Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յինանց շրջանի 4-րդ Կիրակին, աւանդաբար կը կոչուի «Կարմիր Կիրակի»։ Ուրիշ բացատրութեամբ, Զատկին յաջորդող 3-րդ Կիրակին է, որ ընդհանրապէս կ՚անուանուի «Կարմիր Կիրակի»։ Արդարեւ, «յինունք» կամ «յիսունք» Զատկէն մինչեւ Հոգեգալուստ 50 օրերուն միջոցն է, որ ամբողջովին «տէրունի տօներ» են՝ ի պատիւ Յարութեան, եւ վերջին տասը օրը ի պատիւ Համբարձման։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յիսուս Քրիստոսի հրաշափառ Յարութիւնը Եկեղեցիին մեծագոյն տօներէն է, որ կ՚արտայայտէ Աստուծոյ ստեղծագործութեան ընդհանուր ծրագրին մէջ՝ Աստուածորդիին տնօրինական առաքելութեան եւ մարդու փրկագործութեան նախախնամ խորհուրդը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հաւաքական կեանքի մէջ յաճախ վէճ կը ծագի, թէ ո՛վ է մեծը։ Արդարեւ մարդկա՛յին տկարութիւն մըն է ամէն մեծութիւն, յարգ եւ պատիւ ինքն իրեն յարմար տեսնել։ Մարդկային հոգեբանութիւն է ասիկա, թէ ի՛նք ամենէն մեծն է եւ մեծութեան արժանի՛։ Մանաւանդ երբ մարդ որոշ դիրք մը կամ ապահովութիւն մը ունի, այդ դիրքը կամ ապահովութիւնը կը հասցնէ իր գագաթնակէտին եւ ինքզինք կը համարէ ամենաբա՛րձրը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Զատիկէն յետոյ իրերայաջորդ կիրակիներուն՝ ընդհանրապէս կը ներկայացուի գարունը՝ որ վերակենդանութան, նոր կեանքի խորհուրդը կը պարունակէ իր մէջ։
Զոր օրինակ, ինչպէս աւելի առաջ անդրադարձանք, Զատկին յաջորդող երկրորդ Կիրակին՝ որ է Յինանց երրորդ Կիրակին, աշխարհամատրան անունով կը յիշուի։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Մարդ երբ կ՚ապրի ներկայ ժամանակաւոր կեանքը, պէտք է անիկա նպատակ մը ունենայ, պէտք է անցք մը նկատուի ան՝ հասնելու համար կատարեալին՝ անժամանակ կեա՛նքին։ Պահ մը խորհինք, սիրելի՜ ընթերցող բարեկամներ, եթէ ներկայ կեանքով վերջանար ամէն ինչ, այլապէս իմաստ մը պիտի ունենա՞ր կեանքը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սիրոյ կարեւորութիւնը եւ անհրաժեշտութիւնը աւելի յստակ ինչպէ՞ս կարելի է բացատրել. եթէ չկայ սէր, չկայ նաեւ որեւէ բան մարդուս համար։ Արդարեւ սէրը կեա՛նք է եւ կեանքի աղբիւր, եւ չափազանցած չենք ըլլար եթէ ըսենք. եթէ սէր չկայ՝ կեանք ալ չկա՛յ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­նանց 3-րդ Կի­րա­կին կը կո­չուի «Աշ­խար­հա­մատ­րան Կի­րա­կի» կամ «Կա­նաչ Կի­րա­կի»՝ որ այս տա­րի կը հան­դի­պի 15 Ապ­րիլ Կի­րա­կիի, ըստ ե­կե­ղե­ցա­կան օ­րա­ցոյ­ցի։
Մա­ղա­քիա Ար­քեպս. Օր­մա­նեան իր «Ծի­սա­կան բա­ռա­րան»ին մէջ սա­պէս կը ներ­կա­յաց­նէ «Աշ­խար­հա­մատ­րան Կի­րա­կի»ն, բա­ցատ­րե­լով ա­նոր ի­մաս­տը եւ բնոյ­թը.

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստորեւ, կը շարունակենք ներկայացնել Գարեգին Արքեպս. Խաչատուրեանի «Շողակաթ» պաշտօնաթերթի մէջ 1958 թուականին հրատարակուած «Սեւ Մոմը» յօդուածը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աւագ Հինգշաբթի օրուան գիշերը, ո՛չ միայն օրուան, ո՛չ միայն Աւագ շաբթուան, այլ ամբո՜ղջ կեանքին ամենէն խորհրդաւոր եւ իմաստալից պա՛հն է։
Հո՛ն է կեանքին իմաստ տուող երկու հակադիր, երկու հակոտնեայ եւ իրար հակասող՝ իրերամերժ երեւոյթները՝ մութը եւ լոյսը, երկու արժէքները՝ սեւը եւ ճերմակը, որոնք ընդհանրապէս կը խորհրդանշեն եւ կը ներկայացնեն կեանքի երկու վիճակները՝ չարը եւ բարի՛ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ձեր մէջէն ամենէն մեծը թող ամենէն պզտիկին պէս ըլլայ. եւ առաջնորդը՝ սպասաւորին պէս», (ՂՈՒԿ. ԻԲ 26)։
Ո՞վ է մեծը։ Այս հարցումին պատասխանը ընդհանրապէս կ՚ըլլայ՝ «Ե՛ս պէտք է ըլլամ»։ Ասիկա, արդարեւ մարդկային տկարութիւններէն մէկը, եւ գլխաւո՛րն է, քանի որ ամէն մարդ «մե՛ծ ըլլալ»ու հարցին մէջ ինքզինք առաջին կարգին վրայ կը դասէ։