Հարթակ

ՕՀԱՆ ՊՈՏՐՈՒՄԵԱՆ

Պար­սիկ ի­մաս­տուն մը, ան­խոր­հուրդ խօս­քե­րէ զ­­գու­շու­թեան ար­ժէ­քը ցոյց տա­լու հա­մար, ը­սած է՝ «Ա­ւե­լի լաւ է խոր­հիլ, թէ ի՛նչ պի­տի ը­սեմ, քան զղջալ, թէ ին­չո՞ւ ը­սի»: Այս պա­տուէ­րը այն­քան կը յար­մա­րի մեր ի­րա­կա­նու­թեան, որ կար­ծէք, թէ յատ­կա­պէս մե­զի հա­մար ը­սուած ըլ­լար:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Քա­ղա­քա­գէտ Մի­քա­յէլ Զո­լեա­նի կար­ծի­քով, ե­թէ Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը ա­րագ քայ­լե­րու չձեռ­նար­կեն ու չդար­մա­նեն Ե­րե­ւա­նի Սա­րի Թաղ շրջա­նին մէջ տի­րող ի­րա­վի­ճա­կը, ա­պա այս խռո­վու­թիւն­նե­րու ա­լի­քը կրնայ ա­ճիլ եւ հու­նա­ւո­րուիլ ամ­բողջ երկ­րին մէջ:

ՍԵ­ՒԱԿ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

Յար­գե­լի ըն­թեր­ցող մը ե­րէկ իր դժգո­հու­թիւ­նը յայտ­նեց, թէ ին­չո՞ւ այս սիւ­նա­կով տա­կա­ւին կը յա­պա­ղիմ իմ տե­սան­կիւ­նէն դի­տածս ար­ձա­նագ­րե­լու այս­տեղ՝ ինչ կը վե­րա­բե­րի ան­ցեալ Կի­րա­կի ա­ռա­ւօ­տէն ի վեր Հայ­րե­նի­քի մէջ տի­րող բո­լո­րիս ծա­նօթ կա­ցու­թեան:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Չեմ գի­տեր աշ­խար­հի մէջ քա­նի՞ հա­զար լե­զու­ներ կան, ո­րով մար­դիկ կը հա­ղոր­դակ­ցին ի­րարու հետ. բայց կայ լե­զու մը՝ հաս­կա­ցո­ղու­թեան լե­զուն, որ ի հար­կէ պէտք է անց­նի զգա­ցո­ղու­թեան բո­վէն, որ­պէս­զի ար­դիւ­նա­ւո­րուի, ե­թէ հաս­կա­ցո­ղու­թիւն-զգա­ցո­ղու­թիւն ըն­թա­նան նոյն հար­թա­կի վրայ:

ՍԵ­ՒԱԿ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

Լի­բա­նա­նի մէջ վտան­գուած տպա­գիր մա­մու­լի հար­ցը դար­ձեալ լու­սար­ձա­կի տակ էր ե­րէկ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ո՞վ չի փա­փա­քիր ա­պա­գա­յի մա­սին բան մը տե­ղե­կա­նալ: Յի­րա­ւի բո­լորս ալ, մա­նա­ւանդ կա­նայք, հե­տաքրք­րուած ենք այս հար­ցով, հար­կաւ տար­բեր չա­փա­նի­շե­րով:

Ա­ԲՕ ՊՈ­ՂԻ­ԿԵԱՆ

​Մտա­հոգ կը հե­տե­ւինք մայ­րա­քա­ղա­քի ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րուն: «Սաս­նայ Ծռեր» ա­նու­նով հան­դէս ե­կած զի­նեալ­նե­րու կող­մէ գրա­ւուած ոս­տի­կա­նա­կան շէն­քին ու ա­նոր յա­րա­կից տա­րած­քին վրայ մեր ու­շադ­րու­թիւ­նը կեդ­րո­նաց­նե­լով՝ կը միա­նանք բո­լոր ա­նոնց, ո­րոնք կ՚աշ­խա­տին ա­ռանց յա­ւե­լեալ ա­րիւ­նա­հե­ղու­թեան լու­ծում մը բե­րե­լու ստեղ­ծուած ծանր ի­րա­վի­ճա­կին:

ՏՔԹ. ԱՆԴ­ՐԱ­ՆԻԿ ՏԱ­ԳԷ­ՍԵԱՆ

Մի քա­նի լու­սա­բա­նա­կան նա­խա­տուեալ­նե­րէ ետք միայն կը փա­փա­քիմ տե­սա­կէտս ա­ռանց ծամծ­մե­լու ը­սել:

1) Ե­րե­ւա­նի մէջ պա­տա­հած դէպ­քին մա­սին բա­րե­կամ­նե­րէ լսե­ցի: Չհե­տե­ւե­ցայ լու­րե­րուն: Բա­ցար­ձակ ար­դար ըլ­լա­լու հա­մար ըս­եմ, որ բա­րե­կամ­ներս ըս­ին, թէ՝ «Էր­ե­բուն­իի ճամ­բան փակ է» եւ թէ Հա­յաս­տան­ի Հան­րա­պե­տութ­եան նա­խա­գա­հին դէմ (կամ իր ըն­թաց­քին դէմ) զ­­ի­նա­կան քայլ մը առ­նուած է:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​Զրա­դաշ­տա­կա­նու­թեան մէջ մա­հա­ցա­ծին վրայ ող­բա­լը կը կաշ­կան­դէ հո­գիին թռիչ­քը:
Հո­րի­զո­նը... եր­կինքն ու եր­կի­րը միաց­նող գի­ծը. կամ՝ մահն ու կեան­քը, որ ի բնէ միա­ձոյլ է, միեւ­նոյ­ն ա­տեն նաեւ՝ բա­ժան­ման գի­ծը:

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

​Ի՞նչ է թանգարա­նի մը նպատակը՝ ե­թէ ոչ արուես­տով հետաքրքրուող այցելու­նե­րու առիթ ընծայել, որ­պէսզի անոնք ըմբոշխ­նեն հոն ցուցադրուած ի­րե­րու գե­ղեց­կու­թիւ­նը, ընդլայ­նեն ի­րենց մտահո­րիզոնն ու զարկ տան ի­րենց ե­րեւակա­յու­թեան։­