Հարթակ

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Շատ մը նա­խա­պա­շա­րեալ­ներ կը հա­ւա­տան, որ ե­րազ­նե­րը ան­պայ­ման  ի­մաստ մը կ՚ու­նե­նան, եւ որ ա­նոնք մեկ­նա­բա­նու­թեան կը կա­րօ­տին

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Կի­րա­կի, 25 Սեպ­տեմ­բե­րի ա­ռա­ւօ­տուն, ե­րեք կա­պար­ներ վերջ կու տա­յին Յոր­դա­նան­ցի մտա­ւո­րա­կան Նա­հէտ Հաթ­թա­րի կեան­քին: 
50-ա­մեայ ծայրայեղական մը Հաթ­թա­րը կը սպան­նէր մայ­րա­քա­ղաք Ամ­մա­նի Ար­դա­րա­դա­տու­թեան պա­լա­տի շէն­քի դրան շեմին: 

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Մէկ տա­րիէ ի վեր Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու նա­խա­գա­հա­կան թեկ­նա­ծու­թեան պայ­քա­րը կը շա­րու­նա­կուի հե­ռա­տե­սի­լի եւ լրա­տուա­կան զա­նա­զան մի­ջոցնե­րու պաս­տառ­նե­րուն եւ է­ջե­րուն վրայ, զգաստ պա­հե­լով ա­մե­րի­կա­ցին եւ նաեւ մեզ, հա­յերս։ Չեմ գի­տեր ին­չո՞ւ մեզ, պարզ ու ռա­միկ հա­յերս, ո­րով­հե­տեւ ոչ մէկ ա­մե­րի­կա­ցի նա­խա­գահ ա­ռանձ­նա­յա­տուկ գործ նուի­րած է հա­յե­րուն, բա­ցի խոս­տում­նե­րէ։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

- «Իսկ այն մար­դի­կը ո­րոնք ի­րեն հետ կ­­՚եր­թա­յին, ապ­շած կե­ցեր էին, ձայ­նը կը լսէին, բայց մէ՛­կը չէին տես­ներ: Եւ Սօ­ղոս գե­տէն ե­լաւ, ու բաց աչ­քե­րով՝ մէ՛­կը չէր տես­ներ»: (Գործք Ա­ռա­քե­լոց 10:1.8)

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Հա­լէ­պի պատ­մա­կան նշա­նա­կու­թեան ու ա­նոր դե­րին մա­սին շատ գրուած է: Մենք՝ հա­յերս կը հա­ւա­տա­յինք, ու դեռ ալ կը հա­ւա­տանք, որ Հա­լէ­պը մե­զի հա­մար միայն կա­րե­ւոր տեղ մը ու­նի:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Սեպ­տեմ­բեր 28-ին լրա­ցաւ մա­հո­ւան 69-րդ տա­րե­լի­ցը հայ մշա­կոյ­թի ճա­նաչ­ման, պահ­պան­ման ու զար­գաց­ման բա­նա­սի­րա­կան մեծ գոր­ծին եւ ազ­գա­յին նո­ւիրա­կան ծա­ռա­յու­թեան մար­զին մէջ հսկա­յա­կան եւ մե­ծար­ժէք ա­ւան­դի տէր ­Գա­րե­գին ­Լե­ւո­նեա­նի (1872-1947)։

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Մեր տան մօտ նպա­րա­տուն մը կար, որ մօտ եր­կու տա­րիէ ի վեր փա­կուած է՝ ի՜նչ, ի՜նչ պատ­ճառ­նե­րո­վ չենք գի­տե­ր։ Հո­ղի­ն տէ­րը բնա­կա­նա­բար կ՚ու­զէ շէն­քը վար­ձու տալ ու­րի­շի մը, սա­կայն կաշ­կան­դուած է պե­տա­կան ա­նուղ­ղա­կի ճնշում­նե­րո­վ։ Հի­մա թոյլ տուէք բա­ցատ­րե­մ։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

​Քսան­հին­գա­մեայ ան­կախ հայ­րե­նի­քը կը թնդայ իր ար­ծա­թեայ տա­րե­դար­ձը տօ­նե­լով: Ա­մէն տեղ կը ծա­ծա­նի ե­ռա­գոյ­նը, ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դը՝ մե­ծերն ու փոք­րե­րը փո­ղոցն են ու կ՚ուղ­ղուին Ե­րե­ւա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան հրա­պա­րակ: Ար­ծա­թեայ յո­բե­լեա­նը պի­տի տօ­նուի նախ զօ­րա­հան­դէ­սով, ո­րուն նա­խա­պատ­րաս­տա­կան փոր­ձե­րը տե­ղի ու­նե­ցան ամ­բողջ ան­ցեալ շաբ­թուան ըն­թաց­քին

ՆԱ­ԶԱ­ՐԷԹ ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ­

Սեպ­տեմ­բեր 26-ին հայ ժո­ղո­վուր­դը կը նշէ ծնուն­դը իր հան­ճա­րեղ զա­ւակ­նե­րէն ա­մե­նէն սրտա­մօ­տին՝ ­Հա­յու ­Հո­գին եր­գով ու ե­րաժշ­տու­թեամբ վեր­ծա­նած եւ աշ­խար­հով մէկ հնչե­ցու­ցած ան­զու­գա­կան, անկրկ­նե­լի՛ ­Կո­մի­տաս Վար­դա­պե­տին (Սողոմոն Սողոմոնեան, 1869-1935)։

ԳԷՈՐԳ ՅԱ­ԿՈԲ­ՃԵԱՆ

1992-ի ա­մա­ռը ըն­տա­նեօք Ե­րե­ւան ան­ցու­ցինք: Այդ օ­րե­րու ման­կա­կան յի­շո­ղու­թիւն­նե­րուս մէջ անջն­ջե­լի տեղ կը գրա­ւէ Հա­յաս­տա­նի հա­ցը: Օ՜հ, ինչ կարծր ու ան­համ էր այդ օ­րե­րու Հա­յաս­տա­նի սո­վո­րա­կան հա­ցը, քա՛ր էր կար­ծէք: Վրան ալ մե­զի հա­մար ան­սո­վոր ու տհաճ հա­յաս­տա­նեան ճա­շա­տե­սակ­նե­րը եւ յատ­կա­պէս կա­նա­չիով պատ­րաս­տուած ա­պուր­նե­րը կ՚ա­ւել­նա­յին…