Ընկերա-մշակութային

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Ըն­թեր­ցող­նե­րու լայն շրջա­նա­կը եւ յատ­կա­պէս նո­րա­հաս սե­րուն­դը այն­քան ալ ծա­նօթ չեն ա­նու­նին եւ գոր­ծին ա­կա­դե­մա­կան ­Մի­քա­յէլ ­Թու­մա­նեա­նի, որ կը հան­դի­սա­նայ հիմ­նա­դիրն ու բազ­մա­վաս­տակ վար­պե­տը հայ­կա­կան բու­սա­գի­տու­թեան, նաեւ՝ գիւ­ղատն­տե­սա­կան եւ հո­ղա­գոր­ծա­կան մե­ծան­շա­նակ մշա­կում­նե­րու։

ՊՕՂՈՍ ՇԱՀՄԵԼԻՔԵԱՆ

​1920-ա­կան թուա­կան­նե­րուն Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Շի­քա­կօ քա­ղա­քին մէջ խումբ մը ի­տա­լա­ցի ար­կա­ծախն­դիր­ներ հիմ­նե­ցին, կամ ա­ւե­լի ճիշդ պի­տի ըլ­լար ը­սել՝ շա­րու­նա­կե­ցին Սի­կի­լիոյ մէջ ծնունդ ա­ռած «ըն­կե­րու­թիւն» մը՝ տկար մար­դոց «օգ­նե­լու» կամ «պաշտ­պա­նե­լու» պատ­րուա­կով, եւ սկսան տուր­քեր գան­ձել վա­ճա­ռա­տու­նե­րէ:

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

Ա­ռանց եր­կար մտա­ծե­լու կար­դանք այս թի­ւե­րը, ա­ռանց սխա­լե­լու եւ թո­թո­վե­լու: Ա­սոնք նմոյշ­ներ են եր­կիր­նե­րու պարտ­քի պատ­կե­րէն: Չոր­րոր­դը Հա­յաս­տա­նի պարտքն է:

Ֆէ­րի­գիւ­ղի սա­նուց միու­թեան մէջ, «Բա­րեւ» նո­րաս­տեղծ թա­տե­րա­խում­բը թա­փով կը պատ­րաս­տուի իր անդ­րա­նիկ ներ­կա­յաց­ման։ Յայտ­նի ա­րուես­տա­գի­տու­հի Սօ­սի Ճնտո­յեա­նի բե­մադ­րու­թեամբ այս խում­բը յա­ռա­ջի­կայ ամ­սուան սկիզ­բին հան­դէս պի­տի գայ «Հարս ու կե­սուր Գնա­լը կղզիի մէջ» ա­նուն զա­ւեշ­տով՝ հիւ­րըն­կալ միու­թեան բե­մին վրայ։

Ե­րե­ւա­նի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ գե­ղա­սահ­քի ան­նա­խըն­թաց ձեռ­նարկ մը։ «Սա­ռոյ­ցի թա­գա­ւոր­նե­րը» խո­րագ­րեալ մեծ շոու մըն էր այս մէ­կը, ո­րու ըն­թաց­քին հան­դէս ե­կան ո­ղիմ­պիա­կան ա­խո­յեան­ներ, աշ­խար­հի կամ Եւ­րո­պա­յի ա­ռաջ­նու­թիւն­նե­րու դափ­նե­կիր­ներ։

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Արամ Խաչատրեանի Երեւանի տուն-թանգարանի տնօրէնուհի Արմինէ Գրիգորեան յատուկ հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
«Մենք բոլորս միասին ենք՝ կարեւոր չէ, թէ աշխարհի ո՛ր անկիւնը կը գտնուինք, մեր երակներուն մէջ նոյն արիւնը կը հոսի»:

Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի հրատարակչութեան բաժինը աշխատանք կը տանի թափով:
«Պատմութիւն հայոց աղօթամատոյցին»ը եւ «Խրատ ժամատեղեաց»ը հետաքրքիրներու տրամադրութեան տակ:

Վեր­ջին թի­թե­ղա­շէն թա­ղե­րու փլու­զու­մը սկսաւ, փոր­ձե­լով ար­մա­տա­խիլ ը­նել մեր ան­ցեա­լի յի­շա­տակ­նե­րը:

ՅԱ­ԿՈԲ ՔՈՐԹ­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Սու­րիա­կան պա­տե­րազ­մը մե­զի՝ հա­յե­րուս հա­մար, տար­բեր-տար­բեր մա­կար­դակ­նե­րու վրայ կոր­ծա­նիչ ու անս­պա­սե­լի հե­տե­ւանք­նե­րու դուռ բա­ցաւ: Սու­րիա­հայ գա­ղու­թը վեր­ջին ա­ւե­լի քան 40-50 տա­րի­նե­րու ը­նթաց­քին դար­ձած էր ու էր սփիւռ­քին ող­նա­յա­րը, սփիւռ­քին ա­րիւն նե­րար­կո­ղը, գրե­թէ բո­լոր ո­լորտ­նե­րուն վրայ կրօ­նա­կան, ազ­գա­յին, մշա­կու­թա­յին, լե­զուա­կան, եւ այն բո­լոր ո­րո­լորտ­նե­րը, ո­րոնք սերտ ա­ռըն­չու­թիւն ու­նին հա­յու­թեան եւ նա­մա­նա­ւանդ հա­յա­պահ­պա­նու­թեան հետ:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Այ­սօր ամ­բողջ աշ­խար­հը կը տօ­նէ Հա­մաշ­խար­հա­յին կա­նանց օ­րը: Կը հնչեն տօ­նա­կան շնոր­հա­ւո­րանք­ներ, կի­նե­րուն կը տրուին նուէր­ներ, ծա­ղիկ­ներ, բա­ցիկ­ներ… Տե­ղի կ՚ու­նե­նան մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թիւն­ներ, ե­րե­կոյթ­ներ ու խնջոյք­ներ: Կի­նը մէկ ան­գամ եւս կը յայտ­նուի ու­շադ­րու­թեան ներ­քոյ: