Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ժո­ղովր­դա­կան յայտ­նի ա­ռա­ծը կ՚ը­սէ. «Ա­ւե­լի լա՛ւ է թշնա­միին ապ­տա­կը, քան կեղծ բա­րե­կա­մին ժպի­տը»։ Չեմ գի­տեր, կեան­քի մէջ ո՛ր­քան գոր­ծա­ծա­կան եւ ի­րա­կան է այս դի­տա­ւո­րու­թիւ­նը, բայց սա ստոյգ է, որ ա­մէն մար­դու կեղ­ծը եւ կեղ­ծա­ւո­րու­թիւ­նը վտան­գա­ւոր է եւ վնա­սա­րա՛ր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վե­րա­մո՜ւտ է դար­ձեալ՝ այն յու­զում­նա­խառն օ­րը, բուռն ապ­րում­նե­րով լե­ցուն պա­հը՝ եր­բեմն ո­գե­ւո­րուած, եր­բեմն տրտում եւ տխուր, եր­բեմն շփո­թած, եւ եր­բեմն ալ վրդո­ված ու տագ­նա­պա­լից։ Վե­րա­մու­տը զա­նա­զան ապ­րում­նե­րու եւ զգա­ցում­նե­րու ա­ռիթ կ՚ըն­ծա­յէ ա­մէ­նուն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ յա­ճախ կը խօ­սինք կեան­քի մա­սին, կեան­քի ապ­րում­նե­րուն մա­սին, պահ մը կը մոռ­նանք, որ կեան­քէն ա­ւե­լի մեծ ճշմար­տու­թիւն մը կայ այդ կեան­քին ըն­թաց­քին մէջ՝ մա՛­հը ա­մե­նէն յստակ, ան­խու­սա­փե­լի ճշմար­տու­թի՛ւնն է կեան­քին, քա­նի որ ան որ կեան­քը կ՚ապ­րի, պի­տի մեռ­նի, այն որ կը ծնի, ար­դէն մա­հու­ան ըն­թաց­քին մէջ մտած կ՚ըլ­լայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Խօ­սի­լը՝ խօս­քը գոր­ծա­ծել ի­րա­պէ՛ս ա­րուեստ մըն է։
Ու­րիշ ա­ռիթ­նե­րով ալ ը­սած ենք. կան մար­դիկ՝ որ շա՜տ կը խօ­սին եւ ո՛­չինչ կ՚ը­սեն, կան մար­դիկ՝ որ սա­կա­ւա­խօս են, քիչ կը խօ­սին եւ շա՜տ բան կ՚ը­սեն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Աս­տուած» եւ «Բնու­թիւն»՝ այս եր­կու­քը միշտ զբա­ղե­ցու­ցած է մարդ­կա­յին միտ­քը։ Մա­նա­ւանդ՝ Ֆրան­սա­կան յե­ղա­փո­խու­թեան գա­ղա­փա­րա­կա­նը մեր­ձի­մաստ հա­մա­րեց զա­նոնք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ էա­կը կո­չուած է ճշմար­տու­թիւ­նը փնտռե­լու։
Ուս­տի մարդ պար­տա­ւոր է փնտռել ճշմար­տու­թիւ­նը՝ որ է ի­րա­ւո՛ւնք նաեւ ի­րեն տրուած։ Եւ մարդ պէտք է յատ­կա­պէս ճշմար­տու­թիւ­նը փնտռէ այն հար­ցե­րուն մէջ՝ ո­րոնք կը հա­յին հո­գե­ւոր կեան­քին՝ Աս­տու­ծոյ եւ Ե­կե­ղեց­ւոյ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ հար­ցը եր­ջան­կու­թեան մա­սին է՝ կ՚ար­ժէ մտա­ծել, թէ՝ եր­ջան­կու­թեան բուն ա­կը դրա՞­մն է։ Շա­տեր կ՚ը­սեն, թէ ա­ռանց դրա­մի եր­ջան­կու­թիւն չ՚ըլ­լար, եւ այն­քա՜ն հա­մո­զուած են այն գա­ղա­փա­րին, որ դրա­մը հա­մա­զօր կը նկա­տեն եր­ջան­կու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այս սիւ­նակ­նե­րուն մէջ յա­ճախ խօ­սե­ցանք, խորհր­դակ­ցե­ցանք ծխե­լու մա­սին, որ ի­րա­պէս ընդ­հան­րա­ցած մո­լու­թիւն մըն է, եւ կը վնա­սէ թէ՛ ծխո­ղին եւ թէ իր շուր­ջին­նե­րուն։ Ծխա­խոտ գոր­ծա­ծե­լու մո­լու­թեան պատ­ճա­ռած վնաս­նե­րը ակ­նե­րեւ ու ա­նու­րա­նա­լի են, բայց կա­րե­լի չ՚ըլ­լար հրա­ժա­րիլ, քա­նի որ ան մո­լու­թիւն մըն է՝ ու­նա­կու­թիւն մը, որ գե­րի դար­ձու­ցած է են­թա­կան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հի­ւանդ­նե­րը բու­ժե­ցէ՛ք» (ՄԱՏԹ. Ժ 8)։ Այս­պէս կ՚ը­սէ Յի­սուս, ինչ որ ե­կե­ղե­ցին ըն­դու­նած է որ­պէս յանձ­նա­ռու­թիւն Տի­րոջ­մէ եւ կը ջա­նայ ի­րա­գոր­ծել զայն թէ՛ այն խնամք­նե­րուն շնոր­հիւ՝ ո­րոնք կը մա­տա­կա­րա­րէ հի­ւանդ­նե­րուն, թէ՛ ա­նոնց ըն­կե­րակ­ցող բա­րե­խօ­սու­թեան ա­ղօթ­քով։ Ան կը հա­ւա­տայ կեն­սա­գործ ներ­կա­յու­թեան Քրսի­տո­սի՝ բժիշկ հո­գի­նե­րու եւ մար­մին­նե­րու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սի­րե­լի բա­րե­կամ­նե՜ր, բնաւ խոր­հա՞ծ էք, մար­դուս հա­մար կա­րե­լի՞ է ա­մէն պա­րա­գա­յի, ա­մէն նե­ղու­թեան մէջ զուարթ ըլ­լալ, գո­նէ վատ տրա­մադ­րու­թեան չմատ­նուիլ։ Ի՞նչ է ձեր կար­ծի­քը սի­րե­լի­ներ, բայց կար­ծեմ կա­րե­լի չէ՛ չազ­դուիլ, չտպա­ւո­րուիլ մի­ջա­վայ­րէն, մա­նա­ւանդ ուղ­ղա­ղի ի­րենց դէմ­կա­տա­րուած հո­գե­կան, բա­րո­յա­կան եւ ֆի­զի­քա­կան յար­ձա­կում­նե­րէն՝ ո­րոնք կը խան­գա­րեն, տակ­նուվ­րայ կ՚ը­նեն մար­դուս ամ­բողջ նե­րաշ­խար­հը, տրա­մադ­րու­թիւ­նը…։