Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մկրտիչ Ա. Վա­նե­ցի Խրի­մեան՝ Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կոս (1892-1907), Հայ ե­կե­ղե­ցա­կան պատ­մու­թեան մէջ ե­զա­կի դէմ­քե­րէն մէկն է ե­ղած եւ այս իսկ պատ­ճա­ռով, ա­նուա­նուած է «Խրի­մեան Հայ­րիկ»։ Իր «տի­պա՛ր հո­գե­ւո­րա­կան»ի կե­ցուած­քով, կեան­քով եւ գոր­ծու­նէու­թեամբ ար­ժա­նա­ցած է «Հայ­րիկ» յոր­ջոր­ջու­մին՝ մա­նա­ւանդ իր հայ­րախ­նամ հո­գե­ւոր ծա­ռա­յու­թեամբ եւ հո­գա­ծու­թեամբ ժո­ղո­վուր­դին նկատ­մամբ։

«Ա­րաս» հրա­տա­րակ­չա­տու­նը գրա­սէր­նե­րու տրա­մադ­րու­թեան տակ դրած է հեր­թա­կան շա­հե­կան գիր­քը։ Հայ սպա­յի մը Տար­տա­նէ­լի եւ ա­րե­ւե­լեան ճա­կա­տին վրայ բռնած օ­րագ­րու­թիւնն է այս մէ­կը, ո­րու հե­ղի­նակն է Ա­ւե­տիս Ճէ­պէ­ճեան։

ԺԻ­ՐԱՅՐ ՉՈ­ԼԱ­ՔԵԱՆ

Երկ­րորդ խօսք առ­նո­ղը ե­ղաւ սու­րիա­հայ լե­զուա­բան, ման­կա­վարժ, ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի դա­սա­գիր­քե­րու հե­ղի­նակ, եւ այժմ Ե­րե­ւա­նի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի դա­սա­խօս Յա­կոբ Չո­լա­քեան: Ան հան­դէս ե­կաւ «Գրա­կան հա­յե­րէ­նի եր­կու ճիւ­ղե­րու մեր­ձեց­ման խնդիր­նե­րը սփիւռ­քա­հայ դպրո­ցի հա­մա­պա­տաս­խան փոր­ձի լոյ­սին տակ» զե­կու­ցու­մով:

Ա­ՐԱ ԳՕ­ՉՈՒ­ՆԵԱՆ

Ե­րու­սա­ղէ­մի Մա­նու­կեան Պատ­րիար­քին կող­մէ Իս­թան­պուլ կա­տա­րուած վեր­ջին ա­ռեղ­ծուա­ծա­յին հեր­թա­կան այ­ցե­լու­թեան վե­րա­բե­րեալ մեր լրա­տուու­թեան կա­պակ­ցու­թեամբ ստա­ցանք «պա­տաս­խանբաց նա­մակ» մը, ստո­րագ­րու­թեամբ՝ Տ. Պա­րէտ Ծ. Վրդ. Ե­րէ­ցեա­նի, որ կ՚ըն­կե­րա­նար ի­րեն։ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թը սկզբուն­քօ­րէն ի­րեն ուղ­ղուած ճշդում­նե­րը կամ պա­տաս­խան­նե­րը ան­պայ­ման կը հրա­տա­րա­կէ։

Հա­յաս­տա­նի Ա­ռող­ջա­պա­հու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան եւ Հա­յաս­տա­նի Ա­մե­րի­կեան հա­մալ­սա­րա­նին մի­ջեւ Ե­րե­ւա­նի մէջ ստո­րագ­րուե­ցաւ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան յու­շա­գիր մը։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, եր­կու կա­ռոյց­նե­րու ղե­կա­վար­նե­րը այս փաս­տա­թուղ­թը հան­դի­սա­ւոր պայ­ման­նե­րու ներ­քեւ ստո­րագ­րե­ցին կազ­մա­կեր­պուած ա­րա­րո­ղու­թեան ըն­թաց­քին։

Հա­յաս­տա­նի վաս­տա­կա­ւոր մշա­կոյ­թի գոր­ծիչ­նե­րէն բա­նաս­տեղծ, գրա­կա­նա­գէտ ու թարգ­մա­նիչ Հեն­րիկ Է­դո­յեան այս օ­րե­րուն կը նշէ իր ծննդեան 75-ա­մեայ յո­բե­լեա­նը։ Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեան 75-րդ տա­րե­դար­ձին կա­պակ­ցու­թեամբ շնոր­հա­ւո­րա­կան մը ու­ղար­կած է Հեն­րիկ Է­դո­յեա­նին։

Հայ ժո­ղո­վուր­դը ե­րէկ ու­նե­ցաւ մեծ կո­րուստ մը։ Այս­պէս, 83 տա­րե­կան հա­սա­կին իր մահ­կա­նա­ցուն կնքեց մե­ծա­նուն բա­րե­րար, սփիւռ­քա­հայ գոր­ծիչ եւ ա­մե­րի­կա­հայ գոր­ծա­րար Վա­հագն Յով­նա­նեան։ Սա իս­կա­պէս մեծ ու ան­փո­խա­րի­նե­լի կո­րուստ մըն է, ո­րով­հե­տեւ Վա­հագն Յով­նա­նեան հայ­կա­կան Սփիւռ­քի խորհր­դան­շա­կան ու տի­րա­կան դէմ­քե­րէն մին էր ու բե­րած էր վիթ­խա­րի նպաստ մը հայ ժո­ղո­վուր­դի կեան­քին։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ող­ջա­խո­հու­թիւն» կը նշա­նա­կէ՝ հա­մա-լը­րու­մը ի­մա­ցա­կա­նու­թեան եւ բա­նա­կա­նու­թեան մար­դուն մէջ։ Ա­ւե­լի նեղ ու յա­տուկ ի­մաս­տով, կը նշա­նա­կէ՝ ժուժ­կա­լու­թիւն, չա­փա­ւո­րու­թիւն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին ըն­կե­րու­թիւ­նը կեն­դա­նի գոր­ծա­րա­նա­ւո­րու­թիւն մը ու­նե­նա­լու հա­մար անհ­րա­ժե՛շտ է ըն­կե­րակ­ա­նու­թեան-հա­սա­րա­կաց միտք։ Ար­դա­րեւ ըն­կե­րու­թիւ­նը կազ­մող ա­մէն մէկ ան­հատ «ան­դամ» է ամ­բող­ջու­թեան եւ ա­ռանց այդ մէկ ան­դա­մին պա­կաս կը մնայ միու­թիւ­նը, չի կազ­մուիր ամ­բող­ջու­թիւ­նը։