Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ջու­րը մար­դուս կեան­քին հա­մար անհ­րա­ժեշտ տարր մըն է։ Ար­դա­րեւ, մարդ­կա­յին մարմ­նին բա­ղադ­րիչ­նե­րուն մէջ կա­րե­ւոր եւ բարձր հա­մե­մա­տու­թեամբ տեղ կը գրա­ւէ ջու­րը։ Մարդ իր էու­թիւ­նը պա­հե­լու եւ կա­րե­նալ տե­ւա­կա­նաց­նե­լու հա­մար ջու­րի պէտ­քը ու­նի եւ ինչ­պէս բո­լոր կեն­դա­նի էակ­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին մար­մի­նը իր գո­յու­թիւ­նը պա­հե­լու եւ տե­ւա­կա­նաց­նե­լու հա­մար պա­հանջ­քը կը զգայ սնուն­դի եւ այս պատ­ճա­ռով, բնա­կա­նա­բար, երկ­րա­ւոր-նիւ­թա­կան սնունդ կը փնտռէ երկ­րի վրայ, քա­նի որ մար­մի­նը երկ­րա­յին է եւ ան­շո՛ւշտ որ երկ­րա­յին սնուն­դով պի­տի սնա­նի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Մարդ էա­կը ու­նի եր­կու ե­րե­սակ­ներ՝ ան, նախ «ան­հատ» մըն է, յե­տոյ մարդ­կա­յին ըն­կե­րու­թեան մէկ «ան­դամ»ը։ Ար­դա­րեւ այս եր­կու ե­րե­սակ­նե­րուն ներ­դաշ­նա­կու­թիւնն է որ կը կազ­մէ մար­դը ամ­բող­ջու­թեամբ։ Մար­դուն, ինչ­պէս կ՚ը­սուի, ո՛չ մէկ բան օ­տար է որ մարդ­կա­յին է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կ՚ապ­րինք տօ­նա­կան օ­րե­րու ու­րա­խու­թիւ­նը, պէտք չէ՛ մոռ­նանք նաեւ մեր սի­րե­լի­նե­րը՝ ո­րոնք բաժ­նուած են այս աշ­խար­հէն։ Ար­դա­րեւ «յի­շել» կը նշա­նա­կէ՝ մոռ­ցուած մէ­կը կամ ի­րո­ղու­թիւն մը՝ ա­ռի­թով մը մտա­բե­րել եւ քա­նի որ մեր սի­րե­լի­նե­րը եր­բեք չե՛նք մոռ­նար, ա­պա ու­րեմն, ա­նոնց հա­մար չը­սենք «յի­շել», այլ ը­սենք՝ տօ­նա­կան օ­րե­րու եւ կամ ո­րոշ օ­րե­րու ու­րա­խու­թեան, հրճուան­քին, ցնծու­թեան ա­նոնք ալ կեր­պով մը «մաս­նա­կից» ը­նել. ա­ղօթ­քի եւ պաշ­տա­մուն­քի մէջ միա­սին ըլ­լալ։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

​«Ձեզ­մէ ո՞վ կրնայ ամ­բաս­տա­նել զիս ո­րե­ւէ մեղ­քով։ Իսկ ե­թէ ճշմար­տու­թիւ­նը կը խօ­սիմ, ին­չո՞ւ չէք հա­ւա­տար ին­ծի» (ՅՈՀՎ. Ը 46)։ Ա՛յս­պէս կ՚ը­սէ Յի­սուս եւ իր կեան­քին գի­նով ցոյց կու տայ ճշմար­տու­թիւ­նը՝ թէ մա­հէն վերջ կ՚եր­թայ մարդ ան­մա­հու­թեան, որ է՝ յա­ւի­տե­նա­կան կեա՛նք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Բայց ա­նի­կա մեր մեղ­քե­րուն հա­մար չար­չա­րուե­ցաւ, եւ մեր ա­նօ­րէ­նու­թիւն­նե­րուն հա­մար ծե­ծուե­ցաւ։ Մեր խա­ղա­ղու­թեան պա­տի­ժը ա­նոր վրայ ե­ղաւ եւ ա­նոր վէր­քե­րո­վը մենք բժշկուե­ցանք… Ա­նոր գե­րեզ­մա­նը ամ­բա­րիշ­նե­րուն հետ դրուե­ցաւ, բայց երբ մե­ռաւ հա­րուս­տին հետ ե­ղաւ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ամ­բողջ մարդ­կու­թեան պատ­մու­թիւ­նը կը վկա­յէ միա՛յն մէ­կու մը անձ­նուի­րու­թեան՝ որ իր կեան­քը զո­հած է բո­լոր մարդ­կու­թեան հա­մար։ Ար­դա­րեւ, Յի­սուս իր կեան­քը զո­հեց հա­մայն մարդ­կու­թեան փրկու­թեա­նը հա­մար, հա­մայն մարդ­կա­յին ցե­ղին հա­մար՝ խա­չին վրայ, որ ա­պա ե­ղաւ մարդ­կու­թեան փառ­քը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​«Ուղ­ղամ­տու­թիւն» ա­հա­ւա­սիկ մո­գա­կան, հմա­յիչ բառ մը, որ շա­տեր կը սե­փա­կանց­նեն, ի­րենց կը վե­րագ­րեն զայն։ Ո­մանք ալ, դժբախ­տա­բար, հեգ­նա­կան քմծի­ծա­ղով մը կը դի­մա­ւո­րեն ուղ­ղամ­տու­թիւ­նը եւ զայն կը նոյ­նաց­նեն ան­ճա­րա­կու­թեան հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վախ»ը՝ որ­պէս զգա­ցում, մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ ըն­դո­ծին, այ­սինքն բնազ­դա­կան ո՛ւժ մըն է, որ կեան­քին ըն­թաց­քը կ՚ո­րո­շէ, կեան­քին գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման նկատ­մամբ կա­րե­ւոր դե՛ր մը կը խա­ղայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­ւագ Շա­բա­թը, իր ամ­բողջ տե­ւո­ղու­թեան, մե­զի ցոյց կու տայ Քրիս­տո­սի օ­րի­նա­կով, թէ կեան­քը յա­ջո­ղու­թեամբ պսա­կե­լու, յաղ­թա­նա­կի հաս­նե­լու հա­մար պէ՛տք է անց­նիլ խիստ աշ­խա­տան­քի մը ճամ­բէն, մին­չեւ իսկ չար­չա­րանք­նե­րու մէ­ջէն։ Ուս­տի Յի­սուս իր իսկ կեան­քով, մա­նա­ւանդ իր վեր­ջին օ­րե­րուն բա­ցա­յայտ կեր­պով վկա­յեց թէ՝ մարդ պէ՛տք է չար­չա­րուի որ­պէս­զի հաս­նի իր նպա­տա­կին՝ յաղ­թու­թեան եւ կա­տա­րե­լու­թեա՛ն։