ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ
Տուպայի քաղաքը՝ մանաւանդ վերջին տասնամեակին, միջազգային մեծ համբաւ ու վարկ սկսաւ շահիլ եւ հետաքրքրականը այն է, որ այդ վարկն ու համբաւը քաղաքական կամ ռազմաաշխարհագրական տեսքերով չապահովեց, այլ ինչ որ աւելի արդար ու իրական է՝ Տուպայիի ժողովրդային ու տնտեսական արժեւորումներով կայացուց իր հռչակը:
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Բոլորիս հասարակաց վախը մահն է։ Մահը սարսափի դիմակով կը ցնցէ բոլոր աշխարհը։ Ան ունի բազմաթիւ դիմակներ. ինչպէս՝ քաղցկեղ, երթեւեկի արկած, երկրաշարժ, հրդեհ, ջրհեղեղ, սպանութիւն եւ այլն։ Նոյնիսկ անկողնին մէջ քունի ընթացքին մահանալը կը սարսռեցէ մեզ։
ԱՆՈՅՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ
Որո՞նք էին մեր մանկութեան ուրախութիւնները…
Երբ աշխարհն այսքան փոքրացած չէր, ճամբորդութիւնները այսքան դիւրին չէին, օդանաւներու տոմսակներու գիները մրցումի չէին ելած իրենց աւելի աժան ըլլալու գովազդներով՝ մենք աւելի կ՚արժեւորէինք տօները, մենք աւելի անհամբեր կը սպասէինք Ծնունդին եւ Զատիկին, որովհետեւ Ծնունդն ու Զատիկը իրենց հետ կը բերէին նոր հագուստ, նոր կօշիկ, Կաղանդի Ծառ, Կարմիր Հաւկիթ…
ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷՊԷՃԵԱՆ
Եսայեայ մարգարէն կը մարգարէանայ հրեայ ժողովուրդին ազատագրումին վրայով։ 587-582 տարիներուն Եհովան Նաբուգոթոնոսոր թագաւորին միջոցաւ կործանեց Երուսաղէմը եւ աքսորեց հրեայ ժողովուրդը Բաբելոն։
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Ան, որ խաչին վրայ մեռաւ, մեռաւ մեզի համար. մեզի համար, որպէսզի հաւատանք եւ հաւատքը ամուր պահելով՝ կառչինք փրկութեան յոյսէն։
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Աւագ հինգշաբթի օրը Աւագ շաբթուան մէջ ամենէն ծանրաբեռնուած օրը կը համարուի, նկատի ունենալով, որ այդ օրը լեցուն է եկեղեցական արարողութիւններով, որոնց միջոցով հաւատացեալ մարդը վերահասու կը դառնայ Տէր Յիսուսի աշխարհի վրայ ապրած վերջի օրերուն ունեցած փորձութիւններուն եւ անց ու դարձերուն:
ՆԵՐՍԷՍ ԱՐՔԵՊԻՍԿՈՊՈՍ ԱՇՏԱՐԱԿԵՑԻ
Արեւմտահայերէնի վերածեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Մահը այս աշխարհին բնական երեւոյթն է եւ մահէն փախչիլ անկարելի է: Մահուան անբաժան ընկերակիցն են սուգն ու լաց ու կոծը, որ շատ յաճախ չափազանցուած եւ անբնական կերպերու կը հասնի:
Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
«Կիրակի առաւօտ կանուխ, մթնշաղին, Մարիամ Մագթաղենացին» (Յհ 20.1):
Գիտելի է, թէ Սուրբ Աւետարանին մէջ յարութենէն ետք Քրիստոսի տաս երեւումներու մասին կը պատմուի:
ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ
Մարդկութեան պատմութեան սկիզբէն խաղաղութիւնը եղած է մեծ նպատակ: Սակայն, ինչքան այդ խաղաղասիրութիւնը բխած է նոյնինքն մարդկային էութենէն կամ հոգեմտաւոր կերտուածքէն, բոլոր քաղաքակրթութիւններն ու կազմակերպուած հաւաքական կենսափորձերը (նոյնինքն պետութիւնները) խօսած են խաղաղութեան անունով եւ իրենց նպատակը եղած է խաղաղութեան հասնիլը, ամենադաժան պատերազմներ մղելով հանդերձ:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Ուքրայնայի պատերազմը մեծ հաշուով «տեղական» բնոյթով պատերազմ մը չէ։ Տեղի կ՚ունենան բեկումնային տեղաշարժեր, իբր այդ, մասնաւորապէս՝ Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներ կը փորձէ մեծ ճիգեր ներդնել՝ լաւագոյնս օգտուելու համար նոր, սակայն դանդաղօրէն հասունցող դրութիւններէն։
