Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կու­թեան խռո­վեալ վի­ճա­կին եւ ա­պեր­ջան­կու­թեան հիմ­նա­կան պատ­ճա­ռը, ընդ­հան­րա­պէս վստա­հու­թեան պա­կասն է։ Մար­դիկ, ներ­կայ ժա­մա­նակ­նե­րուս եր­ջա­նիկ չեն զգար ի­րենք զի­րենք, քա­նի որ վստա­հու­թեան կո­րուստ մը կ՚ապ­րին, ո՛չ միայն մարդ մար­դու նկատ­մամբ, այլ՝ Աս­տու­ծոյ վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Բիրտ ու­ժի տի­րա­պե­տու­թեան՝ ան­ցեա­լի դա­րաշր­ջան­նե­րուն մէջ բո­լո­րո­վին ան­կա­րե­լի՛ էր սպա­սել «բա­րո­յա­կան բարձր հաս­կա­ցո­ղու­թիւն» մը։ Ար­դա­րեւ ըն­կե­րա­յին բո­լոր խա­ւե­րու մէջ, նա­՛եւ ըն­տա­նի­քի մէջ այդ շրջան­նե­րուն կը պակ­սէր հան­դուր­ժո­ղու­թեան ո­գին։ Մինչ­դեռ ի­րեր­հաս­կա­ցո­ղու­թիւն, հան­դուր­ժո­ղու­թիւն, եր­կայ­նամ­տու­թիւն, նե­րո­ղամ­տու­թիւն՝ «ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ» են՝ ո­րոնք կը ներ­դաշ­նա­կեն մարդ­կա­յին փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի ներ­կայ բա­րիք­նե­րը եւ վա­յելք­նե­րը վա­յե­լել բնա­տուր ի­րա­ւո՛ւնք մըն է մար­դուն տրուած։ Ար­դա­րեւ, բա­րիք կամ վա­յելք վա­յե­լել որ­քան «ի­րա­ւունք» է, բայց ու­նի «սահ­ման» մը, ինչ­պէս բո­լոր ի­րա­ւունք եւ ա­զա­տու­թիւն­ներ ան­սահ­ման չեն։ Ար­դէն կեան­քը հա­մա­կար­գո­ղը եւ կա­ռա­վա­րո­ղը, եւ դիւ­րա­տար ը­նո­ղը այդ սահ­ման­ներն են։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ հա­տուած­ներ կը ներ­կա­յաց­նենք Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս Օր­մա­նեա­նի «Խոհք Եւ Խօսք»էն։
«Հայրս ե­ռան­դուն կեր­պով զա­ւակ­նե­րուն կրթու­թեան եւ ուս­ման հե­տա­մուտ՝ ա­ռաջ­նե­րը տեղ­ւոյն թա­ղա­կան եւ տնա­կան դպրոց­նե­րէ կ՚օգ­տուի, եւ վեր­ջէն Վի­չէ­նին ու Կո­մի­տա­սին Լաբ­լան­շի վար­ժա­րա­նը լրա­ցեալ ըն­թացք կա­տա­րել կու տայ, եւ Եւ­գի­նէն Սի­մո­նեանց մօտ գի­շե­րօ­թիկ կը դնէ, եւ ա­նոր եր­կու տա­րի մնա­լէն ետ­քը կը հա­նէ եւ Լու­սի­կը կը դնէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ կը խոր­հիք սի­րե­լի՜­ներ. ա­մէն ինչ որ կ՚ու­տենք, որ­պէս սնունդ, օգ­տա­կա՞ր է, չէ՞ք մտա­ծեր որ շատ ան­գամ վնա­սա­կար կ՚ըլ­լան ա­նոնք, որ կը կար­ծենք թէ օգ­տա­կար է։ Նոյն­պէս՝ մար­դուս բեր­նէն ե­լած ա­մէն խօսք օգ­տա­կար կրնա՞յ ըլ­լալ եւ կամ է­ջի յանձ­նուած ա­մէն նա­խա­դա­սու­թիւն կրնա՞յ ներշն­չիչ ըլ­լալ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ ստեղ­ծուած է բարձր կո­չու­մով, վախ­ճա­նի մը հա­մար, որ երկ­րա­ւոր բո­լոր նպա­տակ­նե­րը կը գե­րա­զան­ցէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին բո­լոր փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն, ի­րա­րու հան­դէպ ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րուն մէջ անհ­րա­ժեշտ եւ էա­կան տարրն է՝ ան­կեղ­ծու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ինչ­պէս մեր մար­մի­նը բազ­մա­թիւ ան­դամ­ներ ու­նի, ո­րոնց պաշ­տօ­նը նոյ­նը չէ սա­կայն, այն­պէս ալ Քրիս­տո­սի միա­ցած ըլ­լա­լով՝ մենք բո­լորս մէկ մար­մին ենք», կ՚ը­սէ Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ, հռո­մա­յե­ցի­նե­րու գրած իր նա­մա­կին մէջ. (ՀՌՈՄ. ԺԲ 4-5)։ Ան­դամ­նե­րէն ո­մանք Աս­տուծ­մէ կո­չուած են հա­սա­րա­կու­թեան յա­տուկ ծա­ռա­յու­թեան մը հա­մար՝ Ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ եւ Ե­կե­ղե­ցիին մի­ջո­ցով։ Այս կո­չուած ծա­ռա­յող­նե­րը ընտ­րուած են եւ նուի­րա­գոր­ծուած Սուրբ Խոր­հուր­դով, ո­րուն մի­ջո­ցով Սուրբ Հո­գին զա­նոնք ա­տակ կը դարձ­նէ գոր­ծե­լու յան­ձին Քրի­սոտ­սի, որ գլո՜ւխն է ամ­բողջ մարմ­նին, այ­սինքն Ե­կե­ղե­ցիին, ի սպաս ա­նոր բո­լոր ան­դամ­նե­րուն։ Ուս­տի ձեռ­նադ­րուած պաշ­տօ­նա­տա­րը կեր­պով մը «սրբան­կա՛ր»ն է Քրի­սոտ­սի Քա­հա­նա­յին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին հո­գիին մէջ կան կարգ մը ժա­ռան­գա­կան տրա­մադ­րու­թիւն­ներ, ներ­քին ան­հա­ւա­սա­րակ­շիռ խառ­նուածք, նկա­րա­գրի թե­րի­ներ, խան­գա­րում­ներ եւ ախ­տա­ւոր-հի­ւան­դա­գին բարդ ե­րե­ւոյթ­ներ, ո­րոնց հան­գոյ­ցը քա­կել եւ լու­ծել՝ կա­րող բժիշկ­նե­րու եւ հո­գե­բոյ­ժե­րու անկ է միշտ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Ներ­սէս Լամբ­րո­նա­ցի կ՚ը­սէ, թէ՝ ինչ­պէս հա­ցը մեր նիւ­թա­կան մար­մի­նը կը զօ­րաց­նէ, այն­պէս ալ Ա­նոր ե­րախ­տար­ժան գոր­ծե­րու յի­շա­տա­կը՝ մեր հո­գի­նե­րը։