Հոգե-մտաւոր

ՅԱԿՈԲ ՊԱՐՈՆԵԱՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ մեծ գրող-երգիծաբան, հրապարակախօս Յակոբ Պարոնեան (1843-1891), իր ծննդավայր Ադրիանապոլիսի մէջ (=Էտիրնէ) նախնական կրթութիւնը ստանալէ յետոյ նախ կը դառնայ դեղագործի աշկերտ, ապա՝ հաշուապահ։ 1863-ին կը տեղափոխուի Պոլիս, ուր կը կատարէ տարբեր աշխատանքներ՝ միաժամանակ գործօն մասնակցութիւն բերելով «ՄԵՂՈՒ», «ԹԱՏՐՈՆ», «ԽԻԿԱՐ» եւ այլ թերթերու եւ պարբերականներու։

ԱՆՅՈՂԴՈՂԴ ԿԱՄՔ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեանքի մէջ նպատակի մը հասնելու, յաջողութիւն ձեռք ձգելու համար յարատեւ աշխատութիւն եւ մանաւանդ անյողդողդ՝ ամո՛ւր կամք պէտք է։ Արդարեւ կարեւորը շատ աշխատիլ չէ, այլ՝ յարատեւ աշխատիլն է։

ԽԵԼԱԳԱՐ ԵՒ ՀԱՆՃԱՐԵՂ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հոգեբաններ կ՚ըսեն, թէ հանճարի եւ խելագարութեան միջեւ շատ բարակ սահմանագիծ մը կը գտնուի. «border line»։ Բայց այս չի նշանակեր, որ բոլոր խելագարներ հանճարեղ են, եւ փոխադարձաբար՝ բոլոր հանճարեղներ՝ խելագար։ Արդարեւ, գիտուններու կողմէ՝ բազմաթիւ փորձերով հաստատուած իրողութիւն մըն է, թէ հանճարեղ մարդոց «մեծագոյն մաս»ը, պարզապէս միտքով բացառիկ մարդիկ են, որոնք ընդհանրապէս «տարօրինակ» կը ճանչցուին բնականոն պայմաններու բաղդատմամբ։

ՆՈՒԻՐԱԿԱ՛Ն Է ԻՐԱՒՈՒՆՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին ա­մե­նէն նուի­րա­կան պար­տա­կա­նու­թիւնն է պահ­պա­նել ու­րիշ­նե­րուն ան-բըռ­նա­բա­րե­լի ի­րա­ւուն­քը՝ հսկել, պաշտ­պա­նել զա­նոնք մարդ­կա­յին բո­վան­դակ կո­րո­վով, ու­շադ­րու­թեամբ եւ բծախնդ­րու­թեա՛մբ։
Եւ ե­րա­նի՜ ա­նոր որ իր սե­փա­կան ու­ժե­րուն ան­բա­ւա­կան ե­ղած ա­տեն ար­տա­քին ա­մէն զօ­րու­թեամբ, կա­րող կ՚ըլ­լայ իշ­խել կեան­քին «զսպա­նակ»նե­րուն, եւ կրնայ կանգ առ­նել ո՛ւր որ ի­րա­ւուն­քը բռնա­բա­րող պա­րա­գայ մը կը ներ­կա­յա­նայ։

«MATTHEW MILLER» ԱՆՈՒՆ ՀԱՅԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Շատ հե­տաքրք­րա­կան է մար­դոց ա­նուն­նե­րը հարց­նե­լով գու­շա­կել ա­նոնց ինք­նու­թիւ­նը՝ ո՞վ են, ո՞ւր­կէ են, ո՞վ­քեր ե­ղած են ի­­րենց նա­խա­հայ­րե­րը, եւ այլն։
Զոր օ­րի­նակ, Պետ­րոս Ա. Կեօլ­ճիք իր շա­հե­կան յու­շե­րուն մէջ կը պատ­մէ հե­տե­ւեալ դէպ­քը։

ՄԱՐԴԻԿ ԽԱՒԱՐԸ ԿԸ ՍԻՐԵՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վարդավառէ ետք 4-րդ կիրակին Ս. Պատարագի ընթացքին կարդացուած Ճաշու Աւետարանը կը խօսի երկու նիւթերու մասին՝ Աստուծոյ մարդոց հանդէպ ունեցած սիրոյ եւ մարդոց փոխանակ լոյսի, խաւարը նախընտրելու եւ զայն սիրելու մասին։ Վարդավառէ ետք 4-րդ կիրակին այս տարի կը հանդիպի 29 յուլիսի։

ԲՆԱԿԱՆ ՏԵՍԱՐԱՆՆԵՐՈՒ ՀՐԱՊՈՅՐԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնական գեղեցիկ տեսարաններ մարդուս մտային եւ հոգեկան հորիզոնը կ՚ընդլայնեն, եւ կարծես միտքը աւելի արագ եւ աւելի ընդարձակ եւ անկախ կ՚աշխատի, չտեսնուածները կը տեսնէ, աներեւակայելիները  կ՚երեւակայէ, անիմանալին հասկնալի կ՚ընէ եւ վրիպումներու ուշադրութիւն դարձնելով, մարդ աւելի՛ խոհուն եւ խոկուն կը դառնայ։

ՓԱՌՔ ՓՆՏՌԵԼ ԴԻՐՔԻ ՄԷՋ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Տկարութեան ապացոյց եւ լռելեայն խոստովանութիւն է փառք փնտռել «դիրք»ի մէջ։ Պարզ օրինակ մը՝ մեծ շէնքի մը մէջ ապրող մէկը մե՞ծ կրնայ անուանուիլ այն պատճառով, որ ան մեծ շէնքի մէջ կը բնակի։ Եւ կամ ո՞ր հոգեւոր հովիւը «մեծ» կը համարուի պարզապէս անոր համար, որ «մեծ եկեղեցի»ի մը մէջ հոգեւոր ծառայութիւն կը մատուցանէ։

ՏՂԱՔԸ ՊԷ՛ՏՔ Է ԽՆԴԱՆ…

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Շատեր կը կարծեն, որ լուրջ ըլլալ տխրադէմ կամ խոժոռադէմ ըլլալ կը նշանակէ։ Այս պատճառով, ուրախութիւնը տեսակ մը յանցանք նկատուած է հին ըմբռնումով, եւ լրջութեան կարեւորագոյն նշանը համարուած է յաւիտենական լալկանի տխուր դիմագծութիւն մը՝ որուն վրայէն ժպիտի հով մը իսկ չ՚անցնիր երբեք։

Էջեր