ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ
1959-ը յատկանշական թուական մը եղաւ հալէպահայութեան համար։ Արդարեւ, առաջին անգամ ըլլալով Հայաստանի երգի պարի անսամպլը՝ ղեկավարութեամբ Թաթուլ Ալթունեանի, պիտի այցելէր Հալէպ քաղաքը եւ հոգեզմայլ ելոյթներով հանդէս պիտի գար:
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Ի՞նչ է նախանձը եւ ի՞նչ է նաեւ նախանձելին: Ապրումներս ամփոփելով, պարզեմ:
Ըստ բառագիտական «աղբիւներուս», ըսեմ, որ նախանձը ուրիշ «բան» չէ, եթէ ոչ ուրիշի մը յաջողութիւններուն եւ առաւելութիւններուն նկատմամբ, մարդուն մէջ ծագող տեսակ մը զգացումը:
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Ուքրայնայի ժողովուրդը ծանրագոյն օրեր կ՚ապրի: «Ծանրագոյն» բառը խեղճուկ է բնորոշելու այն ողջ ողբեգութիւնը, որ պատերազմը կը պատճառէ: Վիշտը, սուգը, քանդումը, աւերը, տեղահանութիւնը, գաղթը, անորոշութիւնը խառնուած են իրարու:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Հիմա պիտի խորհիք, թէ այս արցախցին ամէն անգամ կը պատմէ իր կեանքը: Իսկ ի՞նչ ընեմ: Կ՚ապրինք տխուր ու անորոշ ժամանակներ:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Իմ մանկութիւնը անցած է կենդանիներու շրջապատին մէջ: Մեր տունի մէջ միշտ շատ կենդանիներ կային: Շուն ու կատուներէ զատ, իմ վաղ մանկութեան տարիներուն մեծ հայրս կը պահէր կով:
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
1950-ականներու վերջերը Հայաստանի «Եղիշէ Չարենց» գրականութեան եւ արուեստի թանգարանը Մաշտոցեան Մատենադարանին յանձնած է արեւմտահայ բանասէր, բանաստեղծ, խմբագիր եւ հասարակական գործիչ Թորոս Ազատեանի արխիւին մէջ գտնուող ձեռագրերը, որոնք փրկուած եզակի նմոյշներ են՝ դեգերումներու ուղի անցած եւ այսօր մայր հայրենիքի ձեռագրագիտական գլխաւոր կառոյցին մէջ ապահովապէս հանգրուանած:
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Ժողովրդական իմաստութիւնը կ՚ըսէ, թէ դրամը երջանկութիւն չի բերեր, սակայն գիտութիւնը փաստած է, որ ամէն ինչ այդքան ալ պարզ չէ։
Դրամի եւ երջանկութեան մասին հետազօտութիւններն ու ուսումնասիրութիւնները բազմաթիւ են։
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
717 թուականին Կոստանդնուպոլսոյ մէջ յունարէնէ յունաբան հայերէնի կը թարգմանուի Դ. դարու բժիշկ եւ իմաստասէր, քրիստոնէական փիլիսոփայութեան ներկայացուցիչ Նեմեսիոս Եմեսացիի «Յաղագս բնութեան մարդոյ» («Մարդու բնութեան մասին») երկը:
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Մեծ պահքի չորրորդ կիրակին կը կոչուի Տնտեսի կիրակի։ Մեր Տէրը Քրիստոս «Անառակ որդի»ին առակը պատմելէ ետք, կը պատմէ նաեւ «Անիրաւ տնտեսինե» առակը։
ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ
-Աղջի՛կս, դուն ալ ինծի պէս եղար...
Ըսաւ ծերունազարդ տիկին Վեհան, երբ կը խօսէր Երեւան բնակող իր աղջկան հետ:
