Ընկերա-մշակութային

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

1965-ին մայրս կ՚աշ­խա­տէր պան­դո­կի մը մէջ:

Չկար­ծէք՝ ըն­դու­նա­րա­նին (réception) կամ piano bar-ին մէջ իբ­րեւ նուա­գա­ծու, ո­րով­հե­տեւ մայրս ո՛չ ու­սում ու­նէր, ո՛չ ալ դաշ­նակ նուա­գել գի­տէր. պար­զա­պէս սե­նեակ­նե­րը կը մաք­րէր, հա­կա­ռակ որ լաւ անգ­լե­րէն գի­տէր, նա­մակ գրե­լու չափ, բայց կ՚աշ­խա­տէր հա­մեստ գոր­ծեր: Կ՚աշ­խա­տէր զիս մեծցնե­լու հա­մար:

«Հայերն այսօր» կայքէջը կը տեղեկացնէ.-

20-րդ դա­րու ա­մե­րի­կեան գրա­կա­նու­թեան հսկա­նե­րէն Ո­ւի­լիըմ Սա­րո­յեան շրջան մը ապ­րած եւ ստեղ­ծա­գոր­ծած էր Ֆրեզ­նո­յի «Քու­փըր» միջ­նա­կար­գին կից գտնուող բնա­կա­րա­նի մը մէջ, W. Griffith Way հաս­ցէին վրայ: Այ­սօր մե­ծա­նուն գրո­ղի տու­նը կը գտնուի ա­մա­յա­ցած ու դա­տար­կուած վի­ճա­կի մէջ, եւ խնամ­քի բա­ցա­կա­յու­թեան պատ­ճա­ռով՝ լուրջ վե­րա­նո­րոգ­ման կա­րիքն ու­նի:

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

«Սա­կայն խո­րունկ նշա­նա­կու­թիւն ու­նի ծա­ռա­յու­թիւ­նը»

Մե­ծի Տանն Կի­լի­կիոյ Ա­րամ Ա. Կա­թո­ղի­կո­սը 2016 տա­րին հռչա­կեց Ծա­ռա­յու­թեան տա­րի: Ան ծա­ռա­յու­թիւ­նը նկա­տեց «մարդ­կա­յին կեան­քին ա­մե­նէն բարձր ար­ժէք­նե­րէ­ն», ինչ­պէս նաեւ՝ «խո­րունկ նշա­նա­կու­թիւ­ն» ու­նե­ցող ի­րա­կա­նու­թիւն:

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Ան­կաս­կած Հայ­կա­կան բա­րե­գոր­ծա­կան ընդ­հա­նուր միու­թիւ­նը (ՀԲԸՄ) անց­նող 110 տա­րի­նե­րուն նա­խախ­նա­մու­թեան պար­գե­ւը ե­ղաւ հա­յու­թեան: Ան տարի­նե­րու դա­ւալ­քին հետ դար­ձաւ նա­խա­մե­ծար:

​Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Կիւմ­րի: Վայր մը, ուր կ՚ապ­րի հայ ժո­ղո­վուր­դի խտա­ցուած ցա­ւի մէկ մաս­նի­կը: Ցա­ւը, ար­դէն քսա­նութ տա­րիէ ի վեր՝ ներ­կայ է Կիւմ­րիի մէջ եւ կար­ծես հրա­շա­գեղ այս քա­ղա­քը լքե­լու ցան­կու­թիւն չու­նի:

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Ա­ռա­ջին ան­գամ զինք տե­սայ հրա­պա­րա­կը. նստած մայ­թի մը վրայ, հաց կ՚ու­տէր:

ԵՆՈՎՔ ՊԱԼԻԿԵԱՆ

​Հայ­կա­կան բա­րե­գոր­ծա­կան ընդ­հա­նուր միու­թիւ­նը (ՀԲԸՄ) 110 տա­րի­նե­րու ըն­թաց­քին ան­շա­հախն­դիր նուի­րու­մով ծա­ռա­յեց հայ ժո­ղո­վուր­դի գե­րա­գոյն շա­հե­րու պահ­պան­ման ու մայր հայ­րե­նի­քի բար­գա­ւաճ­ման հա­մար:

Հայ­կա­կան ար­դի ե­րաժշ­տու­թեան ե­րի­տա­սարդ աստ­ղե­րէն Տիգ­րան Հա­մա­սեան շա­բա­թա­վեր­ջին շատ յատ­կան­շա­կան ու ե­զա­կի հա­մեր­գով մը հան­դէս ե­կաւ Կիւմ­րիի մէջ։ 1988-ի երկ­րա­շար­ժով ցնցուած ու տա­կա­ւին վէր­քե­րը վերջ­նա­կա­նօ­րէն չսպիա­ցած այս պատ­մա­կան քա­ղա­քէն ներս, Տիգ­րան Հա­մա­սեան լքուած տնա­կա­յին ա­ւան­նե­րէն մէ­կուն մէջ սար­քեց իր հա­մեր­գը։

ՍԻԼ­ՎԻ ՊԱ­ԼԵԱՆ

«Ի՛նչ դժուար է սա կա­ցու­թեան մէջ ըլ­լալ: Մէկ կող­մէ կ՚ու­զես մոռ­նալ ան­ցեա­լը, միւս կող­մէ զայն վեր­յի­շե­լու կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը կը զգաս: Կը հարց­նես ինք­զին­քիդ, թէ ո՞ր մտա­ծե­լա­կեր­պը ճիշդ է ար­դեօք. մոռ­նա՞լ ան­ցեա­լը եւ պատ­մու­թիւ­նը, թէ՞ ապ­րիլ հի­մա ու այս վայր­կեա­նին:

ՕՀԱՆ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ

Մեծ պատ­րանք­ներ չու­նե­նանք Սփիւռ­-քի գո­յա­տեւ­ման մա­սին: Ան դա­տա­պարտուած է գե­րեզ­ման մտնե­լու օր մը: Եւ այս՝ ի մեծ դժբախ­տու­թիւն ան­շուշտ հայ ժո­ղո­վուր­դին, ո­րով­հե­տեւ հայ Սփիւռ­քը այ­սօր իր շնչած չա­փով՝ բա­րիք մըն է հայ հո­գե­կան վե­րել­քին հա­մար, թան­կա­գին այն նպաս­տով, զոր այ­նուա­մե­նայ­նիւ ա­նոր կրնայ բե­րել դեռ: