Ընկերա-մշակութային

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Բա­ռե­րը, եր­բեմն նոյ­նիսկ գիր մը կամ շեշտ մը, բա­ւա­կան նե­րուժ ու­նին, զօ­րեղ են, ե­թէ մա­նա­ւանդ ճիշդ տե­ղին եւ պատ­շաճ կեր­պով օգ­տա­գոր­ծուին: Ա­րուես­տա­գէտ գրող­նե­րը, բա­նաս­տեղծ­նե­րը, նաեւ բա­ռաս­տեղծ են, մա­նա­ւանդ երբ տուեալ լե­զուին մէջ չեն գտներ ի­րենց ներ­քին ապ­րու­մը կամ միտ­քը լա­ւա­գոյնս ար­տա­յայ­տող բա­ռը, կը ստեղ­ծեն նո­րը, եւ ե­թէ այդ բա­ռը մար­դիկ ըն­դու­նին ու օգ­տա­գոր­ծեն, կը նե­րա­ռուի բա­ռա­րան­նե­րուն մէջ՝ հարս­տաց­նե­լով լե­զուի բա­ռա­պա­շա­րը:

Ն. ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի մե­ծար­ժէք տա­ղանդ­նե­րէն Նի­կո­ղոս Սա­րա­ֆեան (1902-1972) 43 տա­րի ա­ռաջ հե­ռա­ցաւ այս կեան­քէն՝ հա­յոց սե­րունդ­նե­րուն ա­ւանդ ու ժա­ռանգ կտա­կե­լով գրա­կան-ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան խո­րա­խոր­հուրդ եւ գե­ղեց­կա­գոյն աշ­խարհ մը:

Անց­նող օ­րե­րուն հա­մա­ցան­ցի մէ­կէ ա­ւե­լի օգ­տա­տէ­րեր գրե­ցին Յի­սուս Քրիս­տո­սի Ծննդեան օ­րուան ճիշդ թուա­կա­նի նշման մա­սին: Իւ­րա­քան­չիւ­րը տար­բեր մեկ­նա­կէտ ու­նե­նա­լով կը փոր­ձէր հա­մո­զում ձե­ւա­ւո­րել, որ «ի­ր» հա­մայն­քին կող­մէ ըն­դու­նուած օրն է ճիշ­դը՝ տօ­նե­լու Սուրբ Ծննդեան օ­րը:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Ճրա­գա­լոյ­ցի ու­րա­խա­րար օրն է: Վա­ղը հա­մայն հա­յու­թիւ­նը կը տօ­նէ Սուրբ Ծննդեան եւ Աս­տուա­ծա­յայտ­նու­թեան տօ­նը, իսկ մինչ այդ, այ­սօր, նա­խա­տօ­նա­կի այս հրա­շա­լի ա­ռի­թով, կը հա­մախմ­բուի ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ՝ ներ­կայ ըլ­լա­լու Ճրա­գա­լոյ­ցի պա­տա­րա­գին:

Պատրիարքական Աթոռի հովանաւորութեան ներքեւ, Ֆէրիգիւղի եկեղեցւոյ երդիքին տակ երաժշտական աւանդական երեկոյթ:
Վարդանանց Դպրաց Դաս-երգչախումբը հերթական անգամ տօնական մթնոլորտի մէջ համախմբեց մեր համայնքի գեղարուեստասէրները, որոնք ապրեցան մեծ ոգեւորութիւն: Ձեռնարկին նախագահեց Պատրիարքական Ընդհանուր Փոխանորդ Տ. Արամ Արքեպիսկոպոս Աթէշեան:

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

ԴԱ­ՒԻԹ ԿԻՒՐ­ՃԻ­ՆԵԱՆ (լե­զուա­բան, հա­յե­րէ­նա­գէտ, խմբա­գիր).-
2015-ը ան­հան­գիստ տա­րի մըն էր հա­յե­րուս հա­մար: Սու­րիա­հա­յու­թեան կեան­քը տակ­նուվրայ ե­ղաւ, ջլա­տուե­ցաւ հա­յու­թեան ա­մե­նաա­ւան­դա­պահ եւ հզօր հա­մայնք­նե­րէն մէ­կը:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Կեան­քի ներ­կայ ըն­թաց­քը այն­պէս մըն է, որ բնա­կա­նա­բար կա­րե­լի չէ ար­հես­տա­գի­տա­կան, ճար­տա­րա­գի­տա­կան նո­րու­թիւն­ներն ու նո­րա­րա­րու­թիւն­նե­րը հե­ռու պա­հել դպրոց­նե­րէն եւ ընդ­հան­րա­պէս կրթա­կան-ու­սում­նա­կան հա­մա­կար­գէն: Պա­տաս­խա­նա­տու­ներ, մաս­նա­գէտ­ներ, ու­սում­նա­սի­րող­ներ միշտ այս հար­ցե­րը կը քննար­կեն ա­ւե­լի ար­դիւ­նա­ւէ­տին ձգտե­լու մղու­մով: Եզ­րա­կա­ցու­թիւն­նե­րը եր­բեմն կը հեր­քեն ըն­դու­նուած նախ­կին տե­սա­կէտ­նե­րը, տա­րա­ծուած մօ­տե­ցում­նե­րը՝ փոր­ձե­լով հաս­տա­տել նո­րը, ա­պա ա­ւե­լի նո­րը, եւ այս­պէս՝ շա­րու­նակ

ՀԱՄ­ԲԻԿ ՊԻ­ԼԱ­ԼԵԱՆ

Դա­րեր ա­ռաջ, ինչ­պէս այ­սօր, պայ­ծառ է ե­ղած եր­կին­քը: Հա­կա­ռակ  ձմրան սաս­տիկ ցուր­տին, Կա­ղանդ պա­պու­կը կը պատ­րաս­տուի յա­ջոր­դող շա­բաթ­նե­րուն սկսե­լու իր ճամ­բոր­դու­թեան եւ Ա­մա­նո­րի ա­ռի­թով բաժ­նե­լու իր նուէր­նե­րը:

Ա­ՆԻ ՊՕ­ՂՈ­ՍԵԱՆ

Տա­րե­վեր­ջի այս օ­րե­րուն հո­գի­նե­րը վե­րած­նունդ կ՚ապ­րին, մեր մէջ ե­ղած մա­նու­կը կ՚արթն­նայ, աչ­քե­րը ան­մեղ ու լու­սա­ւոր ժպի­տի ցոլ­քը կը սկսին ար­ձա­կել:

Ձմրան ըն­թաց­քին շա­տե­րը մշտա­կան թու­լու­թիւն կը զգան, ու­ժաս­պա­ռու­թիւն: Այդ պա­հե­րուն ո­չինչ կա­րե­լի է ը­նել: Սա­կայն