Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Բնու­թեան հա­մար ձմե­ռը՝ իր մութ ամ­պե­րով սու­գի ե­ղա­նակ մը, տխուր շրջան մըն է։ Ձմրան մութ ամ­պե­րուն տակ, կա­ծես ա­մե­նէն զուարթ մարդն իսկ կը դառ­նայ մե­լա­մաղ­ձոտ տխուր մարդ մը, յա­ճախ յու­սալ­քուած եւ տրտում։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Կեան­քի ընդ­հա­նուր օ­րէնքն է՝ ապ­րե­լու հա­մար, գո­յու­թիւ­նը պահ­պա­նե­լու հա­մար, գո­յա­տե­ւե­լու հա­մար պէտք է զօ­րա­ւո՛ր ըլ­լալ, եւ զօ­րա­ւոր ըլ­լա­լու հա­մար՝ պայ­մա՛ն է՝ զօ­րու­թեան աղ­բիւ­րի մը հետ ան­մի­ջա­կան հա­ղոր­դակ­ցու­թիւ­նը։ Կեան­քը ապ­րող, կեան­քը վա­յե­լող մար­դուն հա­մար անխ­զե­լի՛ է այդ հա­ղոր­դակ­ցու­թիւ­նը, այդ խորհր­դա­ւոր կա­պը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնու­թեան գե­ղեց­կու­թեան անն­կա­րագ­րե­լի գե­րադ­րա­կա­նը՝ կա­րե­լի չէ ար­տա­յայ­տել ու­րիշ ո­րե­ւէ բա­ռով, ե­թէ ո՛չ՝ «եր­կինք» բա­ռով։ Այդ գե­ղեց­կու­թիւ­նը կա­րե­լի չէ բա­ցատ­րել «եր­կինք»է զուտ ու­րիշ ո­րե­ւէ բա­ռով։

ՄԱՇՏՈՑ ՔՀՆՅ. ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Ան­գամ մը եւս հա­մայն աշ­խարհ խան­դա­վա­ռուած է Յի­սուս Քրիս­տո­սի ծննդեան հրա­շա­լի ե­րե­ւոյ­թին յի­շա­տակ­ման առ­թիւ։ Ար­դա­րեւ քրիս­տո­նեայ աշ­խար­հի մէջ ար­տա­կարգ ո­գե­ւո­րու­թիւն մը կը ստեղ­ծէ Սուրբ Ծննդեան յի­շա­տա­կի այս տօ­նը՝ որ հիմ­նուած է ե­զա­կի դէպ­քի մը վրայ՝ Աս­տու­ծոյ մարմ­նաց­ման եւ մար­դե­ղու­թեան ճշմար­տու­թեան վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­սուս, իր ա­ռա­քե­լա­կան կեան­քի ըն­թաց­քին բազ­մա­թիւ հրաշք­ներ գոր­ծեց։ Եւ ինչ­պէս կ՚ը­սէ Յով­հան­նէս Ա­ւե­տա­րա­նիչ, Ա­ւե­տա­րան­նե­րու մէջ ար­ձա­նագ­րուած­նե­րը միա՛յն մէկ մասն են ա­նոնց, բայց տա­կա­ւին Յի­սուս շա՜տ բա­ներ կա­տա­րեց, ո­րոնք ե­թէ մէկ առ մէկ գրուէին՝ ամ­բողջ աշ­խարհն ալ բա­ւա­կան պի­տի չըլ­լար պար­փա­կե­լու այդ գրու­թիւն­նե­րը (ՅՈՎՀ. ԻԱ 25)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի մէջ ըն­դու­նուած է Նոր Տա­րին՝ Ա­մա­նո­րը կո­չել նաեւ «Կա­ղանդ»։­
Ըստ Հրա­չեայ Ա­ճա­ռեա­նի «կա­ղանդ» բա­ռը փո­խա­ռեալ է լա­տի­նե­րէ­նէ՝ «calendea», այ­սինքն «ամ­սա­մուտ» բա­ռէն, որ ծա­գած է «calo»՝ «կո­չել» կան­չել բա­յէն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ամ­բողջ Բնու­թիւ­նը, որ Աս­տու­ծոյ ձե­ռա­գործն է, կը կրէ ան­կեղ­ծու­թեան եւ ան­խար­դախ կա­տա­րե­լու­թեան յատ­կան­շա­կան դրոշ­մը։ Մար­դիկ շատ շատ կ՚ըն­դօ­րի­նա­կեն Բնու­թիւ­նը ա­րուես­տա­կա­նօ­րէն։ Եւ ըն­դօ­րի­նա­կու­թիւ­նը՝ ընդ­հա­նուր ա­ռու­մով, նա­խա­տի­պա­րին կեղ­ծու­մը կամ կրկնու­թիւնն է, եւ ո՛չ իս­կա­կա­նը։

Տ. ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

​Տա­րի մը եւս բո­լո­րե­ցինք, օ­րե՜ր, ա­միս­նե՜ր եւ տա­րի մը եւս ա­հա­ւա­սիկ ան­ցաւ, եւ մարդ­կա­յին կեան­քէն կա­թիլ մը եւս պակ­սե­ցաւ…։ Ան­ցած տա­րին ամ­բողջ կեան­քի նկատ­մամբ «կա­թի՞լ» մըն է, թէ «տա­րափ», Աս­տուած գի­տէ՝ ո­մանց հա­մար «կա­թիլ» մը ի­րենց կեան­քէն, ու­րիշ­նե­րու հա­մար «տա­րափ», այ­սինքն կեան­քէն մեծ մաս մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մայ­րա­մու­տին՝ Թո­տո­րի», Տքթ. Իգ­նա Սա­րըաս­լա­նի եր­կա­րա­շունչ պոէմն է՝ զրոյց-բա­նաս­տեղ­ծու­թեան օ­րի­նակ մը, տար­բեր մեկ­նա­կէ­տով եւ տեր­բեր զգայ­նու­թեամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վախ»ը այն զգա­ցումն է՝ որ ահ ու սար­սափ, զար­հու­րանք կը պատ­ճա­ռէ մար­դուս, եւ այս կեր­պով կը վատ­թա­րաց­նէ մար­դուս ընդ­հա­նուր տրա­մադ­րու­թիւ­նը, ազ­դե­լով հո­գիին վրայ՝ կը փո­խէ կեան­քին ըն­թաց­քը։ Վա­խը ան­խու­սա­փե­լի է մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ, այ­լա­պէս ա­նի­կա, կեր­պով մը ազ­դան­շան մըն է՝ որ են­թա­կան կը զգու­շաց­նէ հա­ւա­նա­կան վտանգ եւ վնաս­նե­րու դէմ։ Այս ի­մաս­տով չա­փա­ւոր վա­խը բնա­կան «ա­պա­հո­վագ­րու­թիւն» մըն է, որ մարդս կ՚ազ­դա­րա­րէ ա­պա­գայ վտանգ­նե­րու նկատ­մամբ: