Արխիւ

ԼԵՌ­ՆԱ ԳԱ­ՐԱ­ԳԻՒ­ԹԻ­ՒՔ

Խա­մա­ճիկ­նե­րը օ­դին մէջ կա­խուած- ա­ռանց չուա­նի
Ա­ռանց­քին շուրջ գլխի­կոր կը տապլտ­կին.

Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րար Հրա­նոյշ Յա­կո­բեան ե­րէկ տե­սակ­ցե­ցաւ Լիզ­պո­նի «Գա­լուստ Կիւլ­պէն­կեան» հիմ­նար­կի հայ­կա­կան հա­մայնք­նե­րու բա­ժան­մուն­քի տնօ­րէն Տքթ. Ռազ­միկ Փա­նո­սեա­նի հետ, որ այս օ­րե­րուն կ՚այ­ցե­լէ Ե­րե­ւան։

​ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Մ­խի­թա­րեան Միա­բա­նու­թեան մե­ծա­վաս­տակ դէմ­քե­րու ոս­կե­մա­տեա­նին մէջ բարձր է ար­ժէ­քը ­Հայր ­Ղու­կաս Ին­ճի­ճեա­նի (Ղուզիոս Միքայէլեան), որ վախ­ճա­նած է ­Յու­լիս 2-ի օ­րը, 182 տա­րի ա­ռաջ։

Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան այ­սօր միօ­րեայ այ­ցե­լու­թիւն մը կու տայ Ուր­ֆա, ուր կը հե­տաքրք­րուի Քո­պա­նիէն խոյս տա­լով Թուր­քիա ա­պաս­տա­նած խումբ մը հա­յե­րու կա­ցու­թեամբ։ Այ­ցե­լու­թեան ըն­թաց­քին ի­րեն կ՚ըն­կե­րա­նայ Տ. Տրդատ Քհնյ. Ու­զու­նեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Զե­զի նոր սիրտ պի­տի տամ, ու ձեր ներ­սի­դին նոր հո­գի պի­տի դնեմ» (Ե­ԶԵԿ. ԼԶ 26)։ Ներ­քին խա­ղա­ղու­թիւ­նը անհ­րա­ժե՛շտ է մար­դուս հա­մար։ Խոր­հե­ցէք, սի­րե­լի­նե՜ր, ան­գամ մը՝ ա­մէն ի՛նչ ու­նիք, բայց չու­նիք խա­ղա­ղու­թիւն, ի՜նչ պի­տի ար­ժեն ձեր ու­նե­ցած­նե­րը, երբ զա­նոնք չէք կրնար վա­յե­լել խա­ղա­ղու­թեամբ։

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, թէ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է մեր հա­մայն­քի ե­րէց սե­րուն­դի շատ սի­րուած ու յար­գուած դէմ­քե­րէն մին՝ Պե­տի Զի­վէր։ Յա­ռա­ջա­ցած տա­րի­քի մէջ, դժբախ­տա­բար ան ու­նե­ցած է ա­ռող­ջա­կան վե­րի­վայ­րում­ներ, իսկ բո­լո­րո­վին վեր­ջերս ան­ցու­ցած ու­ղե­ղի ա­րիւ­նա­հո­սու­թիւ­նը անշր­ջա­դար­ձե­լի հե­տե­ւանք­ներ ու­նե­ցած է իր տե­սա­կէ­տէ։

Հայ-ա­զէ­րի սահ­մա­նին վրայ այս շրջա­նին վերս­տին կ՚ապ­րուին լա­րուա­ծու­թիւն­ներ։ Ատր­պէյ­ճա­նի զօր­քե­րը կրակ կը բա­նան հայ­կա­կան դիր­քե­րուն վրայ։

Հա­մա­հա­մալ­սա­րա­նա­կան 28-րդ ա­մառ­նա­յին խա­ղե­րը այ­ս օ­րե­րուն տե­ղի կ՚ու­նե­նան Հա­րա­ւա­յին Քո­րէա­յի Կվանկ­ժու քա­ղա­քին մէջ։ Այս ա­ռա­ւօ­տեան դրու­թեամբ, Հա­յաս­տան նուա­ճեց ոս­կէ մե­տայլ մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­սուս, լե­րան վրայ խօ­սած քա­րո­զին մէջ՝ թան­կա­գին դա­սեր սոր­վե­ցուց Իր ա­շա­կերտ­նե­րուն՝ Աս­տու­ծոյ ա­պա­ւի­նե­լու, վստա­հե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թեան նկատ­մամբ։ Այս դա­սե­րը նպա­տակ ու­նէին քա­ջա­լե­րե­լու Աս­տու­ծոյ զա­ւակ­նե­րը բո­լոր դա­րե­րու եւ շրջան­նե­րու մէջ, ու մին­չեւ մեր օ­րե­րը՝ մե­զի կը հաս­նին ա­նոնք, մեզ խրա­տե­լու եւ սփո­փե­լու հա­մար։