ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայաստանի մերօրեայ ղեկավարութիւնը իր որոշումները քիչ մը շուկայական հասարակութեամբ կը կայացնէ. նախքան որոշում մը կամ օրէնք մը հրապարակելը շա՜տ աննշան ակնարկ մը կ՚ընէ անոր շուրջ, ստուգելու եւ տեսնելու ժողովուրդին հակադարձութիւնը, անոր ազդեցութեան լոյսին տակ որոշելու հրապարակել նման յայտարարութիւն, թէ ոչ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Սէրը երկայնամիտ է, քաղցր է. սէրը չի նախանձիր, սէրը չի գոռոզնար, չի հպարտանար… միայն ինքզինք չի մտածեր…». (Ա ԿՈՐՆԹ. ԺԳ 4-5)։
Եսասիրութիւնը եւ նախանձը կարծես անասնական բնազդում մըն է, ամէն անհատ աշխարհի վրայ առաջին անգամ ինքզինք կը սիրէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօրուան մեր թիւով կ՚ուզենք վերջ դնել մեր «Հաշուետուութիւն» խորագրեալ յօդուածին, յոյս ունենալով, որ միւս տարի՝ յունուար ամսին բախտաւորութիւնը կ՚ունենանք դրական ձեւով գրելու բոլոր այն գործերուն ու ձեռքբերումներուն մասին, ինչ որ պիտի ունենայ «Աւանդութիւններուն վերակենսաւորման տարի»ն.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուածաշունչ մատեանի գիրքերու հեղինակները զանազան աստիճանի կրթութիւն ունէին եւ զանազան կարգի կը վերաբերէին։ Ոմանք օրէնսդիր եւ օրէնսգէտ էին, ինչպէս Մովսէս. ուրիշներ՝ սաղմոսերգու եւ բանաստեղծ, ինչպէս Դաւիթ եւ Սողոմոն. ոմանք՝ զօրավար, ինչպէս Յեսու, ոմանք՝ քահանայ, ինչպէս Եզրաս, ուրիշներ՝ հովիւ, ինչպէս Ամովս, տէրութեան պաշտօնեայ՝ ինչպէս Դանիէլ, գրագէտ՝ ինչպէս Պօղոս, կամ ձկնորս եւ «տգէտ եւ առանց ուսումի մարդիկ»՝ ինչպէս Պետրոս եւ Յովհաննէս։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ ուսումնասիրենք մարդկային պատմութիւնը, պիտի տեսնենք, թէ մարդ արարածին համար ինչքան կարեւոր եղած է աւանդութիւնը, որոնք դարերու ընթացքին ձեւաւորուելով կազմած են մարդկային ըմբռնումն ու հասկացողութիւնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Երանի՜ հոգիով աղքատներուն…». (ՄԱՏԹ. Ե 3)։
Կարելի չէ ուրանալ, թէ հարստութենէն աւելի աղքատութիւնն է, որ կը խթանէ ճիգը, ինքզինքին ընդարձակումը։ Ուստի, ստացուածքներէ աղքատանալը ուժերով հարստանա՛լն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աւանդութիւններու մէջ Արամ Ա. Կաթողիկոս կը յիշէ նաեւ արժէքներու խնդիրը. իրականութեան մէջ հարցականի տակ է, թէ ի՞նչ է հայուն արժէքները. վերջապէս «արժէք» ըսելով ի՞նչ պէտք է հասկնալ, մանաւանդ նման ժամանակաշրջանի մը մէջ, ուր հայը օտարին արժէքները շատ աւելի գրաւիչ ու առաջնահերթ կը նկատէ, քան իր սեփականը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Նախապէս, հայուն հայերէնի օտար եւ անծանօթ ըլլալուն մասին խորհրդածած եւ մեր մտահոգութիւնները յայտնած էինք։ Այս մասին տեսակցութիւններ ունեցանք հայերու հետ՝ որոնք հայերէնի օտար եւ անծանօթ էին։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այս տարի հռչակուեցաւ «Աւանդութիւններու վերակենսաւորման տարի». որպէս խորագիր ականջի անուշ կը հնչէ. առաջին հերթին աւանդութիւն ըսելով ի՞նչ պէտք է հասկնալ. Մեծի Տանն Կիլիկիոյ Արամ Ա. Կաթողիկոսը աւանդութիւնը կը բացատրէ հետեւեալ ձեւով. «Ընդհանուր սահմանումով, աւանդութիւնը տուեալ ազգի մը, կրօնի մը կամ որեւէ կազմակերպութեան առընչուած հաւատալիքներու, արժէքներու, իտէալներու, նպատակներու, տեսլականներու, կենցաղակերպերու, մտածողութիւններու, գործելակերպերու ու սովորութիւններու ամբողջութիւնն է, ինչպէս նաեւ՝ անոնց փոխանցումը սերունդէ սերունդ». եթէ մենք ալ աւանդութիւնները հետեւեալ ձեւով կ՚ընդունինք, ապա կրնանք ըսել, որ ինչպէս մարդուժի պատրաստութիւնը, այս մէկը եւս շատ կարեւոր տեղ ունի՝ մանաւանդ մերօրեայ հայ ժողովուրդին համար:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աշխատանքը աղօթք է՝ սրբութիւն, որովհետեւ աստուածատուր հրահանգ մըն է ան, ով որ կ՚աշխատի օգտակար կ՚ըլլայ իր շուրջիններուն։ Այս իմաստով մարդ երբ կ՚աշխատի՝ ո՛չ միայն իրեն համար, այլ կ՚աշխատի իր մերձաւորներուն համար։
