Արխիւ

ԾՈ­ՎԻԿ ԿԱ­ՐԱ­ՊԵ­ՏԵԱՆ

Կի­րա­կի ե­րե­կոյ տանս դի­մա­ցէն ձայ­ներ լսե­ցի՝ խըշ-խըշ-խըշ... ա­կանջս տնկած՝ ար­դեօ՞ք կա­տու է... յան­կարծ դրան զան­գին ձայ­նէն տե­ղէս ցատ­կե­ցի, շտա­պե­ցի՝ ո՞վ է այս ժա­մուն... դրան բռնի­չին վրայ կա­խուած տոպ­րակ մը կար, աջ-ձախ նա­յե­ցայ՝ ոչ մէ­կը... տոպ­րա­կը ա­րի, ձեռ­քերս նուէր­նե­րով լե­ցուած էին, ու ա­նոնց վրայ զե­տե­ղուած նա­մակ մը կար.

ՍԻԼ­ՎԻ ՊԱ­ԼԵԱՆ

Երբ փոքր էինք, ան­համ­բեր կը սպա­սէինք որ ման­կա­պար­տէ­զը կամ դպրոց­նե­րը վեր­ջա­նան ու ձմե­ռուան ար­ձա­կուր­դը սկսի: Դուռ-դրա­ցի տե­ղա­ցի էին եւ ի­րենց Ծնուն­դը հա­յե­րուս Ծնուն­դէն ա­ռաջ կը տօ­նուէր, ու­րեմն ի­րենք ար­դէն ի­րենց նուէր­նե­րը ստա­ցած կ՚ըլ­լա­յին:

Ա­ՐԱՔՍ ՓԻ­ԼԱՒ­ՃԵԱՆ-ԽՏՐԼԱ­ՐԵԱՆ

Մեր հա­րուստ ազ­գա­կա­նը իր մնա­ցոր­դա­ցէն քա­նի մը լի­բա­նա­նեան ոս­կիով իր բա­րի կա­մե­ցո­ղու­թիւ­նը եւ խղճա­հա­րու­թիւ­նը կ՚ար­տա­յայ­տէր, կը փա­փա­քէր բա­րե­գոր­ծու­թեան դափ­նեպ­սակ մը շա­հիլ եւ տօ­նա­կան օ­րե­րու նա­խօ­րեա­կին ու­րա­խաց­նել եղ­բայրս, որ ան­հո­գու­թեամբ եւ դժկա­մու­թեամբ մէկ­դի շպրտեց փու­չի­կէ այդ խեղ­ճուկ Կա­ղանդ Պա­պու­կը...։­

Թուր­քիոյ եւ Ռու­սաս­տա­նի ե­րաշ­խա­ւո­րու­թեամբ, կէս գի­շե­րուան դրու­թեամբ հրա­դա­դար հաս­տա­տուե­ցաւ Սու­րիոյ մէջ։

Ե­րէկ ե­րե­կո­յեան Սուրբ Փրկիչ Ազ­գա­յին հի­ւան­դա­նո­ցի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ մնա­յուն բնա­կիչ­նե­րուն Ա­մա­նո­րի ա­ւան­դա­կան խրախ­ճան­քը։ Հո­գա­բար­ձու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուած ձեռ­նար­կին պատ­րաս­տու­թիւն­նե­րը յա­ռաջ տա­րուած էին ընդ­հա­նուր քար­տու­ղա­րու­հի Սիլ­վա Թրի­քա­յի կող­մէ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Նա­խա­գահ Պա­րաք Օ­պա­մա­յի եւ նո­րըն­տիր նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փի մի­ջեւ հա­ւա­նա­բար հա­մա­ձայ­նու­թեան այն սա­կաւ կէ­տե­րէն մին է՝ Իս­րա­յէ­լի կա­ռա­վա­րու­թեան որ­դեգ­րած վե­րաբ­նա­կեց­ման քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը:

Հայաստանի Հանրապետութեան Արտաքին գործոց նախարարութիւնը կոչ ուղղեց միջազգային հանրութեան:
Ատրպէյճանի զօրքերը եօթ կորուստ տուին Տաւուշի մարզի Չինարի գիւղի հարաւ արեւելեան հատուածին մէջ: Երեւանի ղեկավարութիւնը այս ոտնձգութեան ամբողջ պատասխանատուութիւնը վերագրեց Ատրպէյճանի իշխանութիւններուն:
ՀԱՊԿ-ի ընդհանուր քարտուղար Նիքոլայ Պորտեուժա սահմանին վրայ պատահածը որակեց սադրանք:

Թուր­քիա եւ Ռու­սաս­տան կը շա­րու­նա­կեն խտա­ցեալ ջան­քեր գոր­ծադ­րել Սու­րիոյ մէջ հրա­դա­դա­րի մը ա­պա­հով­ման ուղ­ղու­թեամբ։ Ան­գա­րա­յի եւ Մոս­կուա­յի դի­ւա­նա­գի­տա­կան ջան­քե­րը ա­պա­հո­ված են Սու­րիոյ մէջ հրա­դա­դա­րի մը հաս­տատ­ման մեծ յոյ­սը։ Այս ի­րա­վի­ճա­կը միեւ­նոյն ժա­մա­նակ յա­րա­բե­րա­կան լա­ւա­տե­սու­թիւն մը կը ստեղ­ծէ քա­ղա­քա­կան լու­ծում մը գտնե­լու տե­սան­կիւ­նէն։

Տա­ղան­դա­ւոր թաւ­ջու­թա­կա­հար Նա­րեկ Հախ­նա­զա­րեան կը շա­րու­նա­կէ ար­ձա­նագ­րել նո­րա­նոր նուա­ճում­ներ եւ ամ­րապն­դել իր համ­բա­ւը։ «Ա­զա­տու­թիւն» ռա­տիօ­կա­յա­նի հա­ղոր­դում­նե­րով, ան վեր­ջերս հնա­րա­ւո­րու­թիւն ու­նե­ցաւ նուա­գե­լու շատ խորհր­դան­շա­կան նուա­գա­րա­նով մը։ Այս­պէս, Նա­րեկ Հախ­նա­զա­րեան նուա­գեց այն թաւ­ջու­թա­կով, որ 1707 թուա­կա­նին ար­տադրուած էր նուա­գա­րան­նե­րու աշ­խար­հահռ­չակ վար­պետ Ճիւ­զեփ­փէ Կվար­նե­րիի կող­մէ։ Այդ թաւ­ջու­թա­կով ցայ­սօր նուա­գած են բազ­մա­թիւ ա­նուա­նի ե­րա­ժիշտ­ներ։