Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ ընդհանրապէս կը դժուարանան խօսելու կամ գրելու, երբ խօսելիք կամ գրելիք որեւէ նիւթ չունին։ Բայց կայ պարագայ մը նաեւ, որ խօսիլը կամ գրելը կը դժուարացնէ եւ կամ կը դանդաղեցնէ՝ վարանումի կամ տարակուսանքի կը մատնէ մարդս. այն է՝ երբ մարդ ըսելիք կամ գրելիք շա՜տ բան ունի, եւ կը խորհի, թէ ո՛ր մէկէն սկսի, եւ ո՛ր մէկը չմոռնայ ըսելու կամ գրելու։ Ո՛ր ծայրէն սկսի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչպէս ամէն տարի, այս տարի եւս տօնուեցաւ Յիսուս Քրիստոսի Ծննդեան եւ Աստուածայայտնութեան տօնը՝ Յունուար 6-ին։ Տօները, ընդհանրապէս կը տօնուին եւ այդ օրը իսկ կը վերջանայ մարդոց հետաքրքրութիւնը, խանդավառութիւնը եւ դժբախտաբա՛ր մոռացումի կ՚ենթարկուին մինչեւ յաջորդ օրը՝ տօնախմբութեան, որ կը նշանակէ՝ յաջորդ տարի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Առաջաւորաց պահք»ը կը հաշուուի Զատկին հետ համեմատելով եւ անոր հետ 35 օրուան շարժականութիւն ունենալով՝ Յունուար 11-էն մինչեւ Փետրուար 15։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Աստուած» բառը, հաւանաբար ամենէն շատ գործածուած բառերէն մէկն է, քանի որ մարդ իր ամենօրեայ կեանքին մէջ, զանազան առիթներով՝ աղօթելու ժամանակ, հոգեկան նեղութեան մը ատեն, դժուարութեան մը դիմաց, անակնկալի մը առջեւ կը յիշէ զԱստուած, կը բացագանչէ. «Աստուա՜ծ իմ»։ Մարդ, Աստուծմէ օգնութիւն կը խնդրէ, Աստուծոյ անունը արտասանելով ինքզինք ապահով կը զգայ եւ Աստուծոյ վստահելով կը մխիթարուի, կը խաղաղի եւ կը հանդարտի հոգեպէս։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հո­գե­ւո­րա­կան» ո­րա­կու­մը ցոյց կու տայ են­թա­կա­յին դիր­քը, կե­ցուած­քը եւ ընդ­հա­նուր հաս­կա­ցո­ղու­թիւ­նը եւ ըմբռ­նու­մը աշ­խար­հա­յին-նիւ­թա­կան ար­ժէք­նե­րու հան­դէպ։
Սա­կայն, պէտք է խոս­տո­վա­նիլ եւ ըն­դու­նիլ, թէ՝ մարդ, քա­նի որ կ՚ապ­րի աշ­խար­հի վրայ, ու­րեմն չի՛ կրնար հրա­ժա­րիլ բո­լո­րո­վին աշ­խար­հա­յին-նիւ­թա­կան ար­ժէք­նե­րէ, ո­րով­հե­տեւ ան միայն «հո­գի» չէ՛, այլ նաեւ՝ մար­մին, եւ այս իսկ պատ­ճա­ռով պէտք է խնա­մէ, հոգ տա­նի նաեւ մար­մի­նին։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեանքի մէջ, ընդհանրապէս, ստոյգ բան չկայ, քանի որ բնութիւնը ճանչնալ, բնութեան բոլոր գաղտնիքներուն տիրանալ կարելի չէ սահմանափակ միտքերու համար։ Բնութեան գիտութիւնը անսահման է՝ լայնատարած հորիզոն մը՝ որուն ո՛չ միայն հասնիլ, այլ մօտենալ իսկ կարելի չէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Բարոյական Օրէնք»ը աստուածային Իմաստութեան գործը եւ արդի՛ւնքն է։ Ուստի, իւրաքանչիւր անհատի սրտին մէջ Աստուծոյ կողմէ դրոշմուած է «բարոյական-բնական օրէնք»ը՝ որ մասնակցութիւնն է Իր իմաստութեան եւ բարութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Հոգիին ներգործութիւնը եւ զօրութիւնը բոլորովին կը փոխէ եւ կը վերանորոգէ մարդը։ Արդարեւ, Ս. Հոգիին զօրութեամբ, «հին մարդ»ը կ՚ըլլայ «նոր մա՛րդ», եւ նոր շունչով, նոր հոգիով կը շարունակէ ապրիլ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կան մար­դիկ, որ կը կար­ծեն, թէ պար­տա­ւոր են փոր­ձի են­թար­կուիլ՝ եւ ա­պա­ցու­ցա­նել Աս­տու­ծոյ, թէ բա­րե­փո­խուած են՝ Ա­նոր օրհ­նու­թիւ­նը կա­րե­նալ հայ­ցե­լէ ա­ռաջ։
Բայց ա­նոնք, որ այդ­պէս կը խոր­հին եւ կը յե­տաձ­գեն ի­րենց մտեր­մու­թիւ­նը Աս­տու­ծոյ հետ, նոյ­նիսկ հի­մա՛, սա պա­հուս կա­րող են մօ­տե­նալ, մտեր­մա­նալ եւ հայ­ցել Աս­տու­ծոյ օրհ­նու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուծոյ եւ մարդու յարաբերութիւնը, քանի որ «հօր եւ որդիի մտերիմ յարաբերութիւն» մըն է, ապա ուրեմն մարդ, Աստուծոյ առջեւ պարզելու է իր ամբողջ պիտոյքները, կարօտութիւնները, ինչպէս նաեւ ուրախութիւնները, տխրութիւնները, նեղութիւնները, հնհնուքները՝ մտատանջութիւնները եւ վա՛խերը։ Ասիկա բնական է, որովհետեւ հօր մը իր որդիին եւ փոխադարձաբար՝ զաւկի մը իր հօր հետ ունեցած յարաբերութիւնը անկե՛ղծ է՝ մտերիմ է եւ սիրոյ վրայ հաստատուած է։ Եւ ծածուկ որեւէ բան պէտք չէ՛ գտնուի հօր եւ զաւկի յարաբերութեանը մէջ։