Հարթակ

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

«Ներէ՛ մեր յանցանքներուն, ինչպէս որ մենք կը ներենք անոնց՝ որոնք մեզի դէմ նոյնպէս յանցանք գործած են»:

Աշ­խա­տա­սի­րեց՝
Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Տիեզերքի վարդապետ Յովհան Ոսկեբերանը հոգեւոր ասպարէզ իջաւ այն ժամանակ, երբ Եկեղեցին արդէն ապրած էր սարսափելի հալածանքներու ժամանակաշրջանը, սակայն ժողովուրդի հոգւոյն մէջ տակաւին հոգեկան խռովք կը տիրէր։

Աշխատասիրեց՝ ՊԵՏՐՈՍ Ս. ՇԱՆՇԵԱՆՑ, 
Արդի աշխարհաբարի վերածեց՝ ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Մարդը իր հայրենիքին նկատմամբ եւս պարտաւորութիւններ ունի: Ան պարտական է՝
ա) Սիրել իր հայրենիքն ու ազգը, որու մասին անձամբ օրինակ տուած են Մովսէսը, Դաւիթը եւ ուրիշներ. «Եթէ քեզ մոռնամ, ո՜վ Երուսաղէմ, թող աջ ձեռքս կտրուի՛, լեզուս չորնա՛ եթէ քեզ չյիշեմ, Երուսաղէ՛մ, եթէ քեզ իմ ուրախութեանս գագաթնակէտը չդարձնեմ» (Սղ 137.5-6):

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Յաճախ ծայրայեղական, երբեմն տրամաբանական՝ բայց անվաւեր, մերթ վիրաւորական՝ բայց առհասարակ բարի…
Վերոյիշեալ տողերը ամերիկահայ վաւերագրող Ստեփան Փարթամեանի մասին է, որ եւրոպական մի քանի երկիրներ այցելելէ ետք արդէն հասած է Հայաստան։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Եթէ արագ հայեացք մը նետենք Ճեմալ Քաշըքճըի լրագրական «կենսագրութեան» վրայ, պիտի յանգինք այն համոզման, թէ ան Սէուտական Արաբիոյ թագաւորական ընտանիքի ամենէն «հաւատարիմ ձայներէն» մին էր։ Մինչեւ վերջերը լրագրողը կը համարուէր թագաւորութեան «բանբեր»ը։

Պատրաստեց՝ ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ

«Որո՞նք էին իմ սխալներս: Ձայնս, հասակս, ձեւերս, մշակոյթի եւ կրթութեան բացակայութիւնը, իմ անկեղծութիւնս կամ իմ անհատականութեանս բացակայութիւնը», գրած է Ազնաւուր իր ինքնակեսագրականին մէջ: «Ձա՞յնս, չեմ կրնար փոխել: Այն ուսուցիչներուն մօտ, որ գացած եմ, բոլորն ալ համաձայնած են, որ ես պէտք չէ երգեմ, բայց ես շարունակեցի երգել, մինչեւ որ կոկորդս կարծրանայ»:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Խաչի ձեւով հիւսուած ձեռագործ մըն է ընդամէնը: Հին սովորութիւն մը բարի, պապենական. դէպի արմատներ խորասուզող զգացում մըն է նաեւ, դէպի ինքնութիւն, որ ահա այս գեղեցիկ ձեռագործ խաչին մէջ կը կենդանանայ կարծես:

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

«Ամենօրեայ մեր հացը այսօր եւս մեզի տուր»:
Այս յօդուածով տեսնենք, թէ Ընդհանրական եւ Հայ Եկեղեցւոյ սրբազան հայրերը ինչպէս մեկնած են այս խնդրանքը:

ՆԱ­ՀԱ­ՊԵՏ ՄԵԼ­ՔՈ­ՆԵԱՆ

Տասներկու տարիքս նոր բոլորած, պատանեկութեանս սեմին, այցի եկար Արեւելք՝ Սուրբ Քաղաքը «Մեծ կրօն»ներու։ Ու հոն հայրենիքէն հեռո՜ւ… «փոքրիկ Հայաստան» մը գտար Սիոն լերան գագաթին բազմած… վանքը՝ հայոց Սրբոց Յակոբեանց միաբանութեան։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

-Ձեր Հա­յաս­տան գտնուե­լու պատ­ճա­ռը «Հա­յաս­տան 2018 - Ի­րո­ղու­թիւն եւ հե­ռան­կար­նե­ր» խո­րա­գ­րեալ գի­տա­կան հա­մա­ժո­ղովն էր, ուր նաեւ ե­լոյթ ալ ու­նե­ցաք­։ Ի՞նչ կրնաք ը­սել այդ ժո­ղո­վին մա­սին:
-«Հա­յաս­տան 2018 - Ի­րո­ղու­թիւն եւ հե­ռան­կար­նե­ր» հա­մա­ժո­ղո­վը կազ­մա­կեր­պուած էր Տքթ. Ա­շոտ Ոս­կա­նեա­նի եւ Տքթ. Սի­րա­նոյշ Դւո­յեա­նի կող­մէ՝ ա­ռա­ջի­նը փի­լի­սո­փայ, երկ­րոր­դը՝ գրա­կա­նա­գէտ: