ՊԱՄ, ԵՐԵՒԱՆ, ՊԱՄ (45)

Օրն անցեր էր երկկողմանի սպասումով։ Երկուքն ալ հասկնալու բան ունէին։ Զանան՝ պատահածի մասին. Նորայի տնեցիք ի՞նչ եւ ինչպէ՞ս էին իմացեր, ի՞նչ պահանջներ էին դրեր։ Նորան՝ թէ Զանան իրմէ ճիշդ ի՞նչ կ՚ուզէր, մինչեւ ու՞ր երթալու էր պատրաստ, կ՚արժէ՞ր յանուն անոր՝ ընտանիքի հետ կապերը վտանգել։

Արեւը դուրս էր եկեր Նորքի բլուրի ետեւէն, հասեր զենիթին, ու սկսեր արդէն վայրէջք կատարել։ Նորան դուրս եկեր էր տունէն, ուշադիր նայեր էր՝ կա՞ր հետեւող, յետոյ նստեր էր երթուղային, ճամբայ ինկեր դէպի լիճ։ Զանան, Չարբախի մէջ աւարտեր էր գործը, լուացուեր, տաբատն ու շապիկը փոխեր, իր հերթին հանրակառք մը նստեր։ Դեղին երթուղայինը՝ մէկ կողմէն, սպիտակ հանրակառքը՝ միւս, կը մօտենային Թոխմախի այգիին, Վարդավառի լճին. զիրար կը վերադարձնէին երկու հոգիներն անձկալի։

Զանան մտաւ մէկ կողմէն, Նորան միւս։ Տեսան զիրար լճի տարբեր ափերուն, ու վազեցին։ Զանայի ոտքերու հարուածներու տակ կը ցնցուէր պեթոնը, դղրդիւններ տանելով մինչեւ գանկին, որ կը փշաքաղուէր։ Նորայի ամէն մէկ քայլը կաթիլ մը եւս կ՚աւելցնէր լեցուող արցունքներու շտեմարանին, որ կը յորդէր ահա։ Ու գրկեցին զիրար հոգիները անմեղ, սրտերը մաքուր, մարմինները կոտրած՝ մէկգիշերեայ տառապանքէ։

Քիչ անց, նստած էին լճի ափին, կանաչ մետաղեայ նստարանին։ Արեւն անհետացեր էր արդէն։ Պատմեց Նորան ամէն ինչ. թաղումը, Ռուբոն, լրտես ընկերը անոր, ծնողները, անգիտակ ու շուարած տատիկը, եւ սպառնալիքը. «Մի անգամ էլ ես էդ տղու հետ երեւացել, ոտդ Երեւանից կը կտրենք։» «Պարսիկ»ի մասին չնշեց, ամօթէն։ Զանան լսեց մինչեւ վերջ, յօնքերը կիտեց, աչքերը մթնեցին։

-«Ներիր Նորա՛, ես չէի ուզի պատճառ դառնալ...

-Դենց մի ասա... սիրու՛մ եմ քեզ

-Գիտեմ, ես էլ քե՛զ... ու դրա համար եմ ասում... կհասկանամ ամէն ինչ, ինչ որոշում էլ կայացես...

-Ո՞նց թէ... »,

շուարեցաւ Նորան. Զանան պատրա՞ստ էր բաժանման։ Այդքա՞ն էր սիրոյ չափն ու յամառութիւնը անոր։ Եւ քաշեց ձեռքը Զանայի ուսէն։

Վերջինս իր կարգին զգուշութեան ու կասկածներու տարափի մը տակ էր. առիթի՞ կը սպասէր Նորան, ընկրկե՞ր էր արդէն։ Եւ ինչպէս, ինքն ալ չհասկցաւ, Պամի աղէտալի օրերէն ի վեր առաջին անգամ ըլլալով թացը կապեց աչքերուն, ծամածռեցաւ դէմքը, ու հոնքռտալ սկսաւ։

Այդտեղ, ալիքները քաշուեցան կարծես Նորայի դիմաց, եւ անմեղ, պարզ, սպիտակ աւազը երեւցաւ իր անկեղծութեամբը ամբողջ։ Գրեթէ մայրական ցաւ մը պատեց անոր. հասկցաւ, որ սխալած էր, որ վիրաւորած էր տղան կրկնակի՛, եւ իր վախերով տարուած՝ կասկածի տակ առած սէրը անոր։ «Զա՛ն, կը ներե՛ս», գրկեց։

Եւ արդէն չդիմացաւ Զանան։ Աղաղակեց հեծկլտանքի խորքերէն.

-«Ո՛չ ոք, հասկանու՞մ ես, ո՛չ ոք ինձ ետ չի պահի քեզնից։

-Գիտե՛մ... շնորհակալ եմ...»

Ժամ մ՚ անց, սփոփուած, բայց խելակորոյս, սիրահարուած, քալեցին դէպի կեդրոն, դէպի շէնքը Նորային...

ԵՐԱՄ

•շարունակելի