բիւ­րին­դոս հոս­քը կ՚ըն­թա­նայ ա­ռանց ար­տօ­նա­գի­րի:

Ար­տօ­նա­գիր­ներ ինք­նա­շարժ­նե­րու տե­սակ­ներ վա­րե­լու, ծո­վէն, օ­դէն, ցա­մա­քէն… ա­սոնք կը ստա­նանք պա­հան­ջուած պայ­ման­նե­րը լրաց­նե­լով. ու­րեմն՝ կա­խեալ ենք օ­րի­նա­ւո­րա­պէս: Օ­րէնք է:

Կա­խեալ ենք. կեանքն իսկ կա­խեա­լու­թիւն է ի բա­ցա­ռեալ լե­զուէն, ո­րու տէ­րը հա­շուե­տու է նախ ինքն ի­րեն, երբ պա­րա­գան ֆէյս­պու­քի (facebook) հետ է. ի հար­կէ այն է­ջին մէջ կ՚ու­նե­նայ հա­մա­միտ­ներ եւ հա­կա­դար­ձող­ներ, բայց գրուա­ծը կը մնայ գա­մուած գրո­ղի ճա­կա­տին:

Նկար­նե­րու մեր­կա­պա­րա­նոց, եր­բեմն գե­ղա­գի­տա­կան տե­սան­կիւ­նէ յա­ջող, բայց եր­բեմն ալ՝ գռե­հիկ:

Այս ա­մէ­նը կ՚անց­նին ա­ռանց ար­տօ­նա­գի­րի:

Եւ ե­կուր դի­մա­ցիր. մա­կար­դա­կի հարց է, ու այդ ալ կա­խեալ է այլ ազ­դակ­նե­րէ… ու­րեմն փա­կէ պահ մը, հան­դար­տէ, ու նա­յէ «փայ­լուն կող­մը» ան­կաս­կած, թէ կայ. կա­րե­լի չէ նոյն ջու­րով ա­մէն­քը լուալ: Նոյն զէն­քով կա­րե­լի է դրա­կան մը տես­նել, ինչ­պէս նաեւ՝ ժխտա­կան:

Մաղ­թենք լա­ւա­գոյ­նին:

Ա­մէն ոք ի՛նքն է, որ ինք­զինք կ՚ար­ժե­ւո­րէ:

«Ե­թէ մէ­կը խօս­քով յան­ցանք չը­նէ՝ ա­նի­կա կա­տա­րեալ մարդ է, որ կա­րող է մար­մինն ալ սան­ձել»։­

Ընդ­հան­րա­կան Թուղթ

ՅԱ­ԿՈ­ԲՈՒ Ա­ՌԱ­ՔԵ­ԼՈՅՆ (9:2)

Ար­դեօք կա՞յ վկա­յա­գիր «կա­տա­րեալ մարդ» ե­ղած ըլ­լա­լու:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ­ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

«Զար­թօնք», Լի­բա­նան