Արխիւ

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Նե­խած հո­գի­նե­րու եւ բթա­ցած ու­ղեղ­նե­րու տէ­րե­րը, ո­րոնք կը ղե­կա­վա­րեն աշ­խար­հը, թող ի­րենց գեր­բեռ­նա­ւո­րուած վի­ճա­կէն դա­դար առ­նե­լով` ի­րենց ուիս­քիի, վոտ­քա­յի ու ա­րա­բա­կան սուր­ճի բա­ժակ­նե­րը վայր­կեան մը վար դնեն ու աչ­քեր­նին սե­ւե­ռեն այս չամ­բող­ջա­ցած հնգա­մեայ տե­ղե­կա­գիր-հա­շուե­տուու­թեան վրայ ու շա­րու­նա­կեն ի­րենց հա­ճե­լի պա­հը: Կան­խաւ նե­րո­ղու­թիւն կը հայ­ցեմ, որ ի­րենց ըմ­պե­լի­քին մէջ լե­ղի կա­թե­ցու­ցի:

Մարդ­կա­յին ա­ռօ­րեան, որ­քան ալ ըլ­լայ ծան­րա­բեռ­նուած, եր­բեք ի վի­ճա­կի չէ ազ­դե­լու բնու­թեան վրայ։ Բնու­թիւ­նը ու­նի իր թա­փը, իր հոս­քը... Մարդ­կու­թեան եր­թը ի՛նչ որ ալ ըլ­լայ, ո՛ր մէկ ժա­մա­նա­կին ի՛նչ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն որ ալ ըլ­լայ, վեր­ջին հա­շուով՝ բնու­թիւնն է, որ կը պար­տադ­րէ ա­մէն ինչ։

Ա­տա­մ­նա­բոյժ Մկտրիչ Կիւ­լէ­զեան նա­խըն­թաց օր այ­ցե­լեց Թոփ­գա­բուի Լե­ւոն-Վար­դու­հեան վար­ժա­րա­նը, ուր քննեց ա­շա­կերտ­նե­րը։

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

1965-ին մայրս կ՚աշ­խա­տէր պան­դո­կի մը մէջ:

Չկար­ծէք՝ ըն­դու­նա­րա­նին (réception) կամ piano bar-ին մէջ իբ­րեւ նուա­գա­ծու, ո­րով­հե­տեւ մայրս ո՛չ ու­սում ու­նէր, ո՛չ ալ դաշ­նակ նուա­գել գի­տէր. պար­զա­պէս սե­նեակ­նե­րը կը մաք­րէր, հա­կա­ռակ որ լաւ անգ­լե­րէն գի­տէր, նա­մակ գրե­լու չափ, բայց կ՚աշ­խա­տէր հա­մեստ գոր­ծեր: Կ՚աշ­խա­տէր զիս մեծցնե­լու հա­մար:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սոր­վե­լու ա­մե­նա­մեծ ար­գելքն է՝ ա­մէն բան կա­տա­րեալ եւ ան­թե­րի գիտ­ցած ըլ­լալ կար­ծել։ Ար­դա­րեւ ա­մէն մարդ ա­մէն մէ­կէ եւ մի՛շտ սոր­վե­լիք նիւ­թեր ու­նի, եւ սոր­վի­լը ան­սահ­ման ծո­վու մէջ լո­ղա­լու կը նմա­նի։

Հա­յաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թեան կազ­մէն ներս վե­րա­ձե­ւա­ւոր­ման գոր­ծըն­թա­ցը կը շա­րու­նա­կուի։

Ան­ջա­տո­ղա­կան ա­հա­բեկ­չա­կան ՓՔՔ կազ­մա­կեր­պու­թեան դէմ անվ­տան­գու­թեան ու­ժե­րուն կող­մէ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը կը շա­րու­նա­կուին։ «Ա­նա­տո­լու» գոր­ծա­կա­լու­թեան հա­ղոր­դում­նե­րով, Մար­տի­նի Տար­կե­չիթ գա­ւա­ռա­կին մէջ պա­տա­հած բա­խում­նե­րուն ըն­թաց­քին նա­հա­տա­կուե­ցաւ ե­րեք զի­նուոր։

Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու Գոնկրէսի Արտաքին յարաբերութիւններու յանձնաժողովին կողմէ ուշագրաւ որոշում:
Հալէպի բնակիչներուն ընթացիկ կեանքը կը շարունակուի կենցաղային դժուարութիւններով: Հայաստան հաստատուած սուրիահայերը սկսած են բռնել Գանատայի ճամբան:

Վար­չա­պետ Ահ­մէտ Տա­վու­տօղ­լու վա­ղը պի­տի այ­ցե­լէ Թեհ­րան։ Ի­րա­նի Նաւ­թի փոխ-նա­խա­րար Մու­համ­մէտ Ռը­զա Մու­կա­տամ յայ­տա­րա­րեց, որ Տա­վուօղ­լուի այ­ցե­լու­թեան ծրա­գի­րը նա­խա­տե­սուած է եր­կու օ­րուան ձե­ւա­չա­փով։