Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Փետ­րուա­րի վեր­ջին օ­րե­րուն պա­ղես­տի­նեան Կա­զզէ ար­ձա­կուած հրթի­ռը նոր լա­րուա­ծու­թեան դուռ կը բա­նար հա­կա­մար­տող կող­մե­րուն մի­ջեւ: 
Քա­նի մը ա­մի­սէն իս­րա­յէ­լեան բա­նա­կին եւ Կա­զզէի պա­ղես­տի­նեան ջո­կատ­նե­րուն մի­ջեւ «լայ­նա­ծա­ւա­լ» գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րէն ան­ցած պի­տի ըլ­լան ե­րեք տա­րի­ներ:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Կ՚ա­պա­կա­նենք օ­դը եւ յե­տոյ՝ ա­հա­զան­գը կը սկսի, ո՛չ միայն օ­դը ան­շուշտ: Շար­քը եր­կար է: Բայց յայ­տա­րա­րուած­նե­րը՝ սա­կաւ:

Ա­ՐԱ ԱՐԾ­ՐՈՒ­ՆԻ

27 Մարտ: Թատ­րո­նի Մի­ջազ­գա­յին օր:
Մի­ջազ­գա­յի՞ն, թէ՞…

Կ. ՅՈՎ­ՀԱՆ­ՆԷ­ՍԵԱՆ

27 Մար­տը հռչա­կուած է Թատ­րո­նի մի­ջազ­գա­յին օր:
Ի՞նչ է թատ­րո­նը, ի՞նչ է ա­նոր դե­րը, ի՞նչ է ա­նոր կո­չու­մը:
Թա­տե­րա­գէտ­ներ ու թա­տե­րա­գիր­ներ, գրող­ներ ու գրաքն­նա­դատ­ներ սո­վո­րա­բար տար­բեր սահ­մա­նում­ներ կու տան թատ­րո­նի կամ տար­բեր մօ­տե­ցում­ներ կրնան ու­նե­նալ թատ­րո­նի մա­սին:

Ա­մէն տա­րի Մար­տի 27-ին  կը նշուի Թատ­րո­նի մի­ջազ­գա­յին օ­րը (World Theater Day), ո­ր հռ­չակ­ուած է 1961 թուա­կա­նին, ԻՒ­ՆԷՍ­ՔՕ-ի Թատ­րո­նի մի­ջազ­գա­յին կա­ճա­ռի 9-րդ  վե­հա­ժո­ղո­վին կող­մէ եւ կը նշուի ա­մէն տա­րի: Նպա­տա­կը «ազ­գե­րու մի­ջեւ խա­ղա­ղու­թեան եւ բա­րե­կա­մու­թեան ամ­րապնդ­ման, աշ­խար­հի բո­լոր թա­տե­րա­կան գոր­ծիչ­նե­րու հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեա­ն» նպաս­տած է:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­ռա­ջին ան­գա­մը չէր, որ լի­բա­նան­ցի բե­մադ­րիչ Շար­պէլ Խա­լի­լի պատ­րաս­տած քա­ղա­քա­կան եր­գի­ծան­քի ծրա­գի­րը կ՚ար­ժա­նա­նար ծանր մե­ղադ­րանք­նե­րու: Խա­լիլ, որ օ­րեր ա­ռաջ իր «Ալ Ժա­տի­տ» պատ­կե­րաս­փիւ­ռի կա­յա­նէն ցու­ցադ­րուող «Տու­մա Քա­րա­սի» յայ­տագ­րին ըն­թաց­քին բարձ­րա­ցու­ցած էր ե­րե­սու­նինն տա­րի ա­ռաջ շիի կրօ­նա­կան գոր­ծիչ Ի­մամ Մու­սա Ալ Սա­տը­րի եւ ա­նոր ըն­կե­րա­կից­նե­րուն ա­ռե­ւանգ­ման նիւ­թը, կը մեր­ժէր նե­րո­ղու­թիւն հայ­ցել «Ա­մա­լ» շար­ժու­մի հա­սա­րա­կու­թեան, ո­րոնց կար­ծի­քով Խա­լիլ վի­րա­ւո­րած էր ի­րենց հո­գե­ւոր ա­ռաջ­նոր­դը՝ Ալ Սա­տըրն ու ներ­կա­յիս գոր­ծող ղե­կա­վար Նե­պիհ Պըր­րին:

ՎԱ­ՂԻ­ՆԱԿ Ծ. ՎՐԴ. ՄԵ­ԼՈ­ՅԵԱՆ

Բո­լո­րիս ծա­նօթ է այ­րի կնոջ եւ դա­տա­ւո­րին ա­ռա­կը (Ղու­կաս 18.1-8):
Ե­րեք հար­ցում­ներ.-

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Եր­բեմն միայն՝ հոն եմ, ուր որ եմ… հո­սանք­ներ զա­նա­զան, ե­րէ­կը, ներ­կան ու գա­լիքն ալ միան­գա­մայն, կը միա­խառ­նուին:
Եր­բեմն… 

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Մա­նուկ էի, քնա­ցած մի­ջո­ցիս մօրս ձե­ռա­գոր­ծի զոյգ մի­լե­րուն ձայ­նը օ­րօ­րի պէս կը թմրեց­նէր զիս: Մայրս օրն ի բուն տան գոր­ծե­րով զբա­ղե­լէն ետք, մի­լե­րը ձեռ­քը կ՚առ­նէր ու մե­զի բուր­դէ հա­գուե­լիք­ներ կը գոր­ծէր: Եր­կար տա­րի­ներ ա­ռան­ձին չէի քնա­նար, կը սոս­կա­յի մե­նու­թե­նէն:
 

ՂԵ­ՒՈՆԴ ՎՐԴ. ԲԵՆ­ԴԵ­ԶԵԱՆ

Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղեց­ւոյ վար­դա­պե­տու­թեան, ինչ­պէս նաեւ ծի­սա­կան ու քա­րոզ­չա­կան կեան­քին կա­րե­ւո­րա­գոյն բա­ժի­նը կը հան­դի­սա­նայ պա­հե­ցո­ղու­թեամբ ու ծո­մա­պա­հու­թեամբ ամ­րապն­դել հա­ւա­տա­ցեա­լին հո­գե­կան աշ­խար­հը եւ ա­նոնց ընդ­մէ­ջէն զարկ տալ ա­նոր հա­ւատ­քի ա­ռողջ աճ­ման: