Հոգե-մտաւոր

ԿԵԱՆՔԻՆ ԳԻՇԵՐԸ ԵՒ ՑԵՐԵԿԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Անդ­րա­դար­ձա՞ծ էք, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ. մեր ապ­րած օ­րե­րը՝ մեր կեան­քը որ­քան ալ միօ­րի­նակ ըլ­լայ, կար­ծուի թէ՝ իւ­րա­քան­չիւր օր՝ յա­ջոր­դին նոյնն է, եւ ներ­կան ան­ցեա­լին կրկ­նու­թիւնն է, բայց մեր ապ­րած կեան­քին ո՞ր օ­րը կը նմա­նի ու­րիշ օ­րուան մը։ Ի­րաւ է, որ մարդ­կա­յին ի­մաս­տու­թիւ­նը ը­սեր է, թէ՝ պատ­մու­թիւ­նը կրկնու­թիւն է, սա­կայն կեան­քի մէկ օ­րը եր­բեք չի՛ նմա­նիր ու­րիշ օ­րուան մը, եւ ա­մէն մէկ օր ու­նի իւ­րա­յա­տուկ նկա­րա­գի­րը։ Եւ այս ի­րո­ղու­թե­նէն կը հե­տե­ւի, թէ՝ կեան­քը ու­նի «գի­շեր»ներ եւ «ցե­րեկ»ներ, ինչ­պէս ու­նի՝ նե­ղու­թիւն­ներ եւ ու­րա­խու­թիւն­ներ։

ԱՆԹԵՐԻ ԵՒ ՏԻՊԱՐ ՄԱՐԴԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բա­նա­կա­նու­թեան բա­րե­մաս­նու­թիւն­նե­րով օժ­տուած եւ զա­նոնք օգ­տա­գոր­ծե­լու կա­րողու­թեամբ զօ­րա­ցած մար­դը բնա­կան է որ միշտ կա­տա­րե­լու­թեան, ան­թե­րիու­թեան ձգտի եւ նպա­տակ ու­նե­նայ հաս­նիլ կեան­քի գա­գաթ­նա­կէ­տին։ Բա­րե­փո­խու­թիւն, յա­ռաջ­­դի­մու­թիւն եւ լա­ւի նուա­ճում մարդ էա­կին կո­չումն է եւ կեան­քի վերջ­նա­կան նպա­տա­կը։ Եւ ա՛յդ­պէս պէտք է ըլ­լայ։

ՍԷՐԸ ՊԷՏՔ Է ՍՐՏԷՆ ԲԽԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս յա­ճախ կը կրկնենք, կամ ը­սենք՝ կրկնե­լու պա­հանջ­քը կը զգանք սի­րոյ կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը եւ կ՚անդ­րա­դառ­նանք ա­նոր անհ­րա­ժեշ­տու­թեան մարդ­կա­յին բո­լոր փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ։ Ին­չո՞ւ պա­հանջ­քը կը զգանք, քա­նի որ մարդ­կա­յին բո­լոր յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը խա­թա­րուած կ՚ե­րե­ւին՝ ան­կեղծ սէ­րը հա­լա՜ծ, նօս­րա­ցած է ձե­ւա­կեր­պու­թիւն­նե­րու մէջ։

ԽՈՉԸՆԴՈՏՆԵՐԸ ՎԵՐՑՆԵԼՈՒ ՈՒԺԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Սա մեր ապ­րած կեան­քին մէջ եր­ջան­կու­թեամբ ապ­րե­լու հա­մար ո՜ր­քան ար­գելք­ներ, խո­չըն­դոտ­ներ կը հան­դի­սա­նան, կը ներ­կա­յա­նան մար­դուս առ­ջեւ։ Բայց պէտք չէ վհա­տիլ, յու­սալ­քուիլ, քա­նի որ կեան­քի մէջ միշտ կա՛ն եւ միշտ պի­տի ըլ­լան դժուա­րու­թիւն­ներ, նե­ղու­թիւն­ներ՝ ո­րոնք ար­գելք­ներ են եւ խո­չըն­դոտ­ներ՝ մար­դուս կեան­քէն սպա­սած բա­րիք­նե­րու դէմ, ան­յա­ջո­ղու­թիւն­ներ, ցա­ւեր եւ վիշ­տեր պի­տի պա­տա­հին, քա­նի որ մար­դուս ապ­րած այս աշ­խար­հը եր­բեք վար­դաս­տան մը չէ՛, այդ­պէս բան մըն ալ չէ՛ խոս­տա­ցուած ի­րեն։

ՎՍՏԱՀՈՒԹԵԱՆ ՊԱԿԱՍԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կու­թեան խռո­վեալ վի­ճա­կին եւ ա­պեր­ջան­կու­թեան հիմ­նա­կան պատ­ճա­ռը, ընդ­հան­րա­պէս վստա­հու­թեան պա­կասն է։ Մար­դիկ, ներ­կայ ժա­մա­նակ­նե­րուս եր­ջա­նիկ չեն զգար ի­րենք զի­րենք, քա­նի որ վստա­հու­թեան կո­րուստ մը կ՚ապ­րին, ո՛չ միայն մարդ մար­դու նկատ­մամբ, այլ՝ Աս­տու­ծոյ վրայ։

ԲԻՐՏ ՈՒԺԻ ՏԻՐԱՊԵՏՈՒԹԻՒՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Բիրտ ու­ժի տի­րա­պե­տու­թեան՝ ան­ցեա­լի դա­րաշր­ջան­նե­րուն մէջ բո­լո­րո­վին ան­կա­րե­լի՛ էր սպա­սել «բա­րո­յա­կան բարձր հաս­կա­ցո­ղու­թիւն» մը։ Ար­դա­րեւ ըն­կե­րա­յին բո­լոր խա­ւե­րու մէջ, նա­՛եւ ըն­տա­նի­քի մէջ այդ շրջան­նե­րուն կը պակ­սէր հան­դուր­ժո­ղու­թեան ո­գին։ Մինչ­դեռ ի­րեր­հաս­կա­ցո­ղու­թիւն, հան­դուր­ժո­ղու­թիւն, եր­կայ­նամ­տու­թիւն, նե­րո­ղամ­տու­թիւն՝ «ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ» են՝ ո­րոնք կը ներ­դաշ­նա­կեն մարդ­կա­յին փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը։

ՎԱՅԵԼՔՆԵՐՈՒ ՍԱՀՄԱՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի ներ­կայ բա­րիք­նե­րը եւ վա­յելք­նե­րը վա­յե­լել բնա­տուր ի­րա­ւո՛ւնք մըն է մար­դուն տրուած։ Ար­դա­րեւ, բա­րիք կամ վա­յելք վա­յե­լել որ­քան «ի­րա­ւունք» է, բայց ու­նի «սահ­ման» մը, ինչ­պէս բո­լոր ի­րա­ւունք եւ ա­զա­տու­թիւն­ներ ան­սահ­ման չեն։ Ար­դէն կեան­քը հա­մա­կար­գո­ղը եւ կա­ռա­վա­րո­ղը, եւ դիւ­րա­տար ը­նո­ղը այդ սահ­ման­ներն են։

ՄԱՂԱՔԻԱ ԱՐՔԵՊՍ. ՕՐՄԱՆԵԱՆԻ «ԽՈՀՔ ԵՒ ԽՕՍՔ»ԷՆ ՀԱՏՈՒԱԾՆԵՐ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ հա­տուած­ներ կը ներ­կա­յաց­նենք Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս Օր­մա­նեա­նի «Խոհք Եւ Խօսք»էն։
«Հայրս ե­ռան­դուն կեր­պով զա­ւակ­նե­րուն կրթու­թեան եւ ուս­ման հե­տա­մուտ՝ ա­ռաջ­նե­րը տեղ­ւոյն թա­ղա­կան եւ տնա­կան դպրոց­նե­րէ կ՚օգ­տուի, եւ վեր­ջէն Վի­չէ­նին ու Կո­մի­տա­սին Լաբ­լան­շի վար­ժա­րա­նը լրա­ցեալ ըն­թացք կա­տա­րել կու տայ, եւ Եւ­գի­նէն Սի­մո­նեանց մօտ գի­շե­րօ­թիկ կը դնէ, եւ ա­նոր եր­կու տա­րի մնա­լէն ետ­քը կը հա­նէ եւ Լու­սի­կը կը դնէ։

Էջեր