Հոգե-մտաւոր

ՔՐԻՍՏՈՍԻ ԳԱԼՈՒՍՏԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ղուկաս Աւետարանիչ իր «Առաքեալներու Գործերը» գիրքին մէջ սապէս կ՚ըսէ. «Յիսուս պատասխանեց.- Դուք չէք կրնար գիտնալ ժամերն ու ժամանակները, որ Հայրը իր իշխանութեամբ որոշած է» (ԳՈՐԾ. Ա 7)։ Արդարեւ, Համբարձումէն ետք, Քրիստոսի փառաւորեալ գալուստը մօտալուտ դարձած է, բայց մարդուս բոլորովին անծանօթ է անոր ժամանակը։

ՄԵՐ ՆՈՒԻՐԱԿԱՆ ՊԱ՛ՐՏՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, ըստ էութեան ունի բազմաթիւ պարտականութիւններ այս աշխարհի վրայ, քանի որ ան ստեղծուած է նպատակի մը համար, օգտակարութեան կոչո՛ւմով։ Եւ երբ նկատի ունենանք մարդուն հաւաքական-ընկերային կեանքը՝ անոր առաջնակարգ պարտականութիւնն է օգնել իր նմաններուն, զօրացնել զանոնք իրենց տկարութիւններուն մէջ եւ սրբագրել անոնց թերութիւնները։

ԵԹԷ ՀԻՄԸ ՀԱՍՏԱՏ ՉԷ…

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Առանց հաստատ հիմ դնելու, կարելի չէ՛ որ ամուր շէնք մը կառուցուի եւ կանգնուի։ Անհիմն շէնքը, արդարեւ, դատապարտուած կը մնայ ի վերջոյ փուլ գալու եւ քանդուելու։ Կառոյցը հաստատուն կը մնայ, երբ անոր հիմը պի՛նդ է եւ ամուր։

ԵԿԵՂԵՑԻՆ՝ ԱՇԽԱՐՀԻ ՀԱՄԱՐ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Եկեղեցի» բառը կը նշանակէ «հաւաքոյթ»։ Ուստի այս բառը կը գործածուի, ժողովուրդի մը ընդհանրապէս կրօնական բնոյթով համախմբումը ցոյց տալու նպատակով։ «Եկեղեցի» բառը գործածուած է նաեւ Հին Կտակարանի մէջ՝ «ընտրեալ ժողովուրդին Աստուծոյ շուրջ համախմբումի» նշանակութեամբ, այդ հաւաքականութեան իմաստով։

ՉԱՓ ԵՒ ՕՐԻՆԱՒՈՐՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Իրաւունք» եւ «ազատութիւն»՝ մարդկային կեանքին նուիրական արժէքներն են, կեանքին սնունդը եւ աւիշը։ Բայց, որպէսզի անոնք իրենց այս կարեւոր ու կենսական դերը կարենան կատարել՝ պէ՛տք է պարփակուին գլխաւոր երկու սահմանի միջեւ։ Այս երկու սահմաններն են՝ «չափաւորութիւն» եւ «օրինաւորութի՛ւն»։ Արդարեւ, չկա՛յ իրաւունք առանց օրինաւորութեան եւ չկա՛յ նաեւ ազատութիւն առանց չափ ու սահմանի։

ՄՏԱՅԻՆ ՄԱՐԶԱՆՔ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մտածելը՝ մարդուս ամենէն յատկանշական արարքն է, քանի որ ան միակ էակն է որ բանականութիւն ունի՝ կը խորհի, կը դատէ եւ կ՚որոշէ։ Ամէն մարզի մէջ, եւ մանաւանդ մտային զարգացման համար ալ անհրաժեշտ է վարժութիւնը՝ մտային մարզանքը։

ՀՊԱՐՏՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ - Բ -

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստորեւ կը շարունակենք ներկայացնել Թովմա Ա. Քհնյ. Շիկահերի հպարտութեան մասին յօդուած-քարոզը՝ որ հրատարակուած է Պոլսոյ Քահանայից Միութեան կողմէ՝ 1931 թուականին, «Եօթն Մահացու Մեղքեր» հատորին մէջ։ Այս շահեկան յօդուածը առիթ մըն է անդրադառնալու «հպարտութեան» վա՜տ զգացումին, եւ սրբագրելու մեր սխալները այդ մասին, եթէ ունինք…։

ՀՊԱՐՏՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ - Ա -

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ, որ ընդհանրապէս հպա՜րտ երեւիլ կը փորձեն, ինքնահաւան ու մեծամիտ, արդեօք կը մտածե՞ն իրենք իրենց մասին, թէ իրապէ՛ս հպարտանալու համար ի՞նչ առաւելութիւն ունին ուրիշներու նկատմամբ։ Արդարեւ, եթէ ունին իսկ, պէ՛տք է գիտնան նաեւ, թէ ուրիշներ ալ իրենց նկատմամբ առաւելութիւններ ունին։

Էջեր