ԹԱՐԳՄԱՆԻՉ ՎԱՐԴԱՊԵՏՆԵՐՈՒ ՈՍԿԵԴԱՐԵԱՆ ՆԵՐԴՐՈՒՄԸ՝ ՀԱՅ ԵԿԵՂԵՑՒՈՅ ԿԱԶՄԱՒՈՐՄԱՆ ՄԷՋ
ՏՔԹ. ԶԱՒԵՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ
Սիամանթօ իր բանաստեղծական թռիչքէն շատ աւելի անդին խոյացող իր այս սխրանքով հայոց վաւերական ամբողջ պատմութիւնն է, որ կը խտացնէ հոյակապ կերպով։ Այստեղ ամէն մէկ բառ յետադարձ «մարգարէութիւն» չէ, այլ շատ աւելին, բանաստեղծօրէն գրուած «հայ դարերու» կեանք է եւ իրագործում։ Իւրաքանչիւր բառ այստեղ ունի իր պատմական լիաբուռն բովանդակութիւնը, դարեր անցան, որոնց դիմացաւ Ս. Մեսրոպ որպէս ապառաժ ադամանդեայ, ու այդ ադամանդի պրիսմակէն բազմահարիւր ճառագայթներով, գիրով, դպրութեամբ, արուեստներով հայն ու Հայաստան մնացին աշխարհի երեսին պատուով եւ արգասիքներով ծաղկուն։