Ընկերա-մշակութային

Մարդ­կա­յին ա­ռօ­րեան, որ­քան ալ ըլ­լայ ծան­րա­բեռ­նուած, եր­բեք ի վի­ճա­կի չէ ազ­դե­լու բնու­թեան վրայ։ Բնու­թիւ­նը ու­նի իր թա­փը, իր հոս­քը... Մարդ­կու­թեան եր­թը ի՛նչ որ ալ ըլ­լայ, ո՛ր մէկ ժա­մա­նա­կին ի՛նչ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն որ ալ ըլ­լայ, վեր­ջին հա­շուով՝ բնու­թիւնն է, որ կը պար­տադ­րէ ա­մէն ինչ։

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի ե­րաժշ­տա­կան ա­րուեստն ու բարձ­րար­ժէք ժա­ռան­գու­թիւ­նը հա­մաշ­խար­հա­յին ճա­նաչ­ման ու գնա­հատ­ման ար­ժա­նաց­նե­լու նուի­րա­կան գոր­ծին մէջ կ՚ա­ռանձ­նա­նայ ա­նու­նը Ք­­րիս­տա­փոր ­Կա­րա-­Մուր­զա­յի (1853-1902), ո­րուն ծննդեան տա­րե­դար­ձը կը նշենք ­Մարտի 2-ին։

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Նե­խած հո­գի­նե­րու եւ բթա­ցած ու­ղեղ­նե­րու տէ­րե­րը, ո­րոնք կը ղե­կա­վա­րեն աշ­խար­հը, թող ի­րենց գեր­բեռ­նա­ւո­րուած վի­ճա­կէն դա­դար առ­նե­լով` ի­րենց ուիս­քիի, վոտ­քա­յի ու ա­րա­բա­կան սուր­ճի բա­ժակ­նե­րը վայր­կեան մը վար դնեն ու աչ­քեր­նին սե­ւե­ռեն այս չամ­բող­ջա­ցած հնգա­մեայ տե­ղե­կա­գիր-հա­շուե­տուու­թեան վրայ ու շա­րու­նա­կեն ի­րենց հա­ճե­լի պա­հը: Կան­խաւ նե­րո­ղու­թիւն կը հայ­ցեմ, որ ի­րենց ըմ­պե­լի­քին մէջ լե­ղի կա­թե­ցու­ցի:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Կիւմ­րի այ­ցե­լող հիւ­րերը ի­րենց քայ­լե­րը կ՚ուղ­ղեն դէ­պի քա­ղա­քի կեդ­րո­նը՝ Յաղ­թա­նակ պո­ղո­տա­յին վրայ գտնուող տե­սար­ժան վայ­րե­րէն մէ­կը՝ Ձի­թող­ցոց տուն, ո­ր կը նկա­տուի Կիւմ­րիի այ­ցե­քար­տե­րէն մին: Կար­միր եւ սեւ քա­րե­րէ շինուած այս գե­ղե­ցիկ տու­նը՝ Ձի­թող­ցոց տու­նը, թան­գա­րան է, որ կը կո­չուի Կիւմ­րիի Ժո­ղովր­դա­կան ճար­տա­րա­պե­տու­թեան եւ քա­ղա­քա­յին կեն­ցա­ղի թան­գա­րան:

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

1965-ին մայրս կ՚աշ­խա­տէր պան­դո­կի մը մէջ:

Չկար­ծէք՝ ըն­դու­նա­րա­նին (réception) կամ piano bar-ին մէջ իբ­րեւ նուա­գա­ծու, ո­րով­հե­տեւ մայրս ո՛չ ու­սում ու­նէր, ո՛չ ալ դաշ­նակ նուա­գել գի­տէր. պար­զա­պէս սե­նեակ­նե­րը կը մաք­րէր, հա­կա­ռակ որ լաւ անգ­լե­րէն գի­տէր, նա­մակ գրե­լու չափ, բայց կ՚աշ­խա­տէր հա­մեստ գոր­ծեր: Կ՚աշ­խա­տէր զիս մեծցնե­լու հա­մար:

«Հայերն այսօր» կայքէջը կը տեղեկացնէ.-

20-րդ դա­րու ա­մե­րի­կեան գրա­կա­նու­թեան հսկա­նե­րէն Ո­ւի­լիըմ Սա­րո­յեան շրջան մը ապ­րած եւ ստեղ­ծա­գոր­ծած էր Ֆրեզ­նո­յի «Քու­փըր» միջ­նա­կար­գին կից գտնուող բնա­կա­րա­նի մը մէջ, W. Griffith Way հաս­ցէին վրայ: Այ­սօր մե­ծա­նուն գրո­ղի տու­նը կը գտնուի ա­մա­յա­ցած ու դա­տար­կուած վի­ճա­կի մէջ, եւ խնամ­քի բա­ցա­կա­յու­թեան պատ­ճա­ռով՝ լուրջ վե­րա­նո­րոգ­ման կա­րիքն ու­նի:

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

«Սա­կայն խո­րունկ նշա­նա­կու­թիւն ու­նի ծա­ռա­յու­թիւ­նը»

Մե­ծի Տանն Կի­լի­կիոյ Ա­րամ Ա. Կա­թո­ղի­կո­սը 2016 տա­րին հռչա­կեց Ծա­ռա­յու­թեան տա­րի: Ան ծա­ռա­յու­թիւ­նը նկա­տեց «մարդ­կա­յին կեան­քին ա­մե­նէն բարձր ար­ժէք­նե­րէ­ն», ինչ­պէս նաեւ՝ «խո­րունկ նշա­նա­կու­թիւ­ն» ու­նե­ցող ի­րա­կա­նու­թիւն:

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Ան­կաս­կած Հայ­կա­կան բա­րե­գոր­ծա­կան ընդ­հա­նուր միու­թիւ­նը (ՀԲԸՄ) անց­նող 110 տա­րի­նե­րուն նա­խախ­նա­մու­թեան պար­գե­ւը ե­ղաւ հա­յու­թեան: Ան տարի­նե­րու դա­ւալ­քին հետ դար­ձաւ նա­խա­մե­ծար:

​Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Կիւմ­րի: Վայր մը, ուր կ՚ապ­րի հայ ժո­ղո­վուր­դի խտա­ցուած ցա­ւի մէկ մաս­նի­կը: Ցա­ւը, ար­դէն քսա­նութ տա­րիէ ի վեր՝ ներ­կայ է Կիւմ­րիի մէջ եւ կար­ծես հրա­շա­գեղ այս քա­ղա­քը լքե­լու ցան­կու­թիւն չու­նի:

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Ա­ռա­ջին ան­գամ զինք տե­սայ հրա­պա­րա­կը. նստած մայ­թի մը վրայ, հաց կ՚ու­տէր: