ԳԻՇԵՐՈՒԱՆ ՄՈՒԹԻՆ ՄԷՋ

Քրիս­տո­սի երկ­րա­ւոր կեան­քի ա­մե­նէն բախ­տո­րոշ պա­հե­րէն մին է՝ վեր­ջին գի­շե­րուան մու­թին մէջ ապ­րած պա­հե­րը, ուր մարդ­կա­յին չա­րու­թիւ­նը եւ աս­տուա­ծա­յին բա­րու­թիւ­նը պայ­քա­րի մէջ էին։ Ա­հա­ւո՜ր պահ մըն էր, որ կ՚ապ­րէր Յի­սուս այդ վայր­կեա­նին։

Մար­դիկ ի­րենց կեան­քին մէջ կ՚ու­նե­նան զա­նա­զան նե­ղու­թիւն­ներ, ցա­ւեր ու վիշ­տեր, բայց պահ մը ե­թէ բաղ­դա­տեն ի­րենց այդ նե­ղու­թիւ­նը, ցա­ւը կամ վիշ­տը, Յի­սու­սի՝ վեր­ջին գի­շե­րուան մու­թին մէջ ապ­րած­նե­րուն եւ զգա­ցած­նե­րուն հետ, այ­լա­պէս պի­տի տես­նեն, թէ ի­րենց նե­ղու­թիւ­նը որ­քա՜ն անն­շան է եւ ան­կա­րե­ւոր։ Ար­դա­րեւ, լոյ­սին հաս­նե­լու հա­մար պէ՛տք է անց­նիլ խա­ւա­րէն, մու­թէն։ Լոյ­սին ար­ժէ­քը գիտ­նա­լու հա­մար, մարդ պէ՛տք է խա­ւա­րը, մու­թը ապ­րի եւ յե­տոյ լու­սա­ւո­րուի։

Յաղ­թե­լու հա­մար պէ՛տք է պայ­քա­րիլ. եւ ա­ռանց պայ­քա­րի կա­րե­լի չէ յաղ­թա­նակ ձեռք բե­րել, ինչ­պէս խա­ղա­ղու­թիւն վա­յե­լե­լու հա­մար, մարդ պէտք է անց­նի դժուա­րու­թիւն­նե­րէ, նե­ղու­թիւն­նե­րէ, ապ­րի ցա­ւեր եւ եր­բեմն պայ­քա­րի։

Յի­սուս ալ Յա­րու­թեան պսա­կը վա­յե­լե­լու հա­մար պէտք էր անց­ներ այդ գի­շե­րուան մութ պա­հե­րէն։ Պէ՞տք էր, որ պա­տա­հէին այդ բո­լո­րը Յի­սու­սի՝ Աս­տու­ծոյ Որդ­ւոյն։ Յի­սուս որ­պէս «մարդ», իր բնու­թեամբ պէտք էր, որ օ­րի­նակ ըլ­լայ մար­դուն՝ հա­մայն մարդ­կու­թեան՝ օ­րի­նակ եւ տի­պար, թէ՝ մարդ պէտք է անց­նի այդ մութ եւ խա­ւար պա­հե­րէն, որ­պէս­զի յաղ­թա­կան ել­լէ կեան­քի պայ­քա­րէն։ Չէ՞ որ Ինք Յի­սուս ը­սաւ, թէ՝ աշ­խար­հի վրայ նե­ղու­թիւն պի­տի ու­նե­նանք, բայց պէտք է քա­ջա­լե­րուինք, քա՛ջ ըլ­լանք, քա­նի որ Ի՛նք յաղ­թեց աշ­խար­հին (ՅՈՎՀ. ԺԶ 33)։

Ուս­տի, Յի­սուս իր ամ­բողջ կեան­քով տի­պար ե­ղաւ մարդ­կու­թեան, կեր­պով մը ու­ղե­ցոյց ե­ղաւ կեան­քին՝ մարդ­կա­յին կեան­քին։ Ան եր­բեք չբա­ւա­կա­նա­ցաւ միայն խօս­քով, այլ գործ­նա­պէս ցոյց տուաւ ան՝ ի՛նչ որ ապ­րե­լու է մարդ։

Յի­սուս իր մարդ­կա­յին բնու­թեամբ ապ­րե­ցաւ մարդ­կա­յին ամ­բողջ նկա­րա­գի­րը, հա­ւա­տաց եւ հա­մո­զեց, հա­ւա­տա­ցուց մար­դոց, թէ ա՛յս է ճշմա­րիտ կեան­քը՝ ճշմար­տու­թիւ­նը…։

Ուս­տի, ու­սուց­ման մէջ որ­քա՜ն կա­րե­ւոր է գործ­նա­կա­նը, ուղ­ղա­կի «տի­պար» ըլ­լա­լը։ Խոր­հե­ցէ՛ք, սի­րե­լի­ներ, որ­քա՞ն հա­մո­զիչ կ՚ըլ­լայ մէ­կուն խօս­քը, ե­թէ ը­սէ, թէ պէտք չէ՛ ստա­խօս ըլ­լալ, բայց երբ ինք ստա­խօս է։ Եւ կամ մէ­կը ը­սէ, թէ մի՛ ծխէք, բայց իր մատ­նե­րուն մէջ տես­նուի ծխա­խոտ։

Հա­մո­զե­լու միակ կերպն է ապ­րիլ եւ ապ­րեց­նել, հա­ւա­տալ եւ հա­ւա­տաց­նել, սի­րել եւ սէր քա­րո­զել, գոր­ծել՝ փո­խա­նակ խօ­սե­լու…։

Եւ ա­հա­ւա­սիկ Յի­սուս այս ը­րաւ իր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին՝ խօ­սե­ցաւ, քա­րո­զեց, բայց նոյն ժա­մա­նակ բժշկեց, գոր­ծեց, խօս­քերն ու քա­րոզ­նե­րը ապ­րե­ցաւ։ Եւ նոյ­նը կա­տա­րեց նաեւ վեր­ջին գի­շե­րուան մու­թին մէջ, ցոյց տա­լու հա­մար, թէ մարդ պէ՛տք է ապ­րի նե­ղու­թիւն­ներ, դժուա­րու­թիւն­ներ, զգայ ցաւ ու վիշտ։

Եւ դար­ձեալ պահ մը խոր­հե­ցէ՛ք, սի­րե­լի ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­ներ, ե­թէ գիտ­նա­յիք ձեր մա­հուան ժամ­կէ­տը, ի՞նչ կը զգա­յիք։ Բա­րե­բախ­տա­բար մա՛րդ չի գի­տեր այդ ժամ­կէ­տը, չի գի­տեր մա­հուան պահն ու ժա­մը, եւ կար­ծեմ ա­սի­կա Աս­տու­ծոյ ա­մե­նէն մեծ պար­գեւ­նե­րէն մին է մար­դուն տրուած։ Ի՜նչ ցաւ ու նե­ղու­թիւն կը պատ­ճա­ռէր մար­դուս, ե­թէ գիտ­նար այդ ա­հա­ւոր պա­հը, ժա­մա­նա­կը։ Մարդ չի գի­տեր նաեւ իր ա­պա­գան, չի գի­տեր վայր­կեան մը վեր­ջը, թէ ի՞նչ պի­տի պա­տա­հի։ Բա­րե­բախ­տա­բար չի գի­տեր…։

Եւ Յի­սուս գի­տէր։ Եւ ո­րով­հե­տեւ գի­տէր, ապ­րե­ցաւ այդ մութ գի­շե­րուան նե­ղու­թիւն­նե­րը, որ­պէս մարդ։ Ա­ղօ­թեց Հօ­րը, ը­սե­լով. «Հա՛յր, ե­թէ ու­զես՝ այս բա­ժա­կը հե­ռա­ցո՛ւր ինձ­մէ, բայց ո՛չ թէ իմ կամքս, այլ Քո՛ւ կամքդ թող ըլ­լայ» (ՂՈՒԿ. ԻԲ 42)։ Այ­սինքն, պահ մը, մարդ­կայ­նօ­րէն, մարդ­կա­յին բնու­թեամբ, հե­ռա­նալ ու­զեց այդ նե­ղու­թիւն­նե­րէն, բայց հնա­զան­դե­ցաւ, հա­մա­կեր­պե­ցաւ, խո­նար­հե­ցաւ Հօ­րը կամ­քին առ­ջեւ, քա­նի որ ա՛յդ­պէս ըլ­լա­լու էր՝ կեան­քի ճշմար­տու­թիւն­նե­րը ամ­բող­ջու­թեամբ եւ ի­րա­կան կեր­պով ցոյց տա­լու էր մարդ­կու­թեան։ Ա­ռանց նե­ղու­թեան խա­ղա­ղու­թիւն եւ եր­ջան­կու­թիւն չկա՛յ։ Այս է կեան­քին ա­նայ­լայ­լե­լի, ան­փո­փո­խե­լի եւ մշտնջե­նա­կան ճշմար­տու­թիւ­նը։ Եւ «տի­պար» ըլ­լալ ա՛յս կը նշա­նա­կէ։

Այ­սօր ե­թէ մար­դիկ կը հա­ւա­տան, Յի­սու­սի խօս­քե­րէն ա­ւե­լի Ա­նոր գոր­ծու­նէու­թե­նէն է, որ տպա­ւո­րուած, ազ­դուած եւ հա­մո­զուած են։ Այս ի­մաս­տով, Յի­սուս լա՛ւ եւ կա­տա­րեալ ու­սու­ցիչ մըն էր։ Ար­դա­րեւ, «մութ գի­շեր»ներ կան մեր բո­լո­րին հո­գիին խո­րը. յուզ­մուն­քի եւ եր­կուն­քի փո­թո­րիկ մը՝ մարդ ըլ­լա­լու կո­չու­մին մտա­ծու­մը, կո­չու­մին պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան պատ­ճա­ռած մտա­հո­գու­թիւ­նը, գոր­ծին խոր­հուր­դը, պաշ­տօ­նի գի­տակ­ցու­թիւ­նը, իր իսկ ան­ձին ըմբռ­նու­մը, սէ­րը, կեան­քին մէջ հան­դի­պած ա­նի­րա­ւու­թիւն­նե­րը, ա­նար­դա­րու­թիւն­նե­րը, լքում­նե­րը, մեր­ժում­նե­րը, ար­ժէ­քի եւ ի­րա­ւուն­քի ու­րա­ցում­նե­րը, զինք հասկ­ցող­նե­րու սա­կա­ւա­թիւ գո­յու­թիւ­նը եւ բազ­մա­թիւ ան­գէտ­նե­րու դիր­քը, մարդ­կա­յին ա­պե­րախ­տու­թիւ­նը, մին­չեւ իսկ դա­ւա­ճա­նու­թեան մութ պատ­կե­րը, վհա­տու­թեան զգա­ցու­մը, կեղծ ու կար­ծե­ցեալ՝ վատ բա­րե­կամ­նե­րու սուտ կե­ցուած­քը, յու­սալ­քու­թիւն­նե­րը եւ վատ­նու­մը կեան­քին, եւ ա­սոնց նման զա­նա­զան ե­րե­ւոյթ­ներ, դժբախ­տա­բար «Ո՜վ Հայր, հե­ռա­ցուր այս բա­ժա­կը ինձ­մէ…» ը­սել կու տան մար­դուն։ Բայց քա՛ջ ըլ­լա­լու է մարդ, քա­նի որ ի վեր­ջոյ յաղ­թա­կան պի­տի ել­լէ այս կեան­քէն՝ աշ­խար­հի պայ­քա­րէն եւ Սէ՜­րը պի­տի լու­սա­ւո­րէ մար­դուս մութ ու խա­ւա՜ր հո­գին…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ապ­րիլ 6, 2015, Իս­թան­պուլ