ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պատմութեան մէջ կար ժամանակ՝ երբ ամէ՛ն մարդ իր գործով կը զբաղէր: Մտաւորականը իր խոհերը կը գրէր, կօշկակարը կօշիկ կը նորոգէր, բժիշկը իր գիտելիքը ի գործ կը դնէր, սակայն ժամանակ մը ետք փոխուեցաւ ամէն բան եւ կօշկակարը՝ բժիշկ, բանուորը՝ դատաւոր եւ անուսը մտաւորական դարձաւ եւ այդպէս ալ մնաց:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Նախապէս անդրադարձած էինք Աբգար թագաւորի նամակին մասին, ուղղուած Յիսուսի, որ կը հրաւիրէր զԱյն բժշկուելու համար իր ծանր հիւանդութենէն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ո՞վ չ՚ուզեր ունենալ ընկեր, որ մի՛շտ իր քով ըլլայ թէ՛ ուրախութեան եւ թէ՛ տխրութեան պահերուն: Մարդկային կեանքի մէջ նման ընկերներ գտնել կարելի է թէ ոչ՝ չեմ գիտեր, սակայն կայ բան մը, որ մարդկութեան հետ է այսօր թէ՛ տխրութեան եւ թէ՛ ուրախութեան պահուն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Բարոյական կեանքի բոլոր խնդիրներուն՝ ապահով առաջնորդն է խիղճը։ Խիղճը այն երկնային ձայնն է, որուն հետեւելով մենք Աստուծոյ կը նմանինք, այս պատճառաւ ալ մարդուս պատիւը՝ իր խղճի ձայնին անսալուն մէջ կը կայանայ. մարդ առանց խղճի անասուն մըն է», կ՚ըսէ ֆրանսացի անուանի իմաստասէր Ժան Ժագ Ռուսօ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երէկ խօսեցանք ընդհանուր հայ ազգի դժբախտ վիճակի մասին, իսկ այսօր մեզի որպէս նիւթ պիտի վերցնենք լեզուն, որ նոյնքան դժբախտ ու անյոյս վիճակի մէջ է՝ ինչքան հայ ազգի ապագան:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ֆրանսացի անուանի բանաստեղծ Ժաք Փրէվէրը (1900-1977) գեղեցիկ պատկերացումով մը կը ներկայացնէ մանուկներ՝ որոնք իբր թէ թուաբանութիւն կը սորվին ձանձրալի դասարանի մը մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ մարդիկ հարց կու տան, թէ յօդուածներուս մէջ ինչո՞ւ անցեալէն շատ մէջբերում կը կատարեմ կամ ինչո՞ւ ներկան կը փորձեմ համեմատել անցեալին հետ. չէ՞ որ կարեւորը ներկան եւ ապագան է։ Այս հարցին կ՚ուզեմ պատասխանել ո՛չ թէ իմ, այլ գրող եւ մտաւորական Շահան Շահնուրի բառերով. «Որքան որ մտածումներս ետեւ տանիմ, հայերը կը տեսնեմ միշտ այնպէս, ինչպէս որ են այսօր...»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Իւրաքանչիւր քրիստոնեայ ազգի կրօնական կեանքի արտայայտումը եւ ձեւակերպումը որոշ սկզբունքներու եւ արտաքին նշաններու մէջ՝ նոյն ազգի եկեղեցին կը կազմէ։ Եկեղեցին՝ իբրեւ ժողովուրդի կրօնային կեանքի ամփոփումը, անփոփոխական տարրեր ունենալով հանդերձ՝ զարգացման այլ եւ այլ շրջաններ, պէսպէս անցումներ կը ներկայացնէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ներկայ դարուս ամուսնացող զոյգերու մեծամասնութեան քով արդէն իսկ կամաց կամաց կը սկսի աւելիով տեսնուիլ անպտղաբերութեան՝ անզաւակ ըլլալու հարցը. մեր հայկական շրջանակներուն մէջ եւս կը հանդիպինք բազմաթիւ զոյգերու, որոնք զաւակ չունենալով, որոշ ժամանակ ետք կը սկսին իրենց մէջ սպաննել սէրը եւ զաւակի կարօտը իրենց սիրտին մէջ կը սկսին քակտել ամուսնական կեանքի միութիւնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բարեկամութիւնը, իր ամենալայն առումով կը նշանակէ՝ սիրով, անկեղծութեամբ, կարեկցութեամբ վարուիլ «ուրիշ»ի մը հետ։ Մարդկային հաղորդակցութեան ամենակարեւոր հիմերէն է ճշմարիտ բարեկամութիւնը։
