Հարթակ

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­ռա­ջին ան­գա­մը չէ, որ ՀՏՓ կու­սակ­ցու­թեան ան­դամ եւ Թուր­քիոյ խորհդա­րա­նի պատ­գա­մա­ւոր Կա­րօ Փայ­լան կը փոր­ձէ «աստղ» դառ­նալ մաս­նա­ւո­րա­պէս սփիւռ­քի հա­յու­թեան լայն հա­սա­րա­կու­թեան հա­մար: Աս­կէ ա­ռաջ ալ նոյ­նան­ման խօս­քե­րով եւ քա­րոզ­չու­թեամբ ան փոր­ձած է շա­հիլ «սիրտ»ը սփիւռ­քի այն հա­տուած­նե­րուն, ո­րոնց հա­մար կա­րե­ւո­րը ոչ թէ խօս­քին խո­րու­թիւնն է, այլ՝ Թուր­քիոյ դէմ սուր խօս­քե­րուն ար­ձա­գան­գը:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Հա­լէ­պա­հայ ծե­րու­նին՝ Յա­կո­բը, ա­մէն օր իր բնա­կած տան մօ­տա­կայ այ­գին կը յա­ճա­խէ ու եր­կար ժա­մեր կը մնայ հոն, եր­բեմն նոյ­նիսկ ինք­զինք մոռ­ցած, պա­րապ ստա­մոք­սին կանչն իսկ չի լսեր, միայն կը դի­տէ չորս դին. հա­մա­կեր­պած է ան Ե­րե­ւա­նի մէջ ապ­րելու, թէեւ ա­միս­ներ շա­րու­նակ կը տրտնջար ու կ­­՚ընդվ­զէր ա­մէն բա­նէ։ է՜հ, ի՞նչ խօսք, դժուար է հար­կաւ...:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Մարդ ա­րա­րա­ծը իբր մտա­ծող էակ յայտ­նուե­լէն ետք, ինչ­քա՜ն աշ­խա­տած է իր նմա­նը գե­րե­վա­րե­լու, եւ ա­նոր հա­կա­դիր՝ ա­զա­տուե­լու հա­մար ան­կէ. եր­կու գլխա­ւոր հա­տուած.- իշ­խող ու են­թար­կուող եւ եր­թը կը շա­րու­նա­կուի:

ՀՐԱՅՐ ԳԷՈՐ­ԳԵԱՆ

Կեն­սո­լոր­տի պաշտ­պան­ներ եւ գիտ­նա­կան­ներ ա­ւե­լի քան եր­կու տաս­նա­մեա­կէ ի վեր ա­հա­զանգ կը հնչեց­նեն մար­դուն կող­մէ կեն­սո­լոր­տի ա­պա­կան­ման ի­րո­ղու­թեան դի­մաց, որ սկսած է երկ­րա­գուն­դը ա­ռաջ­նոր­դել դէ­պի ա­նա­պա­տա­ցում:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Հա­լէ­պի մէջ գրան­ցուող զի­նուո­րա­կան մար­տե­րը դար­ձեալ ստի­պե­ցին, որ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Նա­խա­գահ Պա­րաք Օ­պա­մա ու ա­ւե­լի վերջ Ռու­սաս­տա­նի Նա­խա­գահ Վլա­տի­միր Փու­թին պատ­կե­րասփ­ռուած ե­լոյթ­նե­րով խօ­սին տե­ղի ու­նե­ցող ա­րագ զար­գա­ցում­նե­րուն մա­սին:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Ան­շուշտ բո­լոր տե­սա­կի նո­րա­րա­րու­թիւն­նե­րու խճան­կա­րին եւ քաո­սին մէջ շատ ու­րա­խա­լի է, որ Հա­յաս­տա­նի մէջ կ՚ա­ճին ու կը տա­րա­ծուին տե­ղե­կա­տուա­կան ար­հես­տա­գի­տու­թիւն­նե­րը, ո­րոնց լաւ եւ տե­ղին օգ­տա­գոր­ծու­մը բնա­կա­նա­բար մեր յա­րա­տեւ պայ­քա­րին նոր եւ ազ­դու թափ կու տայ:

​ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Այդ օր դար­ձեալ գիր­քե­րուս հետ էի: Կը փոր­ձէի փո­շի­նե­րը մաք­րել, ա­պա՝ կար­գով կրկին ան­գամ շա­րել: Հա­ճե­լի զբա­ղում: Վեր­յի­շում­նե­րու ա­ռիթ: Ինք­նա­ծին, միա­ժա­մա­նակ մեծ ցան­կու­թիւն մը ու­նէի վե­րապ­րե­լու:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ա­մէն տա­րիք իր վարդն ու­նի, ը­սենք. թէեւ եր­բեմն ա­նոր փու­շե­րը ա՛յն­քան հա­տու կրնան ըլ­լալ... փշա­տե­նի կո­չուե­լու չափ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Յա­ռա­ջի­կայ օ­րե­րուն Ո­ւա­շինկ­թը­նի մէջ պի­տի ստո­րագ­րուի ա­մե­րի­կա-իս­րա­յէ­լեան հեր­թա­կան հա­մա­ձայ­նա­գիր մը, ո­րուն հի­մամբ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Պե­տա­կան քար­տու­ղա­րու­թիւ­նը Իս­րա­յէ­լին պի­տի տրա­մադ­րէ տասն տա­րուան վրայ եր­կա­րող տնտե­սա­կան իր յատ­կա­ցու­մը:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

«Աս­տուած եր­կին­քէն ի­ջե­ցուց Ղու­րա­նը մար­դոց հա­մար, ին­չո՞ւ զայն երկ­րա­գուն­դի Օ­րի­նա­գիր­քը չը­նել»: