Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Այ­լոց հա­մար գոր­ծել» մարդ­կա­յին ա­մե­նա­մեծ ար­ժէք­նե­րէն մի՛ն է։ Ու­րի­շի հա­մար զո­հել ու զո­հուիլ, ու­րի­շի պա­հանջ­քը գո­հաց­նել այ­լա­սի­րու­թիւն եւ անձ­նա­զո­հու­թիւն, նուի­րում կ՚են­թադ­րէ։ Այ­լոց հա­մար գոր­ծե­լու ան­շա­հախն­դիր ո­գին՝ նկա­րագ­րի խո­րու­թիւն, հաս­տա­տու­թիւն եւ Քրիս­տո­սան­ման քաղց­րա­բա­րո­յու­թիւն կը պա­հան­ջէ, եւ խա­ղա­ղու­թիւն ու եր­ջան­կու­թիւն կը պար­գե­ւէ զայն ստա­ցո­ղին։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ո­խա­կա­լու­թիւն» եւ «վրէժխնդ­րու­թիւն». ա­հա­ւա­սիկ եր­կու մո­լու­թիւն­ներ, ո­րոնց­մէ մարդ պէտք է հե­ռու մնայ։ Բայց բո­լոր միւս մո­լու­թիւն­նե­րուն նման, որ­քան որ մարդ պէտք է հե­ռու մնայ ա­նոնց­մէ, ա՛լ ա­ւե­լի կը մօ­տե­նայ եւ կար­ծես իր ա­մէ­նօ­րեայ կեան­քին ան­բա­ժա­նե­լի տար­րը՝ մտքին ու սրտին մէջ միշտ պա­տուոյ տե­ղը կու տայ ա­նոնց։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կո­րուս­տը, մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ միշտ ցաւ կը պատ­ճա­ռէ։
Ինչ որ ալ ըլ­լայ կոր­սուա­ծը՝ ո­րե­ւէ ա­ռար­կայ կամ ապ­րող էակ, հոգ կը պատ­ճա­ռէ մար­դուն եւ կ՚ու­զէ ժամ ա­ռաջ գտնել կորսուա­ծը եւ վերս­տին տի­րա­նալ ա­նոր։ Բնա­կան զգա­ցում մըն է այս, եւ աս­տի­ճա­նա­բար կը տես­նուի ա­մէն մար­դու մէջ։ Կո­րուս­տը ի­րա­պէս ցա՛ւ կը պատ­ճա­ռէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այս աշ­խար­հի վրայ կեա՛նք մը տրուած է մե­զի, կեանք մը, որ պար­տա­ւոր ենք ապ­րե­լու՝ այս­պէս կամ այն­պէս, բայց ան­պայ­մա՛ն ապ­րե­լու ենք ո­րո­շուած ժա­մա­նա­կին մէջ։ Ինչ­պէս է կեան­քի մա­սին այս ի­րա­կա­նու­թիւ­նը, նոյն­պէս է նաեւ ա­նոր ա­ճու­մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք հա­ւատ­քի մա­սին, քա­նի որ հա­ւատ­քը, ամ­բողջ կեան­քին ըն­թացք տուող ազ­դակ մըն է՝ ազ­դակ մը ե­ղած է մարդ­կա­յին պատ­մու­թեան մէջ։ Ան ա­նու­րա­նա­լի ի­րո­ղութիւն մըն է մար­դուն ան­հա­տա­կան ու հա­ւա­քա­կան կեան­քին գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կը խորհր­դա­ծենք Յի­սու­սի յա­րու­թեան մա­սին, պահ մը խոր­հինք նաեւ մեր իւ­րա­քան­չիւ­րին կեան­քը, ապ­րած ա­մէն մէկ օ­րը՝ նման չէ՞ Յի­սուս Քրիս­տո­սի յա­րու­թեան խոր­հուր­դին։ Ար­դա­րեւ ա­մէն օր երբ կը սկսի ա­ռա­ւօ­տուն եւ երբ կ՚արթն­նանք, մե­զի հա­մար յա­րու­թիւն մը չէ՞։ Նոր եւ նո­րո­գուած հո­գիով մը երբ կը սկսինք նոր օրուան, մենք զմեզ տար­բեր տրա­մադ­րու­թեան տակ չե՞նք զգար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տո­նէու­թեան սի՛րտն է «Յա­րութի՛ւն»ը։ 
Ար­դա­րեւ հո­գիին եւ մար­մի­նին բա­ժա­նումն է մա­հը։ 
Մա­հով՝ մար­դուն մար­մի­նը փտու­թեան կը մատ­նուի, մինչ ա­նոր հո­գին կ՚եր­թայ ըն­դա­ռաջ Աս­տու­ծոյ, սպա­սե­լով, որ վերս­տին միա­նայ իր «փա­ռա­ւո­րեալ» մար­մի­նին հետ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բամ­բա­սան­քը ո­րե­ւէ կեր­պով ար­դա­րաց­նել կա­րե­լի չէ՛։ Բայց ո­մանք կ՚ը­սեն, թէ խօ­սե­լիք նիւ­թի պա­կա­սի պատ­ճա­ռով է, որ մար­դիկ կը նա­խընտ­րեն բամ­բա­սել։ Հա­մո­զիչ պատ­ճա­ռա­բա­նու­թիւն մը չէ՛ ա­սի­կա։ Քա­նի որ «խօ­սե­լիք նիւ­թի պա­կաս»ին վե­րագ­րել «սխալ» մը՝ կը նշա­նա­կէ «սխա­լը ու­րիշ սխա­լով մը սրբագ­րել», ինչ որ ա­ւե­լի մեծ սխալ մը կը ստեղ­ծէ եւ սխա­լը կը բազ­մա­պատ­կէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նե­րե­լը ա­ռա­քի­նու­թիւն է, ազ­նուու­թիւն է, ըն­տիր մար­դու գործ է։ Բայց նե­րե­լու, նե­րո­ղա­միտ ըլ­լա­լու ի­մաս­տը ի՞նչ է։ Ար­դա­րեւ նե­րե­լը, իր լայն ի­մաս­տով, կը նշա­նա­կէ՝ ժա­մա­նա­կա­ւոր պա­տի­ժի մը կամ հատու­ցու­մի մը թո­ղու­թիւն տալ՝ ո­րոնց պատ­ճառ ե­ղած յան­ցան­քը ջնջուած է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բա­նաս­տեղծ­ներ, ընդ­հան­րա­պէս կ՚եր­գեն ու կ՚ը­սեն, թէ աշ­խարհ ստեղ­ծուած է գար­նա­նա­յին կամ գար­նա­նան­ման ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի մը ըն­թաց­քին։ Բա­նաս­տեղծ­նե­րու զգա­ցում­նե­րը զօ­րա­ւո՛ր են, ճշմար­տա­մերձ են, մտքին հա­մըն­թաց են ա­նոնց զգա­ցում­նե­րը, քա­նի որ կեան­քը ամ­բողջ կը զգան, կ՚ապ­րին եւ կ՚եր­գեն։