Ընկերա-մշակութային

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Փա­րի­զը հա­րուա­ծած ա­հա­բեկ­չու­թե­նէն ետք, թէեւ ե­րե­ւու­թա­պէս կեան­քը վե­րա­դար­ձած է իր բնա­կա­նոն հու­նին, սա­կայն մար­դոց հո­գի­ներն ու ամ­բողջ նե­րաշ­խար­հը ցնցուած են: Խոր­քին մէջ մար­դոց ա­ռօ­րեան այ­լեւս դժուար թէ կը վե­րա­դառ­նայ իր նախ­կին վի­ճա­կին:

ՅԱ­ԿՈԲ ՉՈ­ԼԱ­ՔԵԱ­Ն

Ա­ւան­դա­կան ուղ­ղագ­րու­թեան մէջ «է» եւ «ե» տա­ռե­րուն տար­բե­րա­կա­նու­թեան գլխապ­տոյտ պատ­ճա­ռող վի­ճա­կը ներ­կա­յիս։ Նիւ­թը շատ շօ­շա­փե­լի եւ մաս­նա­ւոր ըլ­լա­լով, կրնայ պա­տա­հիլ, որ խօսքս դժուար պատ­կե­րաց­նէք, այդ պատ­ճա­ռով ալ բա­նա­լի բա­ռե­րու էջ մը պատ­րաս­տած եմ ու կը բաժ­նեմ ձե­զի հետ։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

ՄԱԿ-ի մարդասիրական հարցերով բարի կամեցողութեան դեսպան Վարդան Մելքոնեան վերջերս ջերմօրէն հիւրընկալուեցաւ Պէյրութի մէջ:
Յայտնի երաժիշտը հանդէս եկաւ «Քազինօ տը Լիպանէ»ի երդիքին տակ եւ պարգեւատրուեցաւ Մեծ Տանն Կիլիկիոյ Կաթողիկոսութեան կողմէ:

Մար­սէյ­լի մէջ շա­բա­թա­վեր­ջին տե­ղի ու­նե­ցաւ ձեռ­նարկ մը, որ ձօ­նուած էր Փա­րի­զի նախ­կին «Յա­ռաջ» օ­րա­թեր­թի եր­կա­րա­մեայ խմբագ­րա­պե­տու­հի հան­գու­ցեալ Ար­փիկ Մի­սա­քեա­նի յի­շա­տա­կին։ Այս ձեռ­նար­կին ըն­թաց­քին ար­ժե­ւո­րուե­ցան թէ՛ Ար­փիկ Մի­սա­քեա­նի վաս­տա­կը եւ թէ «Յա­ռաջ» օ­րա­թեր­թի ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը։ Ար­դա­րեւ, 1925 թուա­կա­նին հիմ­նուած եւ 2009 թուա­կա­նին փա­կուած «Յա­ռաջ»ը Ե­ղեռ­նէն վերջ Եւ­րո­պա­յի մէջ հրա­տա­րա­կուած ա­ռա­ջին հա­յե­րէն օ­րա­թեր­թը հան­դի­սա­ցած էր։

«Ա­րե­ւելք» կայ­քէ­ջին վրայ կը կար­դանք.-
Այս տա­րուան ըն­թաց­քին եր­կու ան­գամ Ֆրան­սա­յի մայ­րա­քա­ղա­քը՝ Փա­րի­զը հա­րուա­ծած ա­հա­բեկ­չու­թիւ­նը Եւ­րո­պա­յի սիր­տը դար­ձուց ա­ւե­լի մերկ ու թա­փան­ցիկ՝ վտան­գին դի­մաց: Ու գաղտ­նիք ալ չէ, որ այ­սօր Եւ­րո­պա «ներ­խու­ժած» ան­պատս­պար­նե­րու շար­քե­րուն մէջ կան մեծ թի­ւով ծրա­գիր-ա­հա­բե­կիչ­ներ:

Ոչ եւս է հայ գրականութեան երախտաշատ սպասաւորներէն մին՝ բանաստեղծ Չարեհ Խրախունի:
Ստեղծագործական վիթխարի ժառանգ մը թողած գրողը յաւերժութեան ճանապարհը կը բռնէ՝ բոլորի բիւր յարգանքով:

«Պիլ­կի» հա­մալ­սա­րա­նի Տո­լափ­տե­րէի մաս­նա­ճիւ­ղին մէջ շա­բա­թա­վեր­ջին տե­ղի ու­նե­ցաւ ու­շագ­րաւ գի­տա­ժո­ղով մը, որ ձօ­նուած էր 6-7 Սեպ­տեմ­բեր 1955 թուա­կա­նի դէպ­քե­րու 60-րդ տա­րե­լի­ցին։ «Ի­րա­ւունք, մարդ, հա­սա­րա­կու­թիւն» խո­րագ­րեալ այս գի­տա­ժո­ղո­վը կազ­մա­կեր­պուած էր վե­րո­յի­շեալ հա­մալ­սա­րա­նի Մար­դու ի­րա­ւանց ի­րա­ւա­բա­նու­թեան գոր­ծադ­րու­թեան ու հե­տա­զօ­տու­թեան կեդ­րո­նին կող­մէ։

Ե­րե­ւա­նի «Չայ­քովս­քի» ե­րաժշ­տա­կան միջ­նա­կարգ մաս­նա­գի­տա­կան դպրո­ցի սա­նե­րը նուա­գե­ցին «Նուի­րէ կեանք» հիմ­նադ­րա­մի շա­հա­ռու ե­րա­խա­նե­րուն հա­մար։ Ա­րամ Խա­չա­տու­րեա­նին ձօ­նուած մի­ջազ­գա­յին փա­ռա­տօ­նի շրջա­նակ­նե­րէն ներս, մե­ծա­նուն եր­գա­հա­նի Ե­րե­ւա­նի տուն-թան­գա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ այս հա­մեր­գը, որ ա­նուա­նուած էր «Յոյ­սի ե­րաժշ­տու­թիւն»։

Ե­րե­ւա­նի մէջ վեր­ջին օ­րե­րուն բա­ցուե­ցաւ «Կտոր մը կրակ» խո­րագ­րեալ ցու­ցա­հան­դէս մը, որ կազ­մա­կերպուած է Հա­յաս­տա­նի Ե­րի­տա­սար­դա­կան հիմ­նադ­րա­մի եւ Ե­րե­ւա­նի Գե­ղա­րուես­տի պե­տա­կան ա­կա­դե­միոյ ու­սա­նո­ղա­կան խոր­հուր­դի հա­մա­տեղ նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ։ Հա­յաս­տա­նի Նը-կա­րիչ­նե­րու միու­թեան եր­դի­քին տակ բացուած այս ցու­ցա­հան­դէ­սը հա­մա­տե­ղած է ե­րի­տա­սարդ ա­րուես­տա­գէտ­նե­րու ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը։

ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԵՐԵԱՆ

Ա­մե­նէն հին ժա­մա­նակ­նե­րէն մին­չեւ այ­սօր մար­դոց հա­մար միշտ կեն­սա­կան ե­ղած է ըն­կե­րոջ մը, կամ ըն­կեր­նե­րու ներ­կա­յու­թիւ­նը: Փի­լի­սո­փա­ներ, տե­սա­բան­ներ եւ ըն­կե­րա­բան­ներ վա­ւե­րա­կան-ա­ռար­կա­յա­կան տե­սա­կէտ­ներ ար­տա­յայ­տած են: