ՍՈՒՐԲ ԸՆՏԱՆԻՔ ՀԱՍԿԱՑՈՂՈՒԹԻՒՆԸ
ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ
«Ձեզմէ իւրաքանչիւրը թող սրբութեամբ եւ պատուով ամուսնանայ» (Ա.Թս 4.4)
Ստեղծագործութեան դափնեպսակը հանդիսացող մարդը՝ վերջինը ու իմաստաւորողը արարչագործութեան, իբրեւ հոգեղէն ու մարմնեղէն գոյացութիւն, Աստուծոյ «կենդանի շունչ»ով արարուած, երկրային հողէն առնուած բայց Երկնայինո՛վ անմահացած, եղծանելի տարրէն գոյաւորուած բայց Ամենակալին հպումովը անե՛ղծ դարձած, Աստուծոյ գերբնարփեան շնորհքներով ոգեզինուած, ազատութեամբ, բանականութեամբ եւ անմահութեամբ օժտուած, կոչուած էր բոլոր արարածներուն պարագլուխը դառնալու եւ Աստուծմէ իրեն տրուած սուրբ կտակը շարունակելու։