ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Սովորութիւն դարձաւ եւ ան ալ լաւ սովորութիւն: Ամէն անգամ, որ դրացիիս՝ Գրիշին տունը խորոված կամ «հաց» ուտելու հրաւիրուէինք, ընթրիքէն ետք, ես ու ինք կամաց մը կը հեռանայինք ճաշասեղանէն ու կը նստէինք դուրսը, բակին մէջ իր հաստատած կրակարանին շուրջ եւ անխօս կը դիտիէնք կրակի բոցերու հետզհետէ մարող կարմիր անհամար աչքերը:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Պէյրութի մէջ տնտեսական տագնապը կը շարունակուի։ Երկրին մէջ բարձր լարուածութիւնը, տնտեսական եւ մանաւանդ ելմտական «ջղաձգում»ը կը շարունակէ իր մէջ կլանել Լիբանանի սովորական քաղաքացին, որ իրապէս յայտնուած է ամէնօրեայ «սեւ հաց»ը ապահովելու օրհասին մէջ։
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Ահա պարզ իրականութիւն մը: Մինչեւ հիմա մեր կեանքը «դիմակ»աւոր էր, ասոր կողքին ան նաեւ դարձաւ «զում»ային:
Չեմ գիտեր, որքան ճիշդ կամ սխալ պիտի ըլլար նման վերնագրով արտայայտուիլս:
ՇԱՆԹ ՍՐԿ. ԳԱՏԵՀՃԵԱՆ
Պահքը առողջութեան լաւագոյն ու անհրաժեշտ դեղը կը պարգեւէ պահեցողին: Ան անուշաբոյր վարքով կը ցամքեցնէ ու կ՚անհետացնէ ժահահոտութիւնը եւ կենդանութիւն կը շնորհէ հիւանդներուն, որոնք մեղքով ապականած ու պղծուած են:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Աւելի մեծ է՞ր կորուստը քան շահը, կամ թէ եղած ցոյցերը առհասարակ չկարողացան ոչինչ փոխել Լիբանանի համար, երկրի երիտասարդութեան համար, որ երկար ատենէ ի վեր հաւատքով ու մեծ նուիրումով գիշերը ցերեկին խառնեց, շատ բաներէ ինքզինք զրկեց՝ հասնելու համար մէկ ու միակ նպատակի մը, որ կարծես թէ անհնար է երկրի մը մէջ, որուն հիմնական մղիչ ուժը, ապրելու եւ կեանքի առանցքը համայնքային դրութիւնն է։
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Այս օրերուն, ի տես մեր հայրենիքէն ներս կատարուած ամէնօրեայ տեսանելի իրադարձութիւններուն, հաւանաբար ինծի նման շատերն ալ ունին հեւքոտ ու նոյնքան ալ տառապող սրտի յարատեւ զարկեր: Որովհետեւ բոլորս ալ, մեր կարգին շատ մօտէն կը հետեւինք Երեւանի հրապարակներուն վրայ կատարուող ցոյցերուն եւ անոնցմէ հասնող արձագանգին:
ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ
Զաւակներ մեծցնելը, անոնց դաստիարակութեամբ եւ ուսումով զբաղիլը գիտակից ծնողներու համար միշտ հիմնական եղած է: Մարդիկ փնտռած են մանկավարժական ճիշդ մօտեցումներ՝ լաւագոյն արդիւնքը ստանալու համար:
ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ
Քաղաքին գիշերային լոյսերու
Խորհրդաւոր սպրդումներուն տակ
Զոյգեր կ՚անցնին յամրաքայլ
Որ չերեւին աչքերու
Սիրեն-սիրուին աննշմար
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
-Ո՜վ Ռոնտա. կրնա՞յ պատահիլ, որ մարդ զգայ իր մեղաւոր վիճակը, սակայն զղջում չունենայ:
-Այո՛, կրնայ պատահիլ այդ բանը, եթէ խոնարհ չէ:
ԵՐԱՄ
Արեւածագէն առաջ կ՚արթննայ ամէն օր. դուրս կու գայ իր փոքր ու աղքատ տնակէն, մութին մէջէն կ՚երթայ այգիի խորքը, այնտեղ տեղադրուած արտաքնոց։ Թեթեւ մեղեդի մը կը սահեցնէ քիթին տակէն ընթացքին։
