Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

6 Յու­նիս 1982 թուա­կա­նին Իս­րա­յէ­լի կա­ռա­վա­րու­թիւ­նը ո­րո­շում կ­­՚ըն­դու­նէր լայ­նա­ծա­ւալ պա­տե­րա­զ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րու սկսիլ Լի­բա­նա­նի դէմ: Իս­րա­յէ­լի նպա­տա­կը մէկն էր, մա­հա­ցու հա­րուած տալ Եա­սէր Ա­րա­ֆա­թի ղե­կա­վա­րած ՊԱԿ-ին (Պա­ղես­տի­նի ա­զա­տագ­րու­թեան կազ­մա­կեր­պու­թիւն), որ սկսած էր դառ­նալ Իս­րա­յէ­լի հիւ­սի­սա­յին սահ­ման­նե­րը վտան­գող զի­նուո­րա­կան ուժ:

Պատ­րաս­տեց՝ ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Եր­կիր­ներ կա­ռա­վա­րող, իշ­խա­նու­թեան վրայ գտնուող կի­նե­րուն մա­սին տա­րա­ծուած են­թադ­րու­թիւն մը կայ, թէ ղե­կա­վա­րող կի­նե­րը ի­րենց պաշ­տօ­նա­կից այ­րե­րէն ա­ւե­լի հա­կուած են դի­ւա­նա­գի­տա­կան մօ­տե­ցում­նե­րու, ո­րուն ար­դիւն­քը կ՚ըլ­լայ ա­ւե­լի խա­ղաղ աշ­խարհ մը: Բայց որ­քա­նո՞վ ա­սի­կա ճշմար­տու­թիւն է: Կան մաս­նա­գէտ­ներ, ո­րոնք հա­կա­ռա­կին ա­պա­ցոյց­նե­րը ու­նին:

ՊԱ­ՐՈՅՐ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

Պաղ­տա­տի Հայ երկ­սեռ ե­րի­տա­սար­դաց միու­թիւ­նը (ՊՀԵԵ միու­թիւն) սփիւռ­քա­հայ հնա­գոյն կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րէն մին է:
Այ­սօր ա­նի­կա ար­դէն 90 տա­րե­կան ե­րի­տա­սարդն է: Հա­կա­ռակ ա­նոր որ երկ­րին մէջ տի­րող անն­պաստ պայ­ման­նե­րուն բե­րու­մով են­թա­կայ է բա­զում դժուա­րու­թիւն­նե­րու, սա­կայն տա­կա­ւին պատ­նէ­շին վրայ կան­գուն կը մնայ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Պա­ղես­տի­նը պա­ղես­տին­ցի ա­րաբ ժո­ղո­վուր­դին եր­կիրն է: Եւ այդ հո­ղին վրայ հաս­տա­տուած է իս­լա­մու­թիւ­նը ու տա­րա­ծած իր վսեմ գա­ղա­փար­նե­րը»։

ՍԱՐ­ԳԻՍ Յ. ՄԻ­ՆԱ­ՍԵԱՆ

Ար­դէն քա­նի մը ա­միս­ներ ան­ցած են Թրամ­փի վար­չա­կան իշ­խա­նու­թե­նէն, բայց տա­կա­ւին յայտ­նի չէ, թէ ի՞նչ ըն­թացք պի­տի առ­նէ Պրն. Նա­խա­գա­հին ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը։ Յստակ է, սա­կայն, թէ ինչ որ յատ­կան­շեց, ընտ­րար­շա­ւի ա­տեն, Տա­նըլտ Թրամ­փի գրգի­ռը, մար­տու­նա­կու­թիւ­նը եւ ան­փու­թու­թիւ­նը, վե­րապ­րած են ու կը շա­րու­նա­կուին։

ՅԱ­ՐՈՒԹ ՍԱ­ՍՈՒ­ՆԵԱՆ

Ատր­պէյ­ճա­նի կա­ռա­վա­րու­թիւ­նը իր նաւ­թա­յին եւ կա­զա­յին բազ­մա­մի­լիառ ե­կա­մուտ­նե­րը կը բաշ­խէ հե­տե­ւեալ չորս ուղ­ղու­թիւն­նե­րով՝ կա­շա­ռա­տուու­թիւն, Ա­լիե­ւի ըն­տա­նի­քի եւ ա­նոր բա­րե­կամ­նե­րու կող­մէ թա­լան, ռազ­մա­կան գնում­ներ եւ նա­խա­հա­շի­ւա­յին այլ հար­ցեր: Զար­մա­նա­լի չէ, որ Ատր­պէյ­ճա­նի ժո­ղո­վուր­դին ճնշող մե­ծա­մաս­նու­թիւ­նը կ՚ապ­րի ծայ­րա­յեղ աղ­քա­տու­թեան մէջ՝ հա­կա­ռակ Ա­լիե­ւի միա­պե­տու­թեան վաս­տա­կած նաւ­թա­յին մի­լիա­ռա­ւոր տո­լար­նե­րուն:

ՅԱ­ՐՈՒԹ ՍԱ­ՍՈՒ­ՆԵԱՆ

Տա­րի­ներ շա­րու­նակ Ատր­պէյ­ճա­նի կա­ռա­վա­րու­թիւ­նը զա­նա­զան եր­կիր­նե­րու քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­նե­րուն եւ պաշ­տօ­նեա­նե­րուն թան­կար­ժէք նուէր­ներ մա­տու­ցած է ա­ռա­տօ­րէն, ինչ­պէս՝ մե­տաք­սէ գոր­գեր, ոս­կի, ար­ծաթ, ձկնկիթ, կան­խիկ դրամ եւ բո­լոր ծախ­սե­րը վճա­րուած ճամ­բոր­դու­թիւն­ներ՝ յօ­գուտ Ատր­պէյ­ճա­նի, բայց՝ ընդ­դէմ Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի ա­նոնց ձայ­նե­րուն դի­մաց: Այս ա­նօ­րի­նա­կան գոր­ծու­նէու­թիւ­նը այն­քան մեծ տա­րա­ծում գտած է, որ եւ­րո­պա­ցի­նե­րը զայն կը նկա­րագ­րեն որ­պէս «խա­ւիա­րա­յին դի­ւա­նա­գի­տու­թիւն»:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Ի՞նչ ը­րի ես, ին­չո՞ւ թոյլ տուի այս մեծ յան­ցան­քին, որ ան­մոռ­նա­լի է, բայց ինչ­պէ՞ս ոտ­քերս ուղ­ղուե­ցան դէ­պի հոն, տկա­րու­թի՞ն էր ար­դեօք, ան­ցեա­լի կա­րօ՞տ, ո­րուն հաս­նիլ կը կար­ծէի այս առ­նուած քայ­լով: Ո՛չ, եր­բե՛ք, ան­ցեա­լը չի վե­րա­դառ­նար, չի վե­րա­կեն­դա­նա­նար, կա­րե­լի իսկ չէ, ար­դէն ե­թէ կա­րե­լի ըլ­լար, ան­ցեալ չէր կո­չուեր:

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

«Սիր­տը տախ­տակ ու­նի՞»։ Ան­կաս­կած չու­նի, երբ ան կա­պուած է մար­դուս ֆի­զի­քա­կան կազ­մուած­քին հետ։ Վե­րո­խո­րագ­րեալ հար­ցում-մա­կա­գի­րը սոսկ կրօ­նա­բա­րո­յա­կան բնոյթ ու­նե­ցող եւ կամ աս­տուա­ծաշն­չա­կան հա­մար­նե­րէն պո­կուած հար­ցադ­րում մը չէ, այլ՝ կեան­քէն առ­նուած եւ մար­դուս նպա­տա­կաուղ­ղուած հար­ցաքն­նու­թիւն մը։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­րուես­տա­բան Նա­զա­րէթ Կա­րո­յեա­ն վեր­ջերս այ­ցե­լած է Իս­րա­յէլ, ուր հան­դի­պում­ներ ու­նե­ցած՝ ա­րուես­տի տար­բեր գոր­ծիչ­նե­րու եւ շրջա­նակ­նե­րու հետ: Այս առ­թիւ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ զրոյց մը ու­նե­ցաւ ա­րուես­տա­բա­նին հետ: