ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ
«Ձեռնադրիչ եպիսկոպոսը երբ դարձաւ ինծի եւ միւռոնի սրուակը ձեռքին «օրհնեսցի օծցի եւ սրբեսցի ճակատ (ու միւռոնաթոյր բթամատը դնելով ճակտիս) Տ. Գարեգին Քահանային» ըսաւ, սիրտս հրճուանքով խայտաց, որովհետեւ ի՛նք Գարեգին Կաթողիկոս Յովսէփեանց ա՛լ ինծի հետ պիտի ըլլար “զամենայն աւուրս կենդանութեան իմոյ”։
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Խորհրդային Միութեան տիրականութեան առաջին տասնամեակին Արցախի Թեմի հայոց առաջնորդն էր Վրթանէս Ծ. Վրդ. Յակոբեան, որ 1927-ին եպիսկոպոս ձեռնադրուեցաւ Տ.Տ. Գէորգ Ե. Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսէն։ Իր 1925 Օգոստոս 13 թուակիր զեկուցագրով Վրթանէս Ծ. Վարդապետ Գէորգ Ե. Կաթողիկոսին կը հաղորդէր թեմին քայքայուած եւ կազմալուծուած վիճակին մասին, մասնաւորելով եկեղեցիներու բռնագրաւումն ու քահանաներու դէմ յարուցուած հալածանքը։
ՆՈՒԱՐԴ ՄԱՏՈՅԵԱՆ ՏԱՐԱԳՃԵԱՆ
«Բառը, գիտցած եղէք, էակ մըն է կենդանի»,- կը բացագանչէ բառերու մեծ վարպետը՝ Հիւկօ։ «Բառը մի աշխարհ է», կ՚ըսէ Մեծն Թումանեանը։
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Աբօ Սահակեանին անունը առաջին անգամ լսեցի դիմատետրին մէջ կատարուած գրառումին միջոցով: Սաղիմահայ երիտասարդը, որ ռաք խումբի մը հիմնադիր-մեներգիչն էր, դէպի Լոնտոն իր ճանապարհին խնդիր մը ունեցած էր «Պեն Կորիոն» օդակայանի ապահովական տեսուչներուն հետ:
ՇԱՂԻԿ ՍՐՈՒՐԵԱՆ
Յիշողութիւնը իմացական գործընթաց է, որ կը կուտակէ, կը պահպանէ եւ կը վերարտադրէ ձեռք բերուած փորձը։ Յիշողութեան գործընթացներն են՝ մտապահումը, պահպանումը, վերարտադրումը եւ մոռացումը։
ՌՈՒԲԻՆԱ ՄԱՀՏԵՍԻ ՕՀԱՆԵԱՆ
Կիսագրագէտներս ու անարժաններս՝ մեր ազգը կը կործանենք: Հերիք է անարժանին պաշտօն տալ... Ու... մնացած գործը (հակահայ գործը) կ՚ընեն իրենք իրենցմով հիացած անբան հայանուն մարդիկ միայն ու միայն իրենց անձը պաշտամունք դարձնելու համար, միայն ու միայն իրենց գրպանի ու ժամանակաւոր շահի համար ու ԿԸ ԿՈՐԾԱՆԵՆ ԱՄԷՆ ԻՆՉ:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Հալէպը հարուածած պատերազմը այսօր կը գտնուի մեր ետին: Ճիշդ է, որ Սուրիան ամբողջութեամբ չէ կարողացած ինքզինք վերագտնել, բայց եւ այնպէս Հալէպի հայկական թաղամասերը թիրախաւորած բախումներու փուլը կը պատկանի անցեալին:
ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Երկու տարուան ձեռնադրուած էինք, Հայր Գէորգ, Հայր Ներսեհ եւ Հայր Զաւէն, եւ որպէս երիտասարդ միաբաններ Ս. Աթոռին, մասնակից եղանք 1956 թուի Կիլիկիոյ Կաթողիկոսի ընտրապայքարին եւ անոր յարակից անբաղձալի դէպքերուն: Նոյն թուի Փետրուար 14-ին Անթիլիասի Կաթողիկոսարանին մէջ ծրագրուած կաթողիկոսական ընտրութիւնը իր մէջ ծրարած էր շարք մը դժբախտ հակամարտութիւններ, ոմանք յերիւրածոյ եւ ոմանք լուրջ եւ վտանգաւոր:
Գիտեմ, որ ըսելիքս նորութիւն չէ, բայց վերջին իրադարձութիւնները ստիպեցին զիս անգամ մը եւս, ինչպէս արաբական ասացուածքը կ՚ըսէ, «կէտերը տառերուն վրայ դնել», այսինքն՝ ամէն ինչ ճիշդ ներկայացնել՝ բնականաբար իմ տեսանկիւնէս։
Հայաստանի մէջ յաճախ տարեցներէն լսած եմ, որ եթէ սոխի կեղեւը հաստ ըլլայ՝ ձմեռը խիստ կ՚ըլլայ, իսկ եթէ բարակ ըլլայ, ձմեռը մեղմ կ՚ըլլայ… Հաւատալ, թէ՝ ոչ, սա էր բուն խնդիրը…
