ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պսակուելէ առաջ երիտասարդներուն մօտ կը տեսնենք խանդավառութիւն եւ պատրաստութեան լուրջ ընթացք մը, սակայն անոնք յաճախ կ՚անգիտանան, որ պսակադրութիւնը ֆիզիքական ու նիւթական պատրաստուածութենէ աւելի՝ կարեւոր հոգեկան պատրաստութիւն մը կը պահանջէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Օր մը հայր մը իր տղուն հետ ձուկ որսալու կ՚երթայ եւ որովհետեւ չեն կրնար ձուկ որսալ, հայրը կ՚ըսէ. «Մեր օրը ապարդիւն անցաւ. ժամանակ վատնեցինք»։ Մինչդեռ որդին. «Կեանքիս ամենէն ուրախ օրն էր, երբ հօրս հետ ձուկ որսալու գացինք», կ՚ըսէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ներկայ աշխարհը որքան ալ «ազատութիւն» քարոզէ եւ փորձէ համոզել, թէ իւրաքանչիւր մարդ ազատ է իր որոշումները առնելու մէջ, անուրանալի է ընտանիքի անդամներուն դերը կողակիցի ընտրութեան մէջ, ինչ որ շատ անգամ կը փրկէ եւ կամ ամբողջութեամբ հակառակը՝ կը քանդէ ճշմարիտ սէրը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Այս սիւնակներուն մէջ յաճախ կը յիշենք հպարտութիւնը եւ կը խորհրդածենք այդ մասին։ Կարելի է առարկուի, որ հպարտութեան մասին այսքան շատ խօսիլ կ՚արժէ՞, թէ ոչ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կողակցի ընտրութեան պարագային պէտք է ըլլալ իրապաշտ։ Բոլորս ալ մեր միտքերուն մէջ կ՚ունենանք որոշ պատկերացում մը եւ կ՚ուզենք տեսնել մեր կողակիցներուն մօտ անոնց կատարեալ մարմնաւորումը, ինչ որ յաճախ կը դժուարացնէ ամուսնական կեանքը, որովհետեւ մեր կատարելութեան հասնող պատկերացումները ամբողջութեամբ կրնան չհամընկնիլ մեր ընտրած կողակցին հետ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուած մարդոց նկատմամբ մի՛շտ արդար է. ունեւորին եւ չքաւորին հաւասարապէս բաժնած է նոյն աչքերը, նոյն ձեռքերը եւ նոյն ոտքերը։ Արդարեւ, բոլորն ալ կը վայելեն արեւը, օդը, անձրեւը եւ բոլոր մարդիկ, անխտիր, յառաջ եկած են նոյն հողէն եւ Ադամէն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բոլորս ալ գիտենք, որ մարդկային կեանքի մէջ շատ կարեւոր է առաջին տպաւորութիւնը. առաջին տպաւորութիւնը անձի մը մասին մեր կազմած կարծիքին մեծագոյն մասը կը կազմէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդու հայրութեան ակունքը Աստուծոյ հայրութի՛ւնն է, ան է հիմը ծնողներուն մատուցուած յարգանքին եւ պատիւին։ Անչափահաս թէ խելահաս, զաւակներուն յարգանքը իրենց հօր կամ մօր հանդէպ՝ կը սնանի բնական սէրէն, ծնած՝ զիրենք իրարու միացնող զօդէն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Նախորդ յօդուածին մէջ ըսինք, թէ անցեալին կողակիցի ընտրութիւնը կը կատարուէր ընտանիքներու կողմէ. այս երեւոյթը շարունակուեցաւ մօտաւորապէս մինչեւ 19-րդ դարու սկիզբները. հայ ընտանիքներու մօտ եւս պարագան տարբեր չէր. սէրը որպէս սուրբ զգացում ընդունելով հանդերձ մարդիկ սէրը «ամօթ» կը նկատէին. անոնց համար սէրը ամունսութեան առաջնորդող զգացում մը ըլլալէ աւելի մարդիկը դժբախտացնող երեւոյթ որպէս կը դիտուէր. վէպերը, երգերն ու բոլոր տաղերը չապրուած սէրերու արցունքը կու լային, հետեւաբար ծնողներու կատարած ընտրութիւնը աւելի «յարմար» պիտի ըլլար՝ քան դէպի սիրոյ ողբերգութիւն առաջնորդուիլը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդուս արդարացումը կու գայ Աստուծոյ շնորհքէն։
Շնորհքը մասնայատուկ «բարիք»ն է. «ձրի օգնութիւն»ը՝ զոր Աստուած կու տայ մարդուս, որպէսզի պատասխանէ Իր կոչին. «ըլլալ որդիներ Աստուծոյ». (ՅՈՎՀ. Ա 12-18), «որդիներ». (ՀՌՈՄ. Ը 14-17), «մասնակիցներ աստուածային բնութեան». (Բ ՊԵՏ. Ա 3-4), եւ «յաւիտենական կեանքին». (ՅՈՎՀ. ԺԷ 3)։
