Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յակոբոս Տեառնեղբայր, իր ընդհանրական նամակին մէջ սապէս կ՚ըսէ. «Արդարի մը աղօթքը ազդեցիկ է եւ մեծապէս կ՚օգնէ։ Եղիա մեզի նման կիրքերու ենթակայ մարդ էր. բայց երբ աղօթեց որ անձրեւ չտեղայ, երեքուկէս տարի չանձրեւեց երկրի վրայ։ Ապա դարձեալ աղօթեց, եւ երկինքը անձրեւ տեղաց ու երկիրը իր բերքը տուաւ» (ՅԱԿՈԲ. Ե 16-17)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Անշո՛ւշտ որ մահուան մասին խօսիլ անհաճոյ կը թուի շատերուն։ Մահը, սակայն, կեանքի ամենէն անվիճելի, յստա՛կ իրականութիւնն է, քանի որ ան անխուսափելի՛ է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աշխատանքի շրջանէ մը վերջ, ահաւասիկ հասաւ արձակուրդի շրջանը։ Արձակուրդը, ընդհանրապէս ընթացիկ, սովորական զբաղումներու ժամանակաւոր դադա՛ր մըն է՝ մտապէս, հոգեպէս եւ մարմնապէս հեռանալ աշխատանքի կեանքէն, եւ հանգստանալ, կերպով մը զբաղիլ եւ հետաքրքրուիլ իր իսկ կեանքին հետ՝ փոխանակ հասարակական կեանքի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Միւռոն Աւագ Քահանայ Այվազեանի անունը ծանօթ է այն ամէն անձի, որ մօտ է եկեղեցական շրջանակներուն եւ ո՛չ միայն քաղաքիս մէջ, այլ մանաւանդ գաւառի զանազան քաղաքներու հայ բնակիչներուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային հաւաքականութեան մը գոյապահպանման եւ գոյատեւման առջեւ ամենէն վտանգաւոր արգելքը՝ վատասերութեան ախտն է, որ ընկերային կեանքի մինչեւ իսկ կործանման պատճառ կրնայ հանդիսանալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ար­ծիւ­ներ բա՛րձր կը թռչին՝ ա­ռան­ձին եւ ա­զա՛տ։
Սուրբ Գիր­քի խօս­քե­րը կը պար­զուին բնա­կան պատ­մու­թեան այլ եւ այլ ճիւ­ղե­րուն վե­րա­բե­րեալ տե­ղե­կու­թիւն­նե­րով միա՛յն։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային ընկերութեան մէջ կան բազմատեսակ անհատներ, որ ամէն մէկը անձնաւորութիւն մը կը ներկայացնէ տարբեր նկարագիրներով, բնաւորութիւններով եւ յատկութիւններով։ Ո՛չ մէկը մէկ միւսին նմանն է, ո՛չ մէկը մէկ միւսին օրինակն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Լո՛ւռ մնալ» եւ «խօսի՛լ», այս երկուքը, առաջին ակնարկով, բոլորովին հակադիր արտայայտութիւններ ըլլալ կը թուին։ Բայց երբ «խօսիլ»ը արտայայտութեան, բան մը ըսելու, հասկցնելու միջոց մը, կերպ մըն է, ուրեմն լուռ մնալն ալ բան մը ըսելու, բան մը հասկցնելու կերպ մը պէ՛տք է նկատուի, քանի որ լռութիւնն ալ, լուռ մնալն ալ իրականութեան մէջ շա՜տ բան ըսել կը նշանակէ՝ շատ բան հասկցնել, մտածում մը մարմնացնել եւ կեցուածք մը ցոյց տալ, դիրք գրաւելու նշա՛ն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային արժանապատուութիւնը վիրաւորող վատ զգացում մըն է նախանձը։ Արդարեւ, ո՛չինչ այնքան կը պզտիկցնէ մեծերը, որքան ստորադասներու հանդէպ անոնց տուած նախանձի տգեղ ու վատ զգացումը, ինչպէս նաեւ՝ ուրիշներուն փորձառութիւնը, գիտութիւնը, կարողութիւնը եւ յաջողութիւնը մանրադիտակով տեսնելու՝ ստորագնահատելու տկարութիւնը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Լոյսը կեա՛նք է, լոյսը աշխարհի ստեղծագործութեան առաջին քա՛յլն է, լոյսը ամէն ինչ է կեանքի համար, կեանքին գոյապահպանման եւ գոյատեւմա՛ն համար։
Երբ խօսքը «լոյս»ի մասին է, այսօր կ՚ուզենք մեր սիրելի՜ ընթերցող բարեկամներուն ներկայացնել սիրելի բարեկամ Տքթ. Վարդ Շիկահերի մէկ յօդուածը, որուն խորագիրը առինք որպէս վերնագիր։